Ήταν ημέρα Πέμπτη, 12 Οκτωβρίου 1944. Ο Γερμανός καταχτητής, ύστερα από 1264 μέρες Κατοχής, υποστέλλει τη σημαία του από την Ακρόπολη στις 9:45 το πρωί ενώ την ίδια στιγμή, τμήμα του γερμανικού στρατού καταθέτει στεφάνι στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου. Άραγε, ποιόν ήθελε με την κίνηση αυτή, να τιμήσει ο βάρβαρος;

Τον άγνωστο Έλληνα Πολεμιστή, που τον κατατρόπωσε στο Ρούπελ καθυστερώντας τον,  και η καθυστέρηση αυτή του στοίχισε τον πόλεμο και τη νίκη; Ή τους δικούς του αιμοσταγείς αμούστακους, που άφησαν τα κουφάρια τους στον τόπο μας, ξεκληρίζοντας έναν ολόκληρο λαό; Τον ανώνυμο Έλληνα Πατριώτη, που «παρανόμως» πολέμησε λυσσαλέα αντιστεκόμενος στη Ναζιστική παρουσία ή τον «ηρωικό θάνατο» των χιτλερικών καθαρμάτων που πολεμούσαν για το Τίποτα και που σε εφαρμογή της διεστραμμένης πολιτικής των τυφλών αντιποίνων του Ράιχ και της «συλλογικής ευθύνης» του άμαχου πληθυσμού, ως καταχτητές έκαψαν 1170 χωριά, εκτέλεσαν, ξεκοίλιασαν, δολοφόνησαν με τον πιο βάναυσο και βάρβαρο τρόπο αθώους,  αμάχους, γέρους, γυναικόπαιδα και βρέφη, μειώνοντας κατά 10% τον πληθυσμό της μαρτυρικής μας Πατρίδας, που τότε ανέρχονταν σε 7.300.000 ψυχές, ήδη μειωμένος λόγω των κακουχιών, της πείνας, των βομβαρδισμών και των πολεμικών συγκρούσεων, αφήνοντας άλλες 880.000 ανάπηρους και ανήμπορους να εργαστούν…

Η Αθήνα ανασαίνει και πάλι τον αέρα της Ελευθερίας. Μιας Ελευθερίας  βαριάς, που η Απελευθέρωση την έβρισκε να μετρά τεράστιες απώλειες: Το 87% του προπολεμικού εβραϊκού πληθυσμού (από τα υψηλότερα ποσοστά της Ευρώπης) αποδεκατίστηκε, καθώς η πλειοψηφία των μελών των Ελληνικών Ισραηλιτικών Κοινοτήτων δολοφονήθηκαν στα στρατόπεδα του θανάτου.

Η αγροτική και η βιομηχανική παραγωγή γνώρισαν δραματική πτώση. Ολική ήταν η καταστροφή του σιδηροδρομικού και οδικού δικτύου, του Ισθμού της Κορίνθου, των εγκαταστάσεων του πλήρως εκσυγχρονισμέ-νου λιμανιού του Πειραιά και των αεροδρομίων. Το 75% του εμπορικού στόλου που προπολεμικά ήταν ο ένατος μεγαλύτερος σε χωρητικότητα, και το ¼ των οικοδομών, περίπου 1.500.000  σπίτια, καταστράφηκαν. Ατελείωτος ο κατάλογος με τις καταστροφές στο τηλεπικοινωνιακό δίκτυο, στις βιομηχανίες, στις επιχειρήσεις, στις υποδομές που εξαρθρώθηκαν.

Ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου, στο λόγο που εξεφώνησε στην Πλατεία Συντάγματος (από το κτίριο που σήμερα στεγάζει το πολυκατάστημα Public), επεσήμανε την αναγκαιότητα διατήρησης της Εθνικής Ενότητας μέχρι τη διεξαγωγή εκλογών, την εθνική ολοκλήρωση και την ανασύνταξη των ενόπλων δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας.

Παράλληλα επιβεβαίωσε με έμφαση την απόφαση να τιμωρηθούν οι προ-δότες της πατρίδας και οι εκμεταλλευτές της δυστυχίας του λαού διαβεβαιώνοντας ότι «Η Εθνική Νέμεσις θα είναι αδυσώπητος». Απευθυνόμενος σε ένα κοινό το οποίο συνεχώς τον διέκοπτε με τα συνθήματα «Λαοκρατία» και «Εθνική Νέμεση», δε δίστασε να εκφωνήσει εκτός κειμένου την περίφημη φράση «πιστεύομεν εις την Λαοκρατίαν». Αξίζει να σημειωθεί ή έναρξη της ομιλίας του:

«Ασπαζόμεθα την ιεράν γην της Ελευθέρας Πατρίδος. Οι βάρβαροι, αφού εβεβήλωσαν, επυρπόλησαν και εβίωσαν επί τρία και ήμισυ έτη, πιεζόμενοι πλέον από την Συμμαχικήν Νίκην και την Εθνική μας Αντίστασιν, τρέπονται εις φυγήν. Και η γαλανόλευκος, κυματίζει Μόνη εις την Ακρόπολιν…».

Ο αμίμητος και ανεπανάληπτος λαός μας, χυμένος στους δρόμους όπως την πρώτη μέρα, την 28^η Οκτωβρίου 1940, μετά από το ηρωικό ΟΧΙ του Μεταξά, με το οποίο συντάχθηκε απόλυτα, πανηγυρίζει…

Από τις 12 Οκτωβρίου που ήταν ο πάνδημος πανηγυρισμός, μέχρι τις 15 Οκτωβρίου (που  ήταν η σειρά του αστικού κόσμου και των «εθνικών» οργανώσεων να κάνουν επίδειξη των δυνάμεών τους)…  «Ήταν μια α-ριθμητική αναμέτρηση, μια απόδειξη και προς τους συμμάχους ότι δεν ήταν μόνο το ΕΑΜ που είχε το λαό» (Αναστάσης Πεπονής, Προσωπι-κή Μαρτυρία, Αθήνα, Προσκήνιο 2001, σ. 145). Στη διαδήλωση στην οποία συμμετείχαν ο ΕΔΕΣ, η ΠΕΑΝ, το Εθνικό Κομιτάτο, η Ιερά Ταξιαρχία, η οργάνωση Χ και άλλες οργανώσεις, κυριάρχησε συνθηματολογία με αιτήματα για εδαφικές αξιώσεις της Ελλάδας και τιμωρία των Βουλγάρων για εγκλήματα που διέπραξαν στη Θράκη και στην Ανατολική Μακεδονία (εφ. Ελευθερία, 16 Οκτωβρίου 1944).

Σήμερα, 74 χρόνια μετά, αισθάνομαι ότι δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στην επέτειο και δικαίως. Ίσως γιατί είναι περισσότερο ευδιάκριτη η γερμανική παρουσία, μ’ ένα άλλο αυτή τη φορά πρόσωπο. Της οικονομικής καταδυνάστευσης και της ομηρίας του λαού μας, τον οποίο κατατρύχει στη βάση ενός αβάσταχτου απωθημένου: Αυτό του κάθε χαμένου.Και δυστυχώς, η μεγάλη Γερμανία, αποδείχτηκε ο Μεγάλος Χαμένος. Λόγω της οραματικής της ευπιστίας στο μόρφωμα του Ναζισμού και τις εξαγγελίες του. Αυτή η σημαντική για τη συμβολή της στην Τέχνη και στην Επιστήμη χώρα, στιγματίστηκε με τη σφραγίδα του αίματος εκατομμυρίων ατόμων.

74 χρόνια, νομίζω δεν διδάχτηκε τίποτα. Αδιαφορεί για τις περίφημες «επανορθώσεις» ή «αποζημιώσεις» που διεκδικούμε, από τις ανελέητες λεηλασίες που υποστήκαμε. Εμείς πάντως συνεχίζουμε απτόητοι.

Για την ώρα, ας αφεθούμε στο ταξίδι της μνήμης και στις εικόνες εθνικής χαράς εκείνων των ημερών.

Και βέβαια, ας μη βιαστούν να προτρέξουν σε καμιά περίπτωση κάποιοι ασπάλακες, συμψηφίζοντας την επέτειο με την … «έξοδο από τα μνημόνια».

Από ναιναίκους πια, μπουχτίσαμε!…

Δημήτρης Μπρούχος