Σε ερώτηση Ελληνίδας δημοσιογράφου αν πιστεύει πως τα Μάρμαρα του Παρθενώνα πρέπει να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, ο Τζόρτζ απάντησε με την άνεση που τον χαρακτηρίζει πως δεν είναι καθόλου κακή ιδέα να γυρίσουν σπίτι τους τα Μάρμαρα.

 

 

Σε αυτή την μάχη για την επιστροφή των Μαρμάρων που μετράει χρόνια, είναι πολλά τα μέτωπα που έχουν ταχθεί υπέρ. Φαίνεται πως πλησιάζει ο καιρός που θα δούμε τα αριστουργήματα του Φειδία και των μαθητών του, να κατοικούν ξανά στην χώρα της σμίλευσής τους. 

 

Όποιος είχε την ευκαιρία να επισκεφθεί το Βρετανικό Μουσείο στο Λονδίνο ( που κάθε άλλο παρά Βρετανικό δεν το λες… ) γνωρίζει την αίθουσα με τα «Ελγίνεια Μάρμαρα». Δεν νοείται Έλληνας που να μην νιώσει «περίεργα» αντικρίζοντάς τα εκεί. Η λογική υπαγορεύει τον σωστό δρόμο της επιστροφής, η καρδιά χτυπάει πιο δυνατά και θέλει να τα «πάρει και να φύγει» και οι σεκιούριτι στην αίθουσα σου υπενθυμίζουν πως είσαι σε Μουσείο και καλό θα ήταν να μην κάνεις κάτι που θα το μετανιώσεις… Κάτι αντίστοιχο βέβαια σε πιάνει όταν βλέπεις την Νίκη της Σαμοθράκης να διακοσμεί την εσωτερική είσοδο του Λούβρου.

 

Ο Τζόρτζ λοιπόν προστέθηκε στην λίστα με τους διάσημους φίλους μας. Είναι και γοητευτικός άνδρας και σύμβολο του σεξ και μαχητής του «φωτός». Η ταινία που προμοτάρει αυτόν τον καιρό και σκηνοθετήσει ο ίδιος, έχει σαν κεντρικό του θέμα τα κλεμμένα έργα Τέχνης που επιστρέφονται στους νόμιμους ιδιοκτήτες τους μετά από τον «ναζιστικό» γερμανικό πόλεμο… 

 

Θεωρώ πως είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο που δεν έχει τελειωμό… Η αλήθεια που κρύβεται κάπου εκεί μεταξύ πολέμων, εγωισμού, παιχνιδιών εξουσίας και τρέλας, θα αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά, έτσι ώστε «να μπουν τα πράγματα στην θέση τους». Όσο υπάρχουν άνθρωποι , θα υπάρχει και συνείδηση…