Γιώργος Σαράφογλου

Πέρασαν κιόλας 19 χρόνια από εκείνη την αποφράδα ημέρα.

Είναι 9 παρά το πρωί. Έχω πάει τα παιδιά σχολείο κι ετοιμάζομαι για δουλειά. Ξαφνικά ακούω να μου φωνάζει η γυναίκα μου – η οποία έβλεπε τα νέα στην τηλεόραση – να τρέξω γιατί “ένα αεροπλάνο έχει προσκρούσει σ’ έναν από τους δίδυμους πύργους…”! Τρέχω και βλέπω ζωντανά στην οθόνη τους δυο πύργους με τον έναν να έχει ένα μεγάλο χάσμα με πολύ μαύρο καπνό να βγαίνει από αυτό, αλλά όχι φωτιά. Οι ρεπόρτερs προσπαθούν να εξηγήσουν διάφορα σενάρια στο πώς ένα αεροπλάνο μπορεί να πέσει επάνω σ’ ένα κτίριο. Κι ενώ η κάμερα συνεχίζει να δείχνει τους δυο ουρανοξύστες, ξαφνικά βλέπουμε ένα ακόμα αεροπλάνο να πλησιάζει τα κτίρια. Θυμάμαι να αναρωτιέμαι αν το δεύτερο αεροπλάνο πετάει για αναγνώριση του δυστυχήματος. Την στιγμή που κι αυτό μπαίνει στον δεύτερο ουρανοξύστη δεν θα την ξεχάσω ποτέ! Βλέπουμε τις φλόγες την στιγμή που εισέρχεται και αμέσως μια έκρηξη με φλόγες που εξέρχονται από την άλλη μεριά του κτιρίου. Το μόνο που υποθέτω και μονολογώ είναι “καλά τι έπαθε κι αυτός, πλησίασε πολύ κοντά και δεν υπολόγισε την απόσταση;…” Εκεί περίπου αρχίζουν οι υποψίες ότι πρόκειται για τρομοκρατικό χτύπημα. Μέσα σε λίγα λεπτά είχαμε γίνει μάρτυρες ενός συγκλονιστικού συμβάντος που έμελλε να αλλάξει τον κόσμο!

Εκείνη την εποχή ήταν εδώ στην Νέα Υόρκη και ο ανιψιός μου με την μνηστή του. Το “κτύπημα” έγινε Τρίτη και την Κυριακή ήταν προγραμματισμένος ο γάμος τους. Είχαν έρθει δυο-τρία χρόνια πριν για μεταπτυχιακά και τώρα εργάζονταν για δυο από τις μεγαλύτερες αρχιτεκτονικές εταιρίες της Αμερικής. Έμεναν στο Battery Park το οποίο είναι γύρω στα διακόσια μέτρα από τους πύργους και δίπλα στον ποταμό Hudson. Ο Σάββας περπατούσε προς τον υπόγειο για να πάρει το τραίνο όταν χτύπησε το πρώτο αεροπλάνο. Σταμάτησε κάτω από ένα υπόστεγο για να προφυλαχθεί από τα τζάμια και διάφορα άλλα υλικά που έπεφταν από ψηλά. Η Μελπη με την μητέρα της – που είχε έρθει από Ελλάδα για τον γάμο – ήταν στο διαμέρισμα ακόμα όταν μέσω μεγαφώνων ζήτησαν από όλους να εκκενώσουν το κτίριο το οποίο ήταν καλυμμένο από πυκνή σκόνη όπου με το ζόρι ανέπνεες και έβλεπες. Κάτασπρες από την σκόνη και αφήνοντας τα πάντα πίσω, επιβιβάστηκαν σ’ ένα από τα πολλά πλοιάρια που είχαν οργανώσει στο άψε-σβήσε οι Αρχές Διάσωσης το οποίο τους μετέφερε απέναντι στο New Jersey. Αυτούς τους πήρα την άλλη μέρα από το Brooklyn και του έφερα σπίτι μου.

Ο Σάββας – όπως και χιλιάδες άλλοι – περπάτησε βόρεια στο Manhattan και πέρασε απέναντι στο Brooklyn από την γέφυρα του Brooklyn. Αυτόν τον μάζεψα στο σπίτι μου το ίδιο απόγευμα μαζί με μια τους ξαδέλφη η όποια κι αυτή έπρεπε να εκκενώσει το διαμέρισμα της που ήταν στο ground zero! Περιττό να σας πω ότι οι συγκοινωνίες και η κυκλοφορία είχαν απαγορευθεί στο Manhattan και όλοι περπατούσαν προς το Queens ή το Brooklyn οπου η κυκλοφορία ήταν ανοικτή.

Μια εβδομάδα φιλοξενήσαμε τους δικούς μας μέχρι που τους επετράπη να γυρίσουν στα σπίτια τους. Ο γάμος ασφαλώς ανεβλήθη και ετελέσθη ένα μήνα αργότερα.

Θυμάμαι να κοιτώ από το παράθυρό μου προς τους πύργους και να βλέπω καπνό να αναδύεται από τον χώρο τους για τουλάχιστον ένα μήνα! Θυμόμουν πόσες και πόσες φορές είχα δειπνήσει στο περίφημο Windows on the World στο 107 πάτωμα. Το ασανσέρ έπαιρνε σχεδόν ενάμιση λεπτό για ν’ ανέβεις! Πόσες φορές είχα πάρει επισκέπτες στην Νέα Υόρκη, φίλους και συγγενείς για ένα ποτό στο The Greatest Bar in the World για να θαυμάσουν την “Πόλη που δεν κοιμάται ποτέ” από τα παράθυρα που ήταν από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι!

Μπορεί ως κτίσμα το Empire State Building να ήταν πιο όμορφο,- το επισκέπτεσαι ως αξιοθέατο για το ύψος του και ως, ιστορικώς, ο πρώτος ουρανοξύστης. Το Παγκόσμιο Εμπορικό Κέντρο (World Trade Center) όμως το είχα ζήσει! Είχα περάσει πολλές ευχάριστες στιγμές εκεί.

Ακόμα και σήμερα όταν δω φωτογραφίες των “Διδύμων”, μια θλίψη με κυριεύει και διάφορες μνήμες αναβιώνουν. Για τα κτίρια και πιο πολύ βέβαια για τις ζωές που χάθηκαν μέσα σ’ αυτά.

Μου λείπουν.

WELCOME TO GREEK ISLANDS RESTAURANT-NEW YORK253-17 NORTHERN BLVD

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr