«Το ποτάμι»! Με το που ακούστηκε το όνομα του νέου κόμματος του Σταύρου Θεοδωράκη, ένιωσαν ευτυχία τα σόσιαλ μίντια, και ειδικά το τουίτερ, που αντιμετωπίζει με φιλοπαίγμονα και σκωπτική διάθεση κάθε τι που δίνει δυνατότητα σχολιασμού και προσφέρεται για αστεϊσμό. Το ξέρουν και οι ίδιοι στο protagon, γι αυτό και έγραψαν τουίτ ότι «έστειλε ο Αμαζόνιος συγχαρητήριο τηλεγράφημα», ενώ κατά τη σύσκεψη όπου έγινε η ανακοίνωση ακούστηκαν «το παπάκι πάει στην ποταμιά» και άλλα χιουμοριστικά.

 

Δεν είναι η πρώτη φορά που η ονομασία ενός κόμματος τρέφει τους αστεϊσμούς, χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει κάτι για την μελλοντική πορεία του. Ο γράφων έχει την ηλικία να θυμάται με πόση χιουμοριστική διάθεση ο κόσμος υποδέχτηκε αρχικά το ΠΑΣΟΚ, δεδομένου ότι η δεύτερη συλλαβή εμπεριείχε το «σοκ». Επίσης θυμάται τα ειρωνικά χαμόγελα που αντιμετώπισε η ανακοίνωση της Πολιτικής Ανοιξης, του Αντώνη Σαμαρά. Στις παρέες γινόταν αυθόρμητος διαγωνισμός εφευρετικότητας για τους πιο αστείους συνειρμούς, για λουλουδάκια, μπλε λιβάδια, ρομαντικούς περιπάτους, τρυφερούς έρωτες και όλα όσα η λέξη «Ανοιξη», συνειρμικά ανασύρει.

 

Ωστόσο το μεν ΠΑΣΟΚ θέριεψε και κυριάρχησε για τέσσερις δεκαετίες (ακόμη μπροστά μας το έχουμε), ενώ η Πολιτική Ανοιξη μαράθηκε μέσα στο άγονο τοπίο των άπνοων λόγων, θέσεων και ενεργειών Σαμαρά. Ως εκ τούτου το όνομα δεν προσδιορίζει την ευτυχή ή όχι, κατάληξη του εγχειρήματος. Ούτε καν, κατά την ταπεινή μου γνώμη, αφήνει να υπονοηθεί ότι θα μετατραπεί σε κοινωνικό ποτάμι που θα σαρώσει ψήφους, οργανώσεις, κόμματα. Μάλλον ένας τίτλος ενταγμένος στη λογική του μάρκετινγκ είναι, προκειμένου να ξαφνιάσει και να συζητηθεί.

 

Τα σοβαρά και δύσκολα θα έρθουν μόλις καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός για το όνομα. Εκεί το νέο κόμμα θα πρέπει να αποδείξει ότι ξεφεύγει από την γενική «συμπαθητικολογία» και την επίκληση της κοινής λογικής με την οποία διαπνέεται το «μανιφέστο» του νέου αρχηγού,και να εκφράσει θέσεις τεκμηριωμένες για το σύνολο των προβλημάτων και δη των εσωτερικών. Το γεγονός ότι λαμβάνει μέρος μόνο στις ευρωεκλογές δεν δικαιολογεί το πρόγραμμά του να είναι επιμερισμένο και επεξεργασμένο μόνο ως προς αυτόν τον τομέα, γιατί στο κάτω κάτω το να εκφράσει κανείς όραμα για το ποια Ευρώπη θέλει, είναι εύκολο και ανέξοδο – αρκούν κάποιες ωραιολογίες και δεν διακυβεύεται κανένα πολιτικό κόστος.

 

Το πρόγραμμά του θα πρέπει να έχει απαντήσεις τεκμηριωμένες, έστω σε ένα γενικό επίπεδο (λεπτομερειακές δεν έχουν τα κόμματα που κυβερνούν, ενώ ο φιλοδοξών να κυβερνήσει, ΣΥΡΙΖΑ, τώρα έχει δημιουργήσει ομάδες που τις επεξεργάζονται). Πολύ περισσότερο που το νέο κόμμα, με βάση πάντα το αρχικό κείμενο του Θεοδωράκη, δεν ρέπει προς την επιθετική καταγγελία, άρα οι προτάσεις του θα κληθούν να καλύψουν και αυτό το «έλλειμμα».

 

Τυχαίο παράδειγμα: Δεν αρκεί αυτό που έγραψε για το χρέος, παραφράζοντας και τον Κένεντυ «Η επιβίωση μιας χώρας δεν μπορεί να εξαρτάται από την καλοσύνη των δανειστών της. Ωραία λοιπόν, θα στείλουμε τους καλύτερους διαπραγματευτές – αυτό είναι εύκολο. Το θέμα είναι, όμως, τι κάνεις εσύ για την πατρίδα σου και όχι τι σκόντο θα σου κάνουν αυτοί που σε δανείζουν». Καλά είναι αυτά, αλλά το χρέος και το μνημόνιο είναι κομβικά σημεία της τρέχουσας συγκυρίας, θρυμματίζουν την κοινωνία, στεγνώνουν ανθρώπινες ζωές, και οι απαντήσεις θα πρέπει να είναι απτές και συγκεκριμένες». Γι’αυτό, άλλωστε, δέχονται κριτική τόσο οι κυβερνητικοί, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, που παραδέρνει από το σκίσιμο και το κάψιμο, μέχρι την ανώδυνη αναθεώρηση του μνημονίου.

 

Μια πρώτη γεύση επί τροχάδην ήταν αυτό το κείμενο. Υπάρχει κόσμος που συνδύασε την ανακοίνωση του κόμματος με την αποτυχία των «58», κάτι που μάλλον δεν ισχύει, γιατί ο Θεοδωράκης είχε αφήσει αιχμές από το Φθινόπωρο, σε κάποιους συναδέλφους, για ένα τέτοιο εγχείρημα. Άλλοι το είδαν ως πνοή ελπίδας, όντες απογοητευμένοι από τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις. Στο χέρι τους είναι των «πρωταγωνιστών», να μη γίνει το ποτάμι ξεροπόταμο!