Νίκος Βασιλειάδης

Το δηλώνω εξ αρχής. Είμαι θαυμαστής του batman, του χαρακτήρα που δεν διαθέτει υπερδυνάμεις, ωστόσο είναι έξυπνος, γυμνασμένος και εκπαιδευμένος σε διάφορες πολεμικές τέχνες. έχοντας στην κατοχή του γκάτζετ, τα οποία χρησιμοποιεί εναντίον των εχθρών του και έχει για στόχο την απόδοση δικαιοσύνης χωρίς να καταφεύγει σε ακραίες λύσεις (μέχρι εκεί). Δεν είμαι όμως θαυμαστής της βίας, της βίας όπως δίνεται στις ταινίες που εξυμνούν όχι τον ηθικό χαρακτήρα του τιμωρού αλλά τον ψυχασθενή και απάνθρωπα βίαιο χαρακτήρα του τιμωρούμενου Δεν θαυμάζω την βία ούτε και θέλω να την βλέπω να αναπαράγεται σε μέσα ψυχαγωγίας όπως ο κινηματογράφος, γιατί η βία δεν είναι ψυχαγωγία, εκτός και αν θεωρήσουμε πως η εποχή που ο άνθρωπος διασκέδαζε στα ρωμαϊκά γήπεδα βλέποντας ανθρώπους να κατασπαράζονται από λιοντάρια ή να αλληλοσκοτώνονται δεν έχει παρέλθει.

Για μένα όμως έχει μεσολαβήσει ένας Διαφωτισμός και εκείνες οι σκοτεινές περίοδοι της ανθρώπινης ζωής έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. ‘Ομως είμαι αναγκασμένος να δεχτώ πως η ανθρώπινη βία εξακολουθεί να υπάρχει και να καταλαμβάνει μεγάλο μέρος της ανθρώπινης δραστηριότητας. Την βλέπω και την ζω καθημερινά σε διάφορες μορφές όπως και εσείς. Και νομίζω πως όπως και γω οι περισσότεροι δεν την θέλουμε και δεν την ανεχόμαστε. Ποιός λοιπόν ο λόγος να την εντάξουμε μέσα σε αυτό τον ελεύθερο μας χρόνο και στην ψυχαγωγία μας; Πολύ απλοϊκά λοιπόν δεν προτίθεμαι και δεν πρόκειται να αφιερώσω ούτε ένα λεπτό της ζωής μου για να παρακολουθήσω μια ταινία βίας στο στο σινεμά . Μιας βίας που αποθεώνεται από κοινωνίες ολοκληρωμένες, στον υλικό παράδεισο που υπέδειξε ο Δυτικός κόσμος. Γιατί αυτή η προπαγάνδα υπέρ της βίας είναι ένας ακόμη θάλαμος που στεγάζει και υποθάλπει την Παγκόσμια βία. Κοινωνική, πολιτική, ατομική: σε όποια μορφή. Ή καλύτερα στεγάζει τη βία σε μορφή εσωτερική, άυλη και αχαρτογράφητη, πριν καν αυτή μετουσιωθεί σε κάποιο απτό πεδίο ακόμα κι αν η βία δικαιώνεται απ’ την κατάληξη του προορισμού της.

Όχι η βία δεν είναι ποιητική ούτε ψυχαγωγική. Ο καταναγκαστικός της χαρακτήρας, την κάνει σκληρή, ψυχρή, απροκάλυπτη, απάνθρωπη. Και επειδή είναι πανταχού παρούσα καιρός να σκεφτούμε πως αν δεχθούμε ότι ο ανθρώπινος βίος είναι ο φορέας και ο εκφραστής της βίας, τότε εύκολα μπορούμε να αντιληφτούμε ότι η, δίχως απώλειες, διαδρομή της οφείλεται στη δική μας ανεπάρκεια. Στη δική μας ανικανότητα να αποτελέσουμε υποκείμενα τριβής, και συνεπώς ελάττωσης της. Δεν θα δεχόμουν ποτέ να γίνω λοιπόν ένας θαυμαστής της ή θεατής της με την συνείδησή μου γιατί ως καταγραφέας της βίας συντελώ στην επανάληψή της, και η καταγραφή δε δύναται να επιτελέσει διαγραφή. Ο άνθρωπος που παρατηρεί την βία δε μπορεί να επιδράσει πάνω στα φαινόμενά της. Καταντά ένας απλός παρατηρητής απογράφος τους και επιβεβαιωτής τους, αφού η καταγραφή σημαίνει αναπαραγωγή αφήνοντας το άθιχτη, και έτσι μοιραία την αναπαράγουμε δια της συγκατάθεσης και της επιλογής μας αναλλοίωτη, σαν να μη συνέβη ποτέ. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη οδύνη για την σταδιακή ανθρώπινη υποβάθμιση σε ένα απλό φαινόμενο της ύλης. Όχι στον Τζόκερ…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr