Δημήτρης Κατσούλας

Όταν οι ‘γκουρού’ της πανδημίας την  αναγάγουν σε ενδημία και οι άνθρωποι –ανεξήγητο γιατί – τρέμουν πιο πολύ

Δεν υπάρχει περίπτωση να μην φιλοξενηθεί ένας τουλάχιστον ειδήμων καθημερινώς καθηγητής σε κάποιο τηλεοπτικό κανάλι της Ελλάδος, πανελλαδικής πάντα εμβελείας, προκειμένου να αναπτύξει τις απόψεις του(εις βάθος!) περί τα πάνδημα που μας απασχολούν σχετικά με τον covid-19 όπου με άγος μέγα ο καθείς μας κουβαλάει εντός του – όποια πτυχία κι αν κατέχει αυτός ο κύριος ή δεν κατέχει πάλι το ίδιο ισχύει (ο απλός κόσμος ‘διψάει’ για γνώση και απαντήσεις, και για να λέμε και του στραβού το δίκιο αναμένει να ακούσει πόσες αναμνηστικές δόσεις απέμειναν ακόμη να κάνει, αλλά απάντηση δεν παίρνει γιατί τοιούτου είδους πληροφορίες βγαίνουν με το τσιμπίδι και όπως γουστάρουν οι κολοσσοί φαρμακοβιομηχανίες τις παρουσιάζουν (με γρίφους πάντα), ο επιστήμων λοιπόν με στόμφο θα αναπτύξει την άποψή του {πλειστάκις δε φέρει τον τίτλο ‘γκουρού’ των γνώσεων που απαιτούνται περί λήξεως της πανδημίας, όπως δελτία σταθμού διαβάζω κυκλοφορούν, διότι κάποιο τέτοιο κλίμα προωθείται αυτές τις μέρες, ( πού στηρίζεται αυτή τους η αισιοδοξία είναι  υποχρέωσή τους να το αποδείξουν σε λίγες ημέρες)}, εκφέρων λοιπόν οι ‘γκουρού’ βαρύγδουπες και τεκμηριωμένες απόψεις προκειμένου να πείσει το τηλεοπτικό του κοινό – και ας θεωρηθεί τυχαία η σύμπτωση το να εμφανίζονται όλοι στο φιλόξενο κανάλι του Φαλήρου, τον ΣΚΑΙ (ναι, εκτός από τσάι τις κρύες ημέρες προσφέρεται και κονιάκ εάν ζητηθεί από τους επισκεπτόμενους τον σταθμό) – αναλύοντας με εμβριθείς όρους και ύφος τεσσαράκοντα καρδιναλίων, ότι ήδη από αυτές τις μέρες και εντεύθεν οδεύομαι προς αποκλιμάκωση της νόσου covid-19, ξεσφίγγοντας ελαφρώς την γραβάτα τους από τον συνεχή κάματο εξ αιτίας της ασθμαίνουσας αναπτύξεως των σκέψεών του, αίτινες αναπτύσσονται λεπτομερώς και εις επιστημονικήν βάσιν στηριζόμενες, λες και παρατίθενται ως διάλεξις εις επιστημονικόν συνέδριον με θέμα: ‘Η λήξις της πανδημίας εν Ελλάδι εντασσόμενη από τούδε και εις το εξής εις την υποδεεστέραν κατηγορίαν της ενδημίας’.

Κι επειδή το θέμα δεν επικεντρώνεται μόνο εις τα Ελληνικά δεδομένα αλλά έχει αποκτήσει παγκόσμιο αντίκτυπο (επί του προκειμένου ας περιοριστώ σε γεγονός το οποίο αφορά Ευρωπαϊκό έδαφος και δη την Ιταλία(Βόρειο), ας αναφερθώ σε ένα γεγονός το οποίο παρατήρησα σήμερα το απόγευμα σε φαρμακείο της περιοχής του Μιλάνο (Κρεμόνα), όπου εδώ να τονίσω ότι εκλείπουν οι ‘γκουρού’, οι ‘αστρολόγοι’ που προβλέπουν τα μελλούμενα και οι ‘καφετζούδες’ καθώς και το ότι δεν αποτελεί σε καθημερινή βάση πρώτη είδηση (όπως πολλάκις έχω αναφερθεί είναι ίδιον χαρακτηριστικό γνώρισμα των ΕΡΤ 1, ΕΡΤ3 κρατικών ελληνικών καναλιών διασπείροντας τον τρόμο με το που αρχίζουν οι ειδήσεις), ο κόσμος και βέβαια διακατέχεται από τον φόβο των μεταλλάξεων, και όχι τον τρόμο, εις την πλειοψηφία τους εμβολιάζονται, άπαντες φορούν τις μάσκες τους – εύχομαι αυτές οι υπέρ προστασίας μάσκες να μη χρησιμοποιούν για την κατασκευή τους ίνες αμιάντου για πλήρη υστέρηση εισχωρήσεως των μικροβίων, όπως δειλά-δειλά ακούγεται) και οι πελάτες προσέρχονται στα φαρμακεία (σε ειδικούς διαμορφωμένους χώρους και όχι στο πεζοδρόμιο όπως συμβαίνει στην Ελλάδα ( και κατόπιν εκπαιδεύσεως του προσωπικού των φαρμακείων…) προκειμένου να ληφθούν τα επιχρίσματα από την μύτη ή από το σάλιο και να εξάγουν τα συμπεράσματά τους με ηρεμία, τάξη, ευγένεια, καθαριότητα και με όλους τους όρους της υγιεινής κι όχι απλώς με σκάφανδρα και με μια σακούλα περιτυλιγμένοι, τακτική και μέθοδος που εφαρμόζεται στην Ελλάδα όπως παρακολουθώ.

Επειδή λοιπόν, ξανά το λέω, ότι ο φόβος είναι παντού και για όλους ο ίδιος σχεδόν (όχι ο τρόμος ε!), προσερχόμενος σήμερα το απόγευμα σε φαρμακείο προκειμένου να προμηθευτώ ένα κολλύριο για την… ξεκούραση των ματιών και να παραλάβω και τα νέα μου πρεσβυωπικά γυαλιά ( κι εδώ να αναφέρω ότι η πρεσβυωπία μου τείνει όλο και προς καθοδικούς αριθμούς – όχι ότι είχα και τις… φοβερότερες ‘τιμές’), ξαφνικά εισέρχεται στο φαρμακείο ένας κύριος μη τηρώντας σειρά προτεραιότητας (η οποία είναι μικρά και ταχεία υπόψη), κάθεται στην πολυθρόνα που συνήθως χρησιμοποιείται για την μέτρηση της πιέσεως των ασθενών, σηκώνεται επάνω απότομα, αρνείται να του μετρηθεί η πίεση και ξαπλώνει καταγής στο φαρμακείο ανάμεσα στις τρεις κοπέλες οι οποίες κινούντο προς εξυπηρέτηση άλλων αναγκών του φαρμακείου και με φωνή σε τόνους υψηλούς ζητεί επειγόντως να καταφθάσει το ασθενοφόρο. Σε ερώτηση των υπαλλήλων του φαρμακείου εάν ‘αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα πέραν – ίσως – τυχούσας δύσπνοιας…’, απαντά ‘όχι’ κι αρχίζει να ανοίγει διάφορες κρέμες χωρίς κι αυτός να αντιληφθεί τι κάνει, κι αλείφεται παντού στο πρόσωπό του, στα ρούχα του, μέχρι και στα παπούτσια του, ξαπλώνοντας ξανά κάτω. Το ασθενοφόρο που είχε ήδη κληθεί καταφθάνει, σε χρόνο και με τρόπο που καθόλου δεν τάραξε το προσωπικό του φαρμακείου αλλά ούτε και όσους είχαν γραφεί για την εξέτασή τους με rapid, τον παραλαμβάνει, τον βγάζει εκτός φαρμακείου και τον οδηγεί στην κλούβα του ασθενοφόρου. Εξετάζεται επιτόπου από ψυχολόγο αλλά  και με λεπτομερείς διαδικασίες διαπιστώνεται ότι τελικά ήταν άστεγος, είχε κυριευθεί από τον φόβο πού θα μείνει το βράδυ κι έψαχνε μια γωνιά να ‘ξεκουραστεί’ όπως είπε, παρά την όλη φασαρία που προξένησε παραπάνω από μισή ώρα σε φαρμακείο και πελάτες.

Άραγε, έχοντας πλήρως τας φρένας του και τα λογικά του, φόβος τον κυρίευε μόνο και όχι τρόμος στο να βρει μια γωνιά για να περάσει τη νυχτιά του, κάτι το οποίο εδώ λαμβάνεται πολύ σοβαρά και η αλληλεγγύη εξακολουθεί να αγκαλιάζεται όλο και πιο πολύ εκ μέρους του κράτους κι όχι να έχει εναποτεθεί σε ΜΚΟ οργανώσεις οι οποίες έχουν έδρα το Μεταξουργείο Αθηνών, τον Βοτανικό και την Ακαδημία Πλάτωνος διοικούμενες μάλιστα από Ινδούς ή Πακιστανούς (αμισθί οι άνθρωποι, και μπράβο τους!) που ισχύει σε κάποιες πόλεις διεκδικούσες και την πρωτεύουσα της Ευρώπης μάλιστα (επιτρέψατέ μου ξεβράκωτες), επιρρίπτοντας μόνο το βάρος στο πώς θα αξιοποιηθούν έτι περισσότερο η Ομόνοια, το Μινιόν και κάποιο άλλο οίκημα στη συμβολή της οδού Σταδίου με την Ομόνοια (προτέρα στέγαση του Ειρηνοδικείου Αθηνών και των… τυροπιτάδικων εντός της στοάς! ), τελευταίες αποφάσεις του δημάρχου Αθηναίων, από ό, τι πληροφορούμαι, καθώς κι εκείνο το γήπεδο του Παναθηναϊκού που ‘σκούριασε’ πια και δημοπρατήθηκε με 600.000 ευρώ από το Δήμο Αθηναίων προκειμένου σε δυο χρόνια(!) να παραδοθεί στον ΠαναθηναΪκό ως το νέο του ‘σπίτι’. Τώρα…, εάν η πέριξ περιοχή μετατραπεί σε… λαμπόγυαλο, ποσώς ενδιαφέρει κάποιους.

Ας επεκταθούν, λέω, οι στάσεις μας, οι δράσεις μας, οι πρωτοβουλίες μας και λίγο παραπέρα από τα συνήθη, και πέραν από την μαυρίλα που εσκεμμένως κάποιοι επισείουν, κουνούν και μας παρουσιάζουν –εν Ελλάδι – ως την μόνη λύση προκειμένου να ξεπεραστεί ο κορωνοϊός. Κι όμως, υπάρχουν τόσες πολλές ενεργές δράσεις που μπορούν να κρατήσουν μια κοινωνία όρθια, κι αν είναι να επέλθει άμεσα και η υποβάθμιση της παράλλαξης Δέλτα στην ηπιοτέρα της μορφή Όμικρον και την εν συνεχεία εκφύλισή της σε μια απλή ενδημία ως οι ‘γκουρού’ – όπως προαναφέραμε με σιγουριά υποστηρίζουν – με το καλό να καταφθάσει και μάλιστα να επιβεβαιωθεί και η υφυπουργός υγείας Μίνα Γκάγκα η οποία συνιστά ‘υπομονή δύο με τρεις εβδομάδες’.

Κλείνοντας αυτό μου το σημείωμα, δεν ξέρω –εμένα πάντως μου προκαλεί …θυμηδία αλλά αναζητώ και τον λόγο να βρω – το πώς τώρα τελευταία όλες οι προσωπικότητες, τα μοντέλα, οι πολιτικοί με τις συζύγους και τα τέκνα στα καρότσια τους ή όχι (εννοείται βέβαια χωρίς μάσκα), καθώς και τα celebrity της εγχώριας showbiz, έτσι τόσο απότομα εγκατέλειψαν την χλιδάτη Γλυφάδα και ‘στριμώχνονται’ πέριξ του Εθνικού Κήπου, του Συντάγματος και το πολύ κατηφορίζοντες έως την πλακόστρωτη Ερμού δοκιμάζοντας εμπρός στον λαουτζίκο …παπούτσια.

Να σας θυμίσω στο σημείο αυτό ότι και κάποιοι άλλοι πολιτικοί, καλλιτέχνες, ταβερνιάρηδες με κάτι κοιλιές σαν ασκιά, όταν ακόμη η Ερμού ήταν μεικτός δρόμος διελεύσεως ανθρώπων και αυτοκινήτων (και όχι πεζοδρομημένος) πάντα ξεροστάλιαζαν εκεί σκεπτόμενοι το… μέλλον του Ιστορικού Κέντρου χωρίς να βγάζουν μιλιά, καθώς και όταν η περιοχή Γκάζι ( Τεχνόπολη την λένε σήμερα) περιτριγυριζόταν από χαλάσματα, τότε προσέτρεξαν ‘οι μιλημένοι’ και αγόρασαν την γη και τα παραπήγματα μπιρ παρά ‘προς αξιοποίηση και ευπρεπισμό του χώρου’, είπαν.

Οι φωτό που ακολουθούν (ενδεικτικές) αφορούν στην πρώτη περίπτωση των συνεχών, συχνών και καθημερινών επισκέψεων του οψίμως ανακαλυφθέντος κέντρου της Αθήνας.

Δες τε.