Η Άννα Κοντοπίδη είναι Συμβολαιογράφος και ζει στη Νάξο

Όσα δεν λέγονται δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν κιόλας. Είναι που καθένας δίνει κι έναν αγώνα σιωπής.
Προσβολές…. που κάναμε τάχα πως δεν καταλάβαμε.
Μικρά ή μεγάλα ψεματάκια…. που κάναμε πως τα πιστέψαμε.
Περιφρόνηση …. που υποκριθήκαμε πως είναι καπρίτσιο.

Ψεύτικες διευθύνσεις που «οι ξύπνιοι» μας έδωσαν για να χαθούμε ή ν αργήσουμε από εκεί που ‘ χαμε υποσχεθεί να φτάσουμε… και μεις κάναμε πως μπλέξαμε στην «κίνηση» ή γράψαμε λάθος αριθμό…

Και χαθήκανε άφθονα και χορταστικά σ’αγαπώ και χάθηκαν φιλιά και χάδια και ας περίσσευαν να μοιραστούν. Ίσως γι αυτό κάποια στιγμή αποφασίζεις κάτι να γράψεις, κάτι να ζωγραφίσεις, κάτι να συνθέσεις. Γιατί, κάθε ποίημα, κάθε ζωγραφιά, κάθε τραγούδι είναι μια μετάνοια.

Και στη ζωή όλοι πρέπει να πουν το ποίημά τους, ή να φτιάξουν την δική τους ζωγραφιά, ή να συνθέσουν το δικό τους τραγούδι…

Εδώ στην μεθόριο της Άνοιξης, κάποιοι με παιδιάστικο πείσμα, προσπαθούμε να μην συντρίψουμε την βάρκα της αγάπης στην άχαρη και αβάσταχτη καμιά φορά καθημερινότητα, ούτε και τα ασήμαντα σημαντικά μας στην λησμονιά που ξεφωνίζει.

Ευτυχώς υπάρχουν αυτές οι άχραντες σιωπές της θάλασσας, του φεγγαριού, τα μενεξελιά δειλινά τ’ Αγιοπελάγους. Οι μόνες ίσως σιωπές που δεν χρειάζονται να πουν το ποίημα τους…

Και μεις , βυθίζοντας το βλέμμα μας στην απεραντοσύνη τους, ξαφνικά θυμόμαστε πως υπάρχουμε… κι ας μην έχουμε ακόμα έτοιμο το δικό μας ποίημα.

Καλό Λιόγερμα. Καλή βδομάδα στους Άγιους Φίλους μου.

Με αφορμή μια δημοσίευση του Κυριακάτικου Έθνους πάνω στα ΤΑ ΣΑΚΙΑ της Ιωάννας Καρυστιάνη, εκδόσεις Καστανιώτη. Αν σας μείνει λίγος χρόνος, διαβάστε το. Είναι ένα αναπάντεχο θαύμα. 

Η φωτό απ’το φακό του πολυαγαπημένου μου Δασκάλου Μανόλη Κορρέ.