Σκεφτόμουν λοιπόν, λίγο πριν φύγει ο Νοέμβρης, πως η Ελπίδα δεν είναι τραίνο που σε περιμένει στη στάση να σε πάρει, αλλά την έχουμε μέσα μας και την τρέφουμε όσο διεκδικούμε αυτό που αγαπάμε που ποθούμε και που ονειρευόμαστε, γι αυτό, ας ευχηθώ στον Χριστουγεννιάτη που έκανε ποδαρικό να μην έλθει μ’ άδεια χέρια… να φέρει φως πίσω απ’ τα σκοτάδια σας και χαμόγελα σαν εκείνα που φτάχναν κάποτε ζωγράφοι ταπεινοί… Φροντίστε τα ρούχα σας… για τις ώρες της βροχής, για τις ώρες του ανέμου, για τις ώρες της αφέγγαρης λύπης και νύχτας, που θα’ λεγε και ο Βρεττάκος… και στολίστε με την ίδια αγάπη τα κλαδάκια στην αθέατη πλευρά του Χριστουγεννιάτικου δένδρου… μην μείνουν χωρίς μνήμη και χωρίς όνειρα… γλυστρά η ψυχή των παιχνιδιών και τα τυλίγει με χρώματα… κι ένας μικρός Χριστούλης γεννιέται κάθε φορά που αγκαλιάζουμε έναν λησμονημένο… κι ας είναι ένα κλαδί αδάκρυτο…
Το λοιπόν… Να ναι ένας Πανέμορφος Δεκέμβρης για όλους σας και να σας φέρει έναν υπέροχο νέο Χρόνο… Να περνάτε καλά Άγιοι Φίλοι μου … ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ !
ΥΓ:  και επειδή δικιά του δεν είμαι, του Τσιπραούτιν δα, αλλά ως ανωτάτου, αρχόντισσα αφού, του αφιερώνω παραφράζοντας, για το καλό του μήνα κάτι από Σουρή:

Εις των αλόγων άλλοτε
την φάτνην εγεννήθη
Μεσσίας λογικότατος,
τυφλά φωτίσας πλήθη,
στη φάτνη δε των λογικών,
που λέγεται Βουλή,
Μεσσίες
δίχως λογικά και δίχως λογική
ανάσχυντοι, αισχροί και παραδόπιστοι,
κακόβουλοι κομπλεξικοί
Γεννήθηκαν πολλοί 

Η Άννα Κοντοπίδη είναι Συμβολαιογράφος και ζει στη Νάξο

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

  The article expresses the views of the author  

 iPorta.gr