Νίκος Βασιλειάδης

Υπάρχει ένα περίσσευμα και ταυτόχρονα ένα έλλειμμα ρόλων και συμπεριφορών που σαν ενήλικες αρνούμαστε να αναλάβουμε. Για παράδειγμα δεν αναλαμβάνει κανείς μας με την ίδια θέρμη τον ρόλο του φονιά ή του θύματος, της συγχώρεσης ή της εκδίκησης, του φτωχού ή του πλούσιου, του ηλικιωμένου ή του νεαρού. Κι αυτή η άρνηση –αφού όλα τα παραπάνω υπάρχουν αδιακρίτως στην καθημερινότητά μας- αντικατοπτρίζει την ανθρώπινη δυστυχία ή την αδυναμία μας να ζήσουμε με αρμονία. Το οξύμωρο εντείνεται στο γεγονός ότι η άρνηση αυτή της υιοθέτησης του πραγματικού μας ρόλου δεν πηγάζει από την ατομική βούληση, αλλά από την διαπαιδαγώγηση. Όπου ο κάθε ενήλικας –όταν πια έχει φτάσει σ’ αυτή την θέση της επιλογής έχει δεχθεί απ’ την οικογένεια, από το σχολείο και όποιον πολιτισμικό θεσμό επιδρά πάνω του, ένα σύνολο από αρχές, ιδέες και νόμους, που έχουν συμβάλλει καθοριστικά στη θεώρησή του για τον κόσμο. Μια θεώρηση που έχει χτιστεί πάνω σε παγιωμένες παραδοχές.

Έτσι λοιπόν μπροστά από κάθε πρόβλημα ξεκινάμε τον στοχασμό μας με την εξής λέξη: «χρειάζεται…». Κι έπειτα αναπτύσσουμε μια μεθοδολογία δράσεων και πρακτικών που φαινομενικά αποσκοπούν στο να καταδείξουν την λύση στο υποτιθέμενο πρόβλημα. Στην πραγματικότητα όμως, αφού το πρόβλημα υπάρχει, αυτό το «χρειάζεται» δείχνει την άρνηση μας να δεχθούμε την ύπαρξη του προβλήματος, να συμφιλιωθούμε μαζί του, να συνταχθούμε σ’ ένα κοινό κύλισμα, στο οποίο ούτως ή άλλως είναι καταναγκασμένο οτιδήποτε υπάρχει. Είναι η άρνηση μας να αποδεχθούμε την έννοια της ατέλειας. Ή ακόμα πιο ακριβόλογα το γεγονός ότι η ζωή μας και οτιδήποτε μέσα σε αυτήν είναι μέρος της ατέλειας. Να επιτρέψουμε αυτή τη συνύπαρξη, να αποσπαστούμε να αυτονομηθούμε . Προτιμούμε να παραμείνουμε οχυρωμένοι στο έτσι είναι αν έτσι νομίζετε. Και εκεί βρίσκει το έδαφός της η ανθρώπινη δυστυχία.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr