Τούτο το φθινόπωρο νυχτώνει πολύ νωρίς .

Αυτό αντιλαμβάνομαι όταν περπατώ μονάχος στους άδειους δρόμους.

Καφενεία κλειστά, σκιές ακουμπισμένες στα χαλασμένα φώτα του χωριού.

Μόνο γαυγίσματα σκυλιών με συντροφεύουν κι αυτά διακεκομμένα.

Σκέφτομαι: τι είναι ο θάνατος; Τίποτα περισσότερο από ένα απλό συμβάν.

Όχι, όχι δεν συμφωνώ. Είναι κάτι περισσότερο, είναι μια εξελισσόμενη κατάσταση η οποία αφορά πέρα από τους ανθρώπους και  τα κτήρια, και  τις πλατείες, και τα πλατάνια που συνεχίζουν μόνα να περνούν το αγέρι ανάμεσα από την φυλλωσιά τους σαν θρόισμα, ως μόνη συντροφιά τους .

Δεν είμαι ζωγράφος. Αν ήμουν θα τον ζωγράφιζα με τη μορφή ενός ενενηντάχρονου κάπου ψηλά, σε κάποιο χωριό της Μεσσηνίας όπου για παρηγοριά του έχει την τηλεόραση και το παραγώνι με τη φωτιά του και ως μόνη σκέψη να  τον βασανίζει  είναι εάν μεθαύριο έρθουν εκείνα τα κορίτσια της “Βοήθειας στο σπίτι” για να τον καλημερίσουν και να τον συντροφεύσουν για ένα τέταρτο της ώρας περίπου . . .

Δημήτρης Κατσούλας

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr