Δημήτρης Κατσούλας

Ξεράθηκαν τα χώματά μου και φλέγονται. Βαθιές πληγές ανοίχτηκαν, λες και σεισμός μέγας συνετελέσθη.

Αναζητούν εναγωνίως λίγο δροσερό νερό για να ξεδιψάσουν από την μια και να μικρύνουν οι γράνες που ανοίχτηκαν από την άλλη.

Ξεράθηκαν τα δέντρα, οπωροφόρα και άγρια. Καίγονται στην κυριολεξία τα πάντα, λες και μια επικράτεια ολόκληρη είναι μόνο ξασπρισμένα βράχια όπου ελάχιστα αλμυρίκια αραιά και που κάνουν την παρουσία τους στις όχθες άνυδρων ποταμών και ξερικών ρεμάτων ενώ μια κίτρινη άμμος σκεπάζει και τη δική μου γη. Αναζητώ διαφορά μεταξύ σεληνιακού τοπίου και επίγειου παράγοντα. Ουδεμία δεν διακρίνω. Τίποτα πλέον εδώ δεν καρπίζει.

Πάνε χρόνια τώρα όπου αναμένω έλευση βροχών με την ελπίδα ότι τυχόν ξεδιψάσουν και τις δικές μου έσω ξέρες.

Για τον λόγο αυτόν, και η συγκεκριμένη μου γραφή. Παρακαλώ, ας εκληφθεί είτε ως μια πεζογραφική δοξολογία στην ύπαιθρο χώρα, είτε ως μια ποιητική περιφέρουσα λιτανεία ανά τας πόλεις και τά χωριά.

Εννοείται, με την μη συμμετοχή παπάδων, και σε καμία των περιπτώσεων.