Νίκος Σταθόπουλος

Λένε ότι οι σπουδαίοι άνθρωποι συζητούν για τις ιδέες, οι κανονικοί για τα πράγματα και οι μικροί για τους άλλους.

Ο Σύριζα έχασε διότι η επικοινωνία του, η εκούσια και η ακούσια, απέτυχε και στα τρία.

Τα σπουδαία, το όνειρο, η κόκκινη μηλιά, η περήφανη Ελλάδα, εξανεμίστηκαν, διαλύθηκαν και ξεχάστηκαν σ’ ένα κόττερο, κάπου ανάμεσα Πρέσπες, Νέα Υόρκη, Βρυξέλλες και Φρανκφούρτη, με φόντο τα αποκαΐδια από το Μάτι.

Οι παροχές πέρασαν απαρατήρητες και άφησαν ασυγκίνητους τους πολλούς,  ανάμεσα στα φρεσκοϊδιωτικοποιημένα αεροδρόμια, λιμάνια και τραίνα, τα πλεονάσματα, τους πλειστηριασμούς και τα διόδια.

Και, στους πολλούς, μια γιαγιά που πουλάει τερλίκια χωρίς φπα και ταλαιπωρείται από το κράτος, είναι διακόσιες φορές πιο συμπαθής από κάθε νταή υπουργό.

Οι μεγάλοι νικητές των χθεσινών ευρωπαϊκών εκλογών είναι αδιαμφισβήτητα οι κ.κ. Φάρατζ, Λεπέν, Όρμπαν,  Σαλβίνι και Μητσοτάκης.

Όλοι τους πρώτευσαν στις χώρες τους, με ισχυρή δυναμική, σε συνθήκες οξύτατης, τοξικής πόλωσης. Κάθε άλλη ομοιότητα μεταξύ τους είναι συμπτωματική.

Ποιό είναι το πιο ευδιάκριτο κοινό τους χαρακτηριστικό; Τα συνθήματα και τα προτάγματα στις καμπάνιες τους, αυτά που έθεταν ως κύρια διακυβεύματα, ΔΕΝ αφορούσαν κυρίως τα χρήματα στην τσέπη των ψηφοφόρων, αλλά άϋλες, κοινωνικές αξίες!

Κέρδισαν, όπως είχε κερδίσει ο Τσίπρας τη δεύτερη εκλογή, τον Σεπτέμβριο του ’15.

Τότε, με κλειστές τράπεζες και εν μέσω τεράστιας οικονομικής αβεβαιότητας, η πλειοψηφία εμπιστεύτηκε τον Αλέξη. Παρόλη την ξεγυρισμένη σφαλιάρα του Ιουλίου, παρόλη την περίφημη κολοτούμπα με το δημοψήφισμα, ο απερχόμενος πρωθυπουργός έπειθε ότι είναι ο έντιμος, ισχυρός ηγέτης που μπορεί να οδηγήσει την χώρα από τα σκοτεινά νερά στον ουρανό της αξιοπρέπειας. Ήταν, έλεγε, η Ελπίδα.

Τώρα, τέσσερα χρόνια μετά, μίλησε σαν κοινός τεχνοκράτης. Το κόμμα του έκανε μια τόσο επίπεδη καμπάνια, που τον κατέβασε στο πεζοδρόμιο των πραγματευτάδων: ορίστε κόσμε, αυτά κι αυτά καταφέραμε, πάρτε και κάτι για τον κόπο σας να μας ψηφίσετε. Από αφήγημα, ούτε ίχνος.

(Δεν υπάρχουν γεγονότα, μόνο ερμηνείες, είχε πει ο Νίτσε και είχε δίκιο: οι εντυπώσεις και τα συναισθήματα που βιώνουν οι άνθρωποι καθορίζουν τη στάση τους, όχι η ορθή κρίση.

Ο προσεκτικός παρατηρητής σίγουρα μπορεί να το συσχετίσει αυτό με την πολιτική εξαϋλωση του Στέφανου Μάνου, του Αλέκου Παπαδόπουλου, του Τάσου Γιαννίτση και, τώρα, του Σταύρου Θεοδωράκη, που όλοι τους μιλούν την γλώσσα της λογικής.)

Αντίθετα, οι νικητές, άλλη μια φορά, μίλησαν τη γλώσσα των συναισθημάτων: ρύθμισαν το εκουαλάϊζερ στη σωστή ένταση το φόβο, την ανασφάλεια, την εθνική υπερηφάνεια, τον ηρωϊσμό και, έτσι, φυσιολογικά, αυτοί ήταν που εισακούστηκαν από τους πολλούς.

(Το ‘οι πολλοί’ του κ. Τσίπρα αποτυγχάνει διότι δεν απηχεί το παράπονο για την αδικία, τη διαμαρτυρία και τη διεκδίκηση που περιχείχε το ιστορικό ‘οι μη προνομιούχοι’ του Α. Παπανδρέου, που επιχειρεί να μιμηθεί. Αντίθετα, αντιστοιχεί στο υποτιμητικό ‘hoi polloi’, που σημαίνει η πλέμπα. Αγνοεί το  ‘Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;’ )

Στον αντίποδα, κωλυομένου του κ. Σώρρα, εξαιρετικός χειριστής της τέχνης του αφηγήματος απεδείχθη ο αποκλειστικός διακινητής των… επιστολών του Ιησού, κ. Βελόπουλος: πρώτα οι Έλληνες, πρώτα η Ελλάδα και με τη βοήθεια του Θεού, θα την κάνουμε πάλι δυνατή=4%. Καθόλου κακό ξεκίνημα για έναν νέο Μεσσία.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr