Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ

Υπνοβάτις του Μπελλίνι χτες στην Εθνική Λυρική Σκηνή, Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος σε συμπαραγωγή της Κρατικής Όπερας της Βιέννης και της Βασιλικής του Λονδίνου.

Το μπελκάντο στα καλύτερα του. Με την Χριστίνα Πουλίτση, αυτό το φοβερό ταλέντο, στο δρόμο της ανεπανάληπτης Μαρίας και τον παλιό μαθητή μου Τάσο Απόστολου με επαρκέστατη πάντα σκηνική παρουσία και ωριμότητα φωνής. Αποκάλυψη η χορωδία της ΕΛΣ σε αντίθεση με την κάπως συμβατική ορχήστρα. Διαθέτουμε πια φωνές!

Ο Ιταλός σκηνοθέτης Μαρέλλι οργάνωσε αυτό που λέμε μεγάλο θέαμα, υπερπαραγωγή με έντονα ρεαλιστικά στοιχεία στην παράδοση του Φράνκο Τζεφιρέλι. Επίσης μετέφερε την υπόθεση σ’ ένα ελβετικό σανατόριο επειδή, λέει, διάβαζε εκείνο τον καιρό το Μαγικό Βουνό του Τόμας Μαν. Έτσι, όλες οι αφέλειες και οι συμβάσεις της Όπερας αποκτούν, νομίζουν οι σκηνοθέτες, έναν μανδύα σοβαροφάνειας μέσω μιας θεωρητικής επινόησης. Λάθος. Απλώς μπερδεύουν ερμηνευτές και κοινό. Δηλαδή αν διάβαζε τους Άθλιους θα έβαζε τους πρωταγωνιστές του στους υπονόμους του Παρισιού;

Στην άλλη φωτογραφία πάλι η έκθεση Κόκκινο του 2015 στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Ένα θέατρο που σταθερά ανεβαίνει υπό την διεύθυνση του αεικίνητου Νίκου Διαμαντή. Εδώ, με τη φοιτήτρια μας Άννα από την Αγία Σοφία του Πειραιά, την παλιά μας γειτονιά, εμπρός στο έργο Μουσικοί του Σάββα Πουρσανίδη. Ένα τέτοιο έργο δεν θα μπορούσε, διερωτώμαι, να κοσμεί κάποιο φουαγιέ της νέας Εθνικής Λυρικής Σκηνής;

Η οποία εν τέλει είναι τόσο γυμνή παρά την πολυτέλεια της. Κανείς δεν το έχει σκεφτεί;

Κανείς δεν έχει δει, φερ’ειπείν, πως μεγάλες ευρωπαϊκές όπερες διακοσμούνται με έργα του Σαγκάλ, του Κλιμτ ή άλλων ζωγράφων ;

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr