Ο Ηλίας Καραβόλιας είναι Οικονομολόγος  με ειδίκευση Γενικής Θεωρίας και Οικονομικής Πολιτικής. Κατέχει Master of Arts από το European Institute of Philosophical  Anthropology

«Το σίγουρο είναι πως η Ουκρανία ήταν και είναι το σφάγιο που θυσιάστηκε ώστε να εξασφαλιστεί η εκ νέου διχοτόμηση του πλανήτη σε δύο πολεμικά στρατόπεδα και για να γίνει αναπόδραστη η νέα κούρσα των εξοπλισμών και του διαγουμίσματος (λεηλασία) των πρώτων υλών στο όνομα της ελευθερίας» γράφει ο Γ. Τσιάρας στην efsyn.gr.

Πρέπει να κατανοήσουμε ότι παρά τα όποια ιστορικά δεδομένα στην Ουκρανία ( «πορτοκαλί επανάσταση» του 2004, εξέγερση Μαιντάν 2014, επέμβαση Ρώσων στην Κριμαία) και παρά τον ιμπεριαλισμό του κυνικού Πούτιν, που θέλει να αποτρέψει την περικύκλωση του από το ΝΑΤΟ, ζούμε πιθανώς την έναρξη μιας νέας ψυχροπολεμικής συνθήκης ανισορροπίας των μεγάλων δυνάμεων. Άλλωστε το «χάος» έχει πάντα την δική του «τάξη». Ειδικά όταν συντελείται μια μετάβαση από τον παραδοσιακό «βιομηχανικό» στον πράσινο καπιταλισμό.

Οι κυρώσεις είναι το κατοπτρικό δεδομένο της μη επέμβασης της Δύσης στα δρώμενα. Ξεκινάει δηλαδή ένας παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος, καθώς δεν είναι μόνο η Ρωσία που πλήττεται : στο βάθος υπάρχει η Κίνα με την οποία σύναψε ήδη συμφωνίες η Ρωσία για συναλλαγματικές διεξόδους στον (αναμενόμενο) αποκλεισμό των ολιγαρχών της από το διεθνές οικονομικό σύστημα. Άλλωστε για την κυκλοφορία του πλανητικού κεφαλαίου δεν υπάρχουν ποτέ απόλυτοι φραγμοί και αδιέξοδα.

Αν πχ. απαγορευτεί το SWIFT για τις ρωσικές ενεργειακές εταιρείες τότε, επειδή δεν θα «πληρώνονται», θα κλείσουν την στρόφιγγα αερίου στην Ευρώπη( και έμμεσα ευνοούνται οι ΗΠΑ που θα πουλάνε  LNG και σχιστολιθικό αέριο στην ΕΕ). Και αυτό όλο το σκηνικό θα έρχεται στο τραπέζι μας πάνω στους λογαριασμούς ρεύματος, πετρελαίου και στα πρατήρια καυσίμων.

Η Δύση μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ επενέβη σε Μέση Ανατολή, σε Γιουγκοσλαβία. Ποια «Δύση» όμως ; Τι σημαίνει τελικά για τους λαούς και την παγκόσμια Ειρήνη ο ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ όταν πχ. οι ενεργειακοί δεσμοί Γερμανίας-Ρωσίας είναι τόσο ισχυροί όσο ποτέ ; (o πρώην καγκελάριος Σρέντερ είναι αντιπρόεδρος της Gazprom). Όταν μέσα στην Ρωσία υπάρχουν βιομηχανικοί κολοσσοί  όπως η αμερικανική Exxon Mobil, η βρετανική ΒP, η ολλανδική Shell; Όταν ξέρανε οι πάντες στην Δύση ότι απέναντι στην αμερικανική αντιπυραυλική ασπίδα,που στήθηκε σταδιακά εδώ και χρόνια στην Πολωνία, θα ήταν αναμενόμενες οι «απαντήσεις»της Ρωσίας στην περιοχή, χτίζοντας την δική της αντι-νατοϊκή ασπίδα επίσης μεθοδικά ; Για τι είδους διπλωματική μυωπία πρόκειται ακριβώς ;

Αλλά τι δεν ακούγεται στα ΜΜΕ εκτός από τους φόβους για παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο και την παρανοϊκή «αυτοκρατορική» επιμονή του Πούτιν στα σχέδια του ; Μετά τον Β´ Παγκόσμιο πόλεμο η Ευρώπη ουσιαστικά αρκέστηκε στην αμερικανική ομπρέλα παρά την ηγεμονική θέση της στον κόσμο με την δημιουργία της Ένωσης. Και ολόκληρος ο πλανήτης -μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ -περιδινίζεται γύρω από την γεωοικονομία και τις προθεσμιακές αγορές σε καύσιμα και εμπορεύματα.

Οι ΗΠΑ μετατράπηκαν σε χωροχρονική ηγεμονία που δέχθηκε παντού πλήγματα(ακόμα και στο έδαφος τους). Και η ΕΕ προσπαθεί ασμενως ( ας είμαστε ειλικρινείς) επι δεκαετίες τώρα να αποκτήσει άμυνα, ασφάλεια και εξωτερική πολιτική.

Η παραφροσύνη του (κάθε)πολέμου είναι μόνιμη στην ιστορική αλυσίδα του ιμπεριαλισμού και της κυριαρχίας των ισχυρών. Ασχέτως αν πέφτουν ρωσικές βόμβες στο Κιέβο, νατοϊκές στο Βελιγράδι και αμερικανικές στην Καμπούλ, οι «στόχοι» είναι ίδιοι. Οι νεκροί είναι ανθρώπινες ψυχές που χάνονται. Οι άμαχοι και οι πρόσφυγες θα κατακλύζουν τα σύνορα των πληττόμενων χωρών για να βρουν κάπου καταφύγιο ζωής.

Η αλήθεια είναι ότι το «θησαυροφυλάκιο» ορυκτού πλούτου που καλείται Ουκρανία δεν θα έμενε για πολύ καιρό απαραβίαστο από τον μεγάλο πρατηριούχο της ανθρωπότητας ( Ρωσία ) ειδικά μετά την ενεργειακή κρίση. Το «ενεργειακό δίκαιο» είναι πιο ισχυρό από το διεθνές. Η βιομηχανία των εξοπλιστικών και των υδρογονανθράκων είναι πιο ισχυρή από την διπλωματία και την γεωπολιτική. Αυτά που ζούμε φρονώ οτι είναι περισσότερο μια «συστημική ανισορροπία» παρά αντικαπιταλιστικοί σπασμοί. Και συμβαίνουν διότι πολύ απλά ο καπιταλισμός του ξέφρενου κέρδους είναι ιστορικά πιο ισχυρός «παραγωγός» της κάθε μορφής πολέμου που στοιχίζει ανθρώπινες ζωές…