Το εκπαιδευτικό σύστημα νοσεί βαριά και τα κόμματα περί άλλα τυρβάζουν αδυνατώντας να υπηρετήσουν μιαν αληθινά εθνική πολιτική… Επιμένω: Το πρόβλημα στην παιδεία είναι τεράστιο. Και δύσκολα συγκαλύπτεται. Παράγουμε συστηματικά ημιμαθείς ή αγράμματους χωρίς σφαιρική γνώση και μέθοδο σκέψης. Με τρομαχτικά κενά που εκ των πραγμάτων το πανεπιστήμιο αδυνατεί να καλύψει. Οι φοιτητές μου έχουν κάθε χρόνο και δραματικά χαμηλότερο επίπεδο, συνέπεια της ανύπαρκτης δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και του “εξειδικευμένου” παπαγαλίστικου “θεσμού” που λέγεται φροντιστήριο. Ούτε κι εδώ μπόρεσε να καινοτομήσει η κυβερνώσα αριστερά παρά την παρουσία ακαδημαϊκών δασκάλων τύπου Λιάκου στις τάξεις της… Ή, Γαβρόγλου που έκανε τα ΤΕΙ εν μια νυκτί ΑΕΙ. Για να έρθει μετά η νεοδεξιά Κεραμέως να κάνει με τη σειρά της ΑΕΙ τα ιδιωτικά κολέγια. Νυν και αεί!

Από την άλλη, τα πτυχία εδώ και χρόνια έχουν ελάχιστη ή καμία αξία αφού δεν απορροφώνται από την αγορά εργασίας και αφού δεν διαθέτουν, στην πλειοψηφία τους, κανένα, επαγγελματικό αντίκρισμα. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια την οποία όλοι οι εμπλεκόμενοι αποκρύπτουν υποκριτικά. Πρόκειται για ένα σιωπηρό, “διπλωματικό” άλλοθι ανεργίας. Εξ ου και η νέα φάμπρικα των μεταπτυχιακών που κοστίζουν πολύ, πάρα την … δωρεάν παιδεία μας, και που αξίζουν πολύ λίγο κατά την προσωπική μου εμπειρία. Για να μη μιλήσω για τα διδακτορικά τα οποία είναι δύο στα τρία άχρηστα και προϊόντα “ακαδημαϊκής” σκοπιμότητας. Μονόφθαλμοι καθοδηγούν τυφλούς σε έρευνες που έχουν πραγματοποιήσει άλλοι προ πολλού, πολύ πιο καλά…

Αν δεν γίνει, λοιπόν, ριζική μεταβολή μέσων και σκοπών, ριζικός επανασχεδιασμός αναγκών και προτεραιοτήτων η παιδεία στην Ελλάδα είναι, δυστυχώς, χαμένη υπόθεση.

Και κάτι τελευταίο: Στον τόπο μας αξία αποτελεί μόνο ο φοιτητής. Ο πτυχιούχος είναι ανύπαρκτος, περίπου ανεπιθύμητος. Βάρος και στην πολιτεία που δεν έχει τι να τον κάνει και στην οικογένεια του που πια έχει κουραστεί να τον συντηρεί. Γι’αυτό και η φοιτητική ζωή παρατείνεται τόσο παράλογα. Επειδή συμφέρει πολλαπλώς. Γιατί μετά ακολουθεί το απόλυτο κενό. Κορεσμένα επαγγέλματα, αχρείαστες ειδικότητες, επιστήμονες χωρίς επιστημονικό αντικείμενο και κυρίως χωρίς δουλειά. Εξ ου και η μη ζήτηση σχολών που κάποτε θεωρούντο προνομιούχες. Παράδειγμα η αρχιτεκτονική Ξάνθης. Προσωπικά όταν τελείωσα το ιστορικό αρχαιολογικό της Αθήνας, το 1977, μπορούσα να διοριστώ αμέσως (!) καθηγητής στη μέση εκπαίδευση, να μπω στην αρχαιολογική υπηρεσία (με εξετάσεις), να δουλέψω σε φροντιστήρια ή σε ιδιαίτερα με ηγεμονικές, τότε, αμοιβές, να προσληφθώ στην Εθνική Πινακοθήκη όπερ και εγένετο. Σήμερα με το αντίστοιχο πτυχίο, δεν μπορείς ούτε να μοιράζεις πίτσες αφού χρειάζεται και άδεια για μηχανάκι. Βλέπετε, η τελευταία είναι πιο χρήσιμη.

ΥΓ. 1 Η πραγματικότητα είναι εδώ, είναι αμείλικτη αλλά τα ΑΕΙ και οι ιθύνοντες των βρίσκονται αλλού. Το έχουμε ξαναπεί:

Τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι φτιαγμένα για τους διδάσκοντες. Όχι για τους διδασκόμενους. Επειδή δεν τραβάει άλλο η εξίσωση “επιτυχία σε ανώτατη σχολή με μέσο όρο 5”. Δεν κατανοώ γιατί στο λύκειο κόβεσαι με 9 αλλά στο πανεπιστήμιο εισάγεσαι. Η αριστερά πολέμησε λυσσαλέα κάθε ακαδημαϊκή αλλαγή την οποία, έστω άτσαλα, προωθεί η κυβέρνηση. Όπως ας πούμε τα πρότυπα σχολεία ή την κατάργηση της παγκόσμιας πατέντας “μεταφορά μεταφερομένου” μαθήματος (sic)! Και η κυβέρνηση συρρίκνωσε το πρόγραμμα της στην δημιουργία πανεπιστημιακής αστυνομίας. (Η πλέον ανεφάρμοστη όλων. Η οποία ψηφίστηκε για την εκτόνωση του κομματικού ακροατηρίου). Από την άλλη, όσο μεγαλύτερη αυτοτέλεια έχουν τα ΑΕΙ, τόσο καλύτερα. Να επιλέγουν μόνα τους τον αριθμό των εισαγόμενων, τη βάση εισαγωγής, το πρόγραμμα σπουδών. Η πολιτεία πάλι οφείλει να εξορθολογίσει ένα σύστημα που ήδη κατέρρευσε επιμένοντας στην κινητικότητα ανάμεσα σε σχολές, μαθήματα, επιστημονικές επιλογές και πτυχία. Επίσης δαπανώντας πολλά περισσότερα από όσα δαπανά έως τώρα. Το πανεπιστήμιο του αύριο οφείλει να έχει ελευθερία, αξιοκρατία, πειθαρχία (συνειδητή μαθητεία) πιστεύοντας στο μέλλον κι όχι αναπαλαιώνοντας το παρελθόν.

Φωτογραφία (για να μη γκρινιάζουμε μόνο) :