Αναστασία Φωκά

Δεν έχω θέμα. Αλλά αυτό δεν είναι το θέμα. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν είχα… Αυτό όμως δεν με τρομάζει.
Λέω να γράψω κάτι για την άνοιξη. Μικρές, γαλάζιες και ροζ φράσεις, από εκείνες που μαλακώνουν και γαληνεύουν τις πιο αγριεμένες μου σκέψεις. Για τις βόλτες στη θάλασσα, για το διάφανο πρόσωπο που με διάλεξε να την αγαπάω. Για τους ιλίγγους που με πιάνουν το πρωί, όταν ανοίγω την κουρτίνα κι ένας γρήγορος ήλιος τρέχει στο σπίτι και με ρωτάει, αν έχω έτοιμο καφέ.
Λέω να γράψω κάτι για το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό. Να βάλω το πρώτο ρούχο που θα βρω μπροστά μου… τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους. Πάντα έρχονται. Χαζεύοντας την καμήλα στο πακέτο, κάτι θα έρθει. Ίσως κάτι κρύβεται πίσω από την πυραμίδα, ή δεξιά από τους φοίνικες.
Ανοίγω την τηλεόραση. Τα σκάνδαλα, οι πολιτικές αντιπαραθέσεις, ο πόλεμος, η ακρίβεια καθώς και οι βίαιες σκηνές ανθρωποκτονιών, κατέχουν το κύριο μέρος της ειδησεογραφίας. Συνένοχοι ενός εγκλήματος που διαιωνίζεται από την δίκη μας παρουσία, μιας και δεν έχουμε κουράγιο να σταματήσουμε το ψέμα. Τι κρύβεται πίσω από όλα αυτά; Ποιος κινεί τα νήματα;
Δεν είναι εποχή για αφύπνιση. Καλύτερα το έρεβος ενός παρανοϊκού ύπνου και το ψευδές όνειρο για ένα καλύτερο αύριο, παρά μία μάχη που θα σκορπίσει βίαια το δεδομένο, θα διαλύσει την τάξη και την ιδεολογία και το ρόλο που μας δόθηκε από τότε που αντικρίσαμε τον κόσμο. Άλλωστε τον χρειαζόμαστε για να υπάρχουμε. Να μας ορίζει και να τον ορίζουμε.
Η αυλαία πέφτει. Εμείς ωστόσο, συνεχίζουμε στο σενάριο. Ντυνόμαστε τη μάσκα, το προσωπείο του ρόλου που μας επιβάλλεται και γινόμαστε αρωγοί ενός παράτολμου παιχνιδιού.
Λέω να γράψω κάτι για το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό. Για τα χρόνια της αφέλειας στην αγκαλιά της μάνας μου. Τότε που όλα ήταν ροζ. Για τα παιχνίδια στον ήλιο, τα λουλούδια στον κήπο, τα ατελείωτα χαμόγελα και το χέρι που με κρατούσε σφικτά και μου ψυθίριζε: “κάποτε θα μεγαλώσεις. Ελπίζω να χαμογελάς ακόμα”. Τώρα καταλαβαίνω εκείνα τα λόγια. Εικόνες μακρινές, μα τόσο γνώριμες. Ίσως, είναι αργά για κλάμματα. Η νοσταλγία του παρελθόντος θα μας ακολουθεί. Δεν βοηθάει όμως. Το σήμερα μας βομβαρδίζει γεγονότα. Δεν υπάρχουν περιθώρια σκέψης. Ο χρόνος δεν σταματά για λίγο, για να δούμε τι γίνεται γύρω μας. Ένα τρένο χωρίς στάσεις η ζωή μας. Ένα δρομολόγιο χωρίς προορισμό, κι εμείς συνεπιβάτες στο παράλογο.

Αναστασία Φωκα