Πρόκειται για βιοπολιτική που αγγίζει τα όρια της

κοινωνικής μηχανικής αφού «κανονικοποιεί» και «προσαρμόζει» το οικονομικό υποκείμενο σε ένα ιδεατό κύκλο ζωής και εισοδήματος, και μάλιστα το καναλιζάρει εντός μιας τεχνητής συστημικής κανονικότητας.

Η φορολόγηση δηλαδή δεν είναι απλά συνάρτηση μιας ποσοτικοποιημένης εκδοχής του οικονομικού βίου αλλά και συνάρτηση του ανταγωνισμού και της επιβίωσης των υποκειμένων με βάση νόρμες και προκαθορισμένα μεγέθη.

Πχ. η πιθανότητα να μην περισσεύουν τελικά χρήματα επειδή πχ. στα τρώνε οι έμμεσοι φόροι, ο πληθωρισμός και τα χρέη αλλά και η πιθανότητα να μην βγάζεις εισοδήματα επειδή πολύ απλά δεν τα προσφέρει η στρεβλή αγορά (ολιγοπώλια, υψηλά κόστη διείσδυσης, κ.α ) δεν λαμβάνονται καθόλου υπόψη.

Το κράτος εμφανίζεται εδώ να λειτουργεί με αυτό που αποκαλείται  στην συμπεριφορική οικονομική ως «περιορισμένη ορθολογικότητα».

Δεν υιοθετεί προφανώς μοντέλα ανάλυσης κόστους/οφέλους (τι θα χάσει δηλαδή από έμμεσους φόρους αν περιορίσει την κατανάλωση λόγω υψηλών άμεσων φόρων).

Το να εισάγονται λοιπόν στην αγορά των ελεύθερων επαγγελματιών τεκμήρια διαβίωσης είναι στην πράξη άμεση επιβολή υψηλότερης φορολογίας και διεύρυνση της φορολογικής βάσης (ταξικού προσήμου μάλιστα αφού δεν αυξάνεται παράλληλα και η φορολογία στα υψηλά εισοδήματα)

Ναι αλλά εδώ αναδύεται η χρόνια αντίφαση, το παράδοξο της συστημικής ιδεολογίας : υποτίθεται ότι οι νεοφιλελεύθεροι δεν θέλουν την υψηλή φορολογία στην αγορά ώστε να ευνοείται η επένδυση και η κατανάλωση.

Ενώ παράλληλα θέλουν να μειώσουν κρατικές δαπάνες και να συρρικνώσουν τον δημόσιο τομέα αφού μισούν στην κυριολεξία το κράτος (από το οποίοι όμως εισπράττουν μια ζωή μισθούς οι οποίοι μισθοί είναι αποτέλεσμα …φόρων ! Μύλος η κατάσταση…)

Ξέρετε, καλή η οικονομική πολιτική αλλά εκτός από τα τεκμήρια διαβίωσης υπάρχουν και τα τεκμήρια της νοημοσύνης…