Ο  Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας του Παν/μιου Αθηνών.

Διαβάστε όλα τα άρθρα του Γιάννη Πανούση ΕΔΩ

Η εικόνα του άρθρου είναι φωτογραφία από την ιστοσελίδα του 35ου Νηπιαγωγείου Περιστερίου

Ιδανικά ζητούμενα, όλα σε σύγχυση

κι αγώνες με μπροστάρηδες και μ’ακολούθους

……

Όλα εις μάτην

…..

Και οι ήρωες που χάθηκαν…

από την ιστορία κάπου κάπου

ανοίγουν ένα παράθυρο

Φραγκίσκη Σταυράκη, Όλα εγγύς

Τώρα που πέρασε – σχετικά χλιαρά – η επέτειος του  Οκτώβρη 1940, μπορούμε να κάνουμε κάποιες σκέψεις χωρίς φόβο και πάθος.

Η Ιστορία δεν γράφεται από τους σύγχρονους πολιτικούς. Αυτοί μπορεί να την ερμηνεύουν, συχνά κατά το δοκούν, αλλά να την γράψουν δεν είναι εφικτό. Ούτε να την ανατρέψουν. Το χθες ανήκει στους ιστορικούς και τους πολιτικούς επιστήμονες και, ελπίζω, να το διαφωτίζουν χωρίς  σκοπιμότητες.

Δεν θα υπεισέλθω στα γεγονότα του 1940. Αναρωτιέμαι όμως-με όρους του 2021- πώς χάθηκε τόσο εύκολα και τόσο ασύγγνωστα το [τότε] πνεύμα εθνικής σύμπνοιας και περηφάνειας με αποτέλεσμα σήμερα να έχουμε περάσει από το ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ στο ΟΛΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΛΩΝ.

Από ποιον ξένο περιμένουμε χείρα βοηθείας  όταν μόνοι μας “βγάζουμε τα μάτια μας”, αμφισβητούμε συνεχώς εαυτούς και αλλήλους ή χαρακτηρίζουμε “προδότες” όσους διαφωνούν με την άποψή μας;

Εντέλει γιατί γιορτάζουμε το ιστορικό ΟΧΙ αφού η 28^η Οκτωβρίου 1940 δεν μας δίδαξε τίποτα; Είμαι βέβαιος ότι σε δημοσκοπήσεις  με θέμα ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΟΧΙ….ΠΟΙΟΙ ΗΣΑΝ ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΑΛΒΑΝΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΚΑΙ – ΚΥΡΙΩΣ – ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΕΔΙΝΕ ΣΗΜΕΡΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ, ο ΚΑΝΕΝΑΣ θα ερχόταν πρώτος και με διαφορά.

Πρέπει κάποτε να συνεννοηθούμε:

– ΟΧΙ  όταν λες, οφείλεις να γνωρίζεις ότι υπάρχει τίμημα

– ΟΧΙ και λούφα δεν συμβιβάζονται

– ΟΧΙ δίκοπο [με μία δόση ΙΣΩΣ] δεν νοείται

– το ΟΧΙ στην πράξη [κινδύνου ή θυσίας] είναι αυτό που μετράει κι όχι στα [Ψεύτικα τα]  λόγια τα Μεγάλα

– το ΟΧΙ πρωτίστως απευθυνότανε στον εχθρό-επιδρομέα, αλλά ταυτόχρονα συμβόλιζε [και συμβολίζει;] εναντίωση σε κάθε μορφή φασισμού, ναζισμού, ολοκληρωτισμού, πολιτικής ανελευθερίας

– το ΟΧΙ δεν το λένε κάποιοι ξεχωριστοί ήρωες αλλά οι απλοί άνθρωποι που ξέρουν ότι χρωστάνε στην Πατρίδα και στον Λαό.

Η χώρα έχει γεμίσει από “προστάτες και αυτόκλητους εκδικητές”. Μήπως λόγω του ΟΧΙ του 1940 πρέπει ν’αναστοχαστούμε την αξία του συνέλληνα, συμπατριώτη, συμπολίτη, συνανθρώπου;

ΥΓ.’’Σύντροφε, λυγώ…δεν είσαι παρά η οργή περασμένων θεών’’ [Ιωάννης Λαδάκης, Ο κήπος των κάκτων]