Με την πανδημία έχουμε μια παγκοσμιοποίηση της ενόρμησης του θανάτου. Ο ιός λειτουργεί ως λογισμικό που παράγει στατιστική και μετατρέπει σε αριθμητικές μονάδες τις ζωές. Έτσι «παράγεται» φόβος και αβεβαιότητα και συντελείται μια περίπου μεταφυσική αναζήτησή του μέλλοντος, της δυνητικότητας των συμβάντων που δεν ελέγχουμε, δεν προλαβαίνουμε να ελέγξουμε. Ο ιος τρέχει αλλά  εμείς είμαστε στάσιμοι, σε παύση. Το σκηνικό έχει μια δικιά του τροπικότητα, εντός μιας σχεδόν στάσιμης ιστορικής χρονικότητας, σε κάθε επίπεδο παραγωγής  (υλικό/συναισθηματικό )κυρίως λόγω της καθημερινής εξοικείωσης με την θάνατο-στατιστική. Με τον κορονοϊό να λειτουργεί πλέον σαν «εμπόρευμα», σαν να έχει αξία εργασίας στην απόδοση του: «δουλεύει» και παράγει  νεκρούς και κρούσματα, ενώ την ίδια στιγμή η κοινωνία επιδοτείται για να υποαπασχολείται, ανήμπορη να παράγει αυτή  την ίδια την ζωή, την διασκέδαση (παράγεται μόνο εικονική επικοινωνία, αφού η ανθρωπότητα έχει  μπει πολύ βαθιά στο τούνελ της ψηφιακής εντροπίας). Σε αυτό το σκηνικό, η λέξη πανδημία έγινε το κυρίαρχο σημαίνον ενώ τα νέα για τα εμβόλια δεν γέννησαν ούτε καν σημειολογικό ενθουσιασμό. Δεν προκάλεσαν αλλαγή στην ρητορική της βιοπολιτικής και των περιορισμών.

Μέσω των ΜΜΕ η πραγματικότητα συνεχίζει να εκβάλλει ως ατελέσφορη και  να συσσωρεύει ανταλλακτική αξία στο «εμπόρευμα» του θανάτου, με συναισθηματικό συνάλλαγμα την κανονικότητα. Στην ουσία όμως η περίφημη κανονικότητα δεν «υπάρχει» αφού ουδείς ξέρει πότε θα εμφανιστεί το παρελθόν στην ζωή του. Γιατί αυτό συμβαίνει : ανακαλούμε προηγούμενα μοτίβα ζωής καθισμένοι απέναντι από οθόνες και τηλεσυναντήσεις, όσο συχνά και αν μιλάμε για σχέδια. Μέσα από την κάμερα, η επικοινωνία των ανθρώπων καταλήγει στο ίδιο δεδομένο: δεν ξέρουμε πότε να σχεδιάσουμε. Κανείς δεν μπορεί να μιλήσει για το μέλλον με σιγουριά. Και αυτή είναι η χειρότερη παρενέργεια του ιού για τα πρόσωπα που δεν έγιναν κρούσματα, δηλαδή για τους ασυμπτωματικούς φορείς της βιοπολιτικής κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Πρέπει να απαλλαχθούμε από την μολυσματική σκέψη της ενδεχόμενικοτητας των συμβάντων. Δύσκολο, αλλά ας έχουμε κατά νου ότι η αβεβαιότητα σε συνδυασμό με τον φόβο παράγουν περισσότερη αλλοτρίωση, περισσότερη καθυπόταξη.

Οφείλουμε να κρατάμε σε εγρήγορση την συνείδηση, να αποδώσουμε εκθεσιακή αξία στην ψηφιακή επικοινωνία και αξία προοπτικής στην ανάσχεση της εξάπλωσης του ιού, αναδεικνύοντας την ατομική αλλά και την πολιτειακή ευθύνη. Ακόμα και αν αυτό απαιτεί να μην ακούμε όλων των μορφών τις «ειδήσεις» ή να μην ψάχνουμε την επόμενη αρνητική πληροφόρηση. Γιατί  ψυχαναγκαστικά, αυτή εθιστήκαμε να ψάχνουμε πλέον…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

iPorta.gr