Ανοιχτή πόρτα ΕΥ ΖΗΝ

Το δάκρυ ως αισθητική*, του Μάνου Στεφανίδη

Spread the love

Το πένθος πρωτίστως … δημιουργεί το κάλλος. Τίποτε νοσηρό ή μακάβριο σ ‘ αυτό. Το σκιόφως, η απόχρωση…
…Αυτή υπήρξε εξάλλου και η βασική αισθητική θέση του αλησμόνητου, δύσκολου φίλου μου Παύλου Μάτεσι. Ενός τρυφερού όσο και αμείλικτου είρωνος.

ΥΓ. Το παράδειγμα της φωτογραφίας αποτελεί την ευρωπαϊκή εκδοχή του Γιν και του Γιανγκ. Το αρσενικό και το θήλυ, η κομψότητα και η δύναμη, το άσπρο και το μαύρο, το λυκαυγές και το λυκόφως. Στην πιο αισθησιακή τους εκδοχή. Το κιαροσκούρο. Τα μαύρα που όμως λαμπυρίζουν. Η ψυχρότητα και το πάθος…
Η Μεσόγειος αγκαλιάζει και παρηγορεί το Λευκό Όρος, το Mont Blanc.

* Είναι τόσα πολλά τα χυδαία ή καταθλιπτικά που συμβαίνουν σήμερα στον τόπο μας, τόση η αγυρτεία και η προδοσία που αντί άλλων αφορισμών ή σοφιστειών αφήνω αυτό το, παλιότερο, παρηγορητικό κείμενο.
Όταν οι δημαγωγοί δημαγωγούν ασύστολα, οι υπόλοιποι οφείλουμε περισυλλογή και αντίσταση. Με τα δικά μας μέσα.

Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr

SHARE
RELATED POSTS
Τα ΌΧΙ και τα ΝΑΙ, του Κωστή Α. Μακρή
Παιδική βία και εγκληματικότητα, του π. Μάξιμου Παναγιώτου
Μια φυσαρμόνικα σήμερα κλαίει για τον σπουδαίο Δήμο Μούτση…, του Γιώργου Αρκουλή

Leave Your Reply

*
This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.