Δημήτρης Μπρούχος

Ευλογημένο, Δημιουργικό, Αισιόδοξο, Υγιές, Ειρηνικό 2020

Με τούτα και με κείνα, η τελευταία μέρα του χρόνου ανάμεσα σε εορταστικούς -λόγω των ημερών-περιπάτους στις αγορές, για ψώνια ή για χάζι, μελέτη βιτρινών για δώρα σε πρόσωπα αγαπημένα , επιδρομές σε λιχουδιές αλμυρές και γλυκιές και ανταλλαγές ευχών μέσω sms, ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και f/b τα τελευταία κάμποσα χρόνια (παλιότερα οι κάρτες είχαν την τιμητική τους), για κάποιο λόγο ομολογημένο ή ανομολόγητο κλέβει στιγμές απολογιστικές. Που κάνουν την εμφάνισή τους στον εσωτερικό μας καθρέφτη σε βηματισμό διαλείπουσας χωλότητας, ικανό να επηρεάσει πιθανώς τη γενικότερη ψυχολογία μας.

Είναι η ασυναίσθητη αρίθμηση των χρόνων που προστίθενται στο σάκο της ζωής μας σε δεκαετίες, είναι η ανάλυσή τους σε μήνες ή και σε μέρες, που αποδίδουν ένα ηχηρό άθροισμα που ενεργοποιεί μια συνειδητοποίηση που καλούμαστε να διαχειριστούμε;… Δεν έχω καταλήξει.

Επιχειρώντας για τον εαυτό μου μιαν ειλικρινή προσέγγιση, βρίσκομαι κάθε χρόνο τέτοια μέρα σε μια αναμέτρηση, όπου το τι θέλω αναμετριέται τζογαδόρικα με το τι μπορώ, έλκοντας ταυτοχρόνως πλάγιες σκέψεις όπως για πόσο το θέλω θα μπορεί να συγχρονιστεί με το για πόσο θα μπορώ και άλλες παρόμοιες. Οφείλω να ομολογήσω ότι γενικώς το παλεύω και περισσεύει σχεδόν πάντα ένα θετικό συναίσθημα.   Ανήκοντας όμως στη χορεία των «πλανημένων» και των «ονειροκόπων», που κυνηγούν τα όνειρά τους και εν συνεχεία τα υλοτομούν για περαιτέρω αξιοποίηση, βρίσκομαι εν τέλει αντιμέτωπος με την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα αιχμηρή, επώδυνη, κάποτε ανηλεή, συχνά συνθλιπτική υπό το βάρος της αρίθμησης απωλειών.

Έτσι λοιπόν και στις 31 Δεκέμβρη της χρονιάς που μόλις πήρε να ξεμακραίνει, κάτι τέτοιες «κλεμένες» στιγμές από τη γενική ατμόσφαιρα, άρχισαν να εμφανίζονται σε αργό πλάνο στα τζάμια των βιτρινών, με τα πρόσωπα των φίλων που διάλεξαν να συνεχίσουν χωρίς εμάς, αναχωρώντας…

Με τις στιγμές που άρχισαν να ψυχραίνουν από τις ματαιώσεις και τις αναστολές μας…

Με την ακινησία των σχεδίων μας που έμειναν έτσι, με τις αστοχίες επί των στόχων μας, με τις ατυχίες και τις αποτυχίες μας, με όλα αυτά που ζήσαμε και δεν θα ξανάρθουν και κει που πήγε να μας πάρει από κάτω, η αθωότητα κάποιων παιδικών φωνών στα κάλαντα (που δεν είναι άλλο από ευχητικά και εγκωμιαστικά δημοτικά συνήθως τραγούδια, που ψάλλονται εθιμικά στις Μεγάλες Γιορτές), η καθαρότητα των ματιών και τα ζωντανά χαμόγελα, έδωσαν πάλι χρώμα, αποκαθιστώντας τη συναισθηματική μας  λειτουργία και τον συγχρονισμό, μετά από την έκτακτη συστολή της μνήμης.

Είναι γεγονός βέβαια, ότι τίποτα δεν φαντάζει όπως άλλοτε στα παιδικά μας μάτια. Ούτε οι γιρλάντες ούτε τα πολύχρωμα στολίδια ούτε τα carousel ούτε οι βιτρίνες (αφού δεν υπάρχουν πια αυτές που είχαμε συνηθίσει με τα ατέλειωτα παιχνίδια, καθώς παραχώρησαν τη θέση στα…gadgetakia) ούτε οι μυρωδιές ούτε οι γεύσεις.

Και τότε ακριβώς, είναι που ανακαλείται στην τάξη το εγωτραφές και εγωπαθές κομμάτι του εαυτού μας, που ομφαλοσκοπεί και μεμψιμοιρεί… Αντικρίζοντας την περιφορά κάποιων προσφυγόπουλων και κάποιων μεταναστών, που ενώ στα μάτια τους κουβαλούν ακόμα το θάνατο ή το όραμα για κάτι καλύτερο βυθισμένα στην αβεβαιότητα, προχωρούν τη ζωή τους… Αποδίδοντας τιμή στη δύναμη ενός άστεγου, που δίπλα ακριβώς από το υγρό του στρώμα, βρήκε το κουράγιο και στόλισε το δικό του ταπεινό χριστουγεννιάτικο δέντρο…

Φέτος, φίλες και φίλοι, δεν αγόρασα γούρι. Κλείνοντας… τα χρόνια μου, συνειδητοποίησα ότι ο άχρονος και άμετρος χρόνος, έχει μόνο παρόν. Και το παρόν είναι δράση. Όχι τύχη. Βούληση, για να αποδεχτούμε τα λάθη μας. Για να βελτιώσουμε τις αντιδράσεις μας. Για να προσαρμόσουμε τη συμπεριφορά μας στις υπάρχουσες συνθήκες και καταστάσεις. Για να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και τον άλλον. Τον ξένο, τον ανέστιο, τον αναξιοπαθούντα, τον πληγέντα, τον πληγωθέντα. Μονάχα έτσι, θεωρώ, ότι τα μάτια μας θα ξαναβρούν τη χαμένη τους λάμψη και τη χαρά, που οι περισσότεροι έχουμε ξεχάσει.

Αγάπη… Ο Θεός της Αγάπης… Η Γέννηση της Αγάπης…

Εύχομαι η έλευση του Νέου Ενιαυτού 2020 να είναι κατά Θεόν, και ο καθένας από εμάς, επωφελής για τον διπλανό του. Σε όποια μοίρα και να βρισκόμαστε κι αν τέλος πάντων θέλουμε να κάνουμε ένα δώρο στον εαυτό μας, ας διαλέξουμε κάτι χρήσιμο και λυτρωτικό: Την ενσυνείδητη αισιοδοξία. Πάντα και για όλα υπάρχει χρόνος, εφόσον το αποφασίσουμε.

Αυτή, ας γίνει το γούρι μας φέτος, για να βγούμε κερδισμένοι.

Και παιδικά χαρούμενοι!

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ  ΧΡΟΝΙΑ !