Η κληματαριά σκεπάζει μπόλικο μέρος από το μπαλκόνι της . Έβγαλε το τραπεζάκι  έξω, το έστρωσε με το δαντελωτό της κέντημα που έβγαλε από το μπαούλο , αράδιασε με τάξη ό,τι το καλύτερο είχε από τουρσί, ελιές, ντομάτα, φέτα και αχνιστό ψωμί που ζύμωσε με τα χέρια της. Και τσιπουράκι για ‘κείνον. Εκείνη δεν πίνει. Το απαγόρευσε ο γιατρός . Έριξε τις τελευταίες ματιές στον καθρέφτη του χολ, ίσιωσε τα μαλλιά της με τη βρεγμένη τσατσάρα και τον περιμένει .

Οι γιατροί της έχουν απαγορεύσει λιπαρά, παστό από χοιρινό που έφτιαχνε πάντα δια παν ενδεχόμενο, καθώς και τους μερακλίδικους μεζέδες  για τους οποίους ήταν περήφανη . Την είχε διδάξει καλά η πόντια γιαγιά. Βλέπεις, οι χοληστερίνες , τα “ζάχαρα ”  και … “ουκ έρχεται μόνον ” .

Καθόλου δεν την πείραξαν αυτά τα “απαγορεύεται” του γιατρού, αλλά τουλάχιστον εκείνο το τσιπουράκι που λένε ότι κάνει καλό στην καρδιά, έτσι για να του κάνει και παρέα, ούτε κι αυτό συμπεριελήφθη στη λίστα των ” επιτρέπεται”’. Μόνο λίγο κρασάκι και ένα τσιγαράκι από τα απαγορευμένα, το πολύ-πολύ .

Το πακέτο άδειο, άδειο και το μπουκάλι κρασί. Η σύνταξη δεν φτάνει για τέτοιες πολυτέλειες .

Κοιτάζει το δρόμο . Ο καλός  της ακόμα να φανεί. Φοβάται. Κι αν έπεσε κάπου; Είχε και μια μικρή αστάθεια τελευταία. Είναι το αστέρι της, το φως της, η ζωή και η ανάσα της .

Να ‘τος , επιτέλους εμφανίζεται μισοχαμογελώντας με μια αγορίστικη λάμψη στα μάτια . Οι τσέπες του σακακιού του είναι φουσκωμένες και πίσω του με τα χέρια  κρύβει κάτι. Τσιγάρα και κρασί. Ανεβαίνει την πέτρινη σκάλα, τον σφιχταγκαλιάζει και του δίνει το πρώτο της φιλί .

Η θλίψη της παραμέρισε, λες και την φορούσε σαν πέπλο . Όλος ο κόσμος της ήταν σταματημένος . Κι εκείνη τον διέσχιζε  πετώντας .

Όχι, το αστέρι της δεν έσβησε ακόμα . . .

Δημήτρης Κατσούλας

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr