Ο Ηλίας Καραβόλιας είναι Οικονομολόγος  με ειδίκευση Γενικής Θεωρίας και Οικονομικής Πολιτικής. Κατέχει Master of Arts από το European Institute of Philosophical  Anthropology

Κρούσματα και θάνατοι έχουν περάσει σε άλλο επίπεδο : σε στατιστική απεικόνιση μιας «κανονικότητας» που επιστήμη και εξουσία αποφεύγουν να επιβάλλουν ως αναπόφευκτη. Ο ιός είναι  «κυκλοφορούν εμπόρευμα» πλέον. Οι εμβολιασμοί έγιναν κάτι σαν «συναλλαγή » με την ελπίδα, αφού με τον κίνδυνο υπερμετάδοσης ναι μεν θωρακίζεσαι αλλά ξέρεις ότι μπορεί να νοσήσεις και να μολύνεις άλλους.

Στον πανδημικό δυστοπικό κόσμο η οικονομία, που γίνεται όλο και πιο ψηφιακή, επανανοηματοδοτείται από την κοινωνία ως δευτερεύουσα επικράτεια της ζωής. Εδώ είναι όμως που παρεμβαίνει ύπουλα το ιδεολογικο-πολιτικό πρόταγμα της κυριαρχίας: η βιοπολιτική επίκληση της ατομικής ευθύνης ως ύψιστο επίτευγμα της πλήρους νεοφιλελευθεροποίησης («βγάλτα πέρα  μόνος σου» είναι τελικά το κυρίαρχο μοτίβο).

Αυτό το κανονιστικό πρόταγμα είναι που συμβάλλει ώστε να διεισδύσει στο συλλογικό ασυνείδητο ο τρόμος. Διότι για να τελειώσει άμεσα η πανδημική δυστοπία πρέπει, μεταξύ άλλων, τα συλλογικά υποκείμενα ( κράτη) να πιέσουν το κεφάλαιο (φαρμακοβιομηχανίες) ώστε να ανοίξει τις πατέντες : μόνο τότε  η παγκόσμια ομότιμη παραγωγή και η συλλογική ερευνητική διάνοια θα επιταχύνουν την καινοτομία και την αποτελεσματικότητα των προϊόντων αναχαίτισης του ιού.

Και φυσικά τα συστημικά ΜΜΕ συνεχίζουν να απωθούν την πολιτική ευθύνη, προτάσσοντας την ατομική, ασχέτως αν χάνονται πολλές ζωές εντός και εκτός ΜΕΘ.

Οι κυβερνήσεις πρέπει να καταλάβουν ότι δεν έχουν αντίπαλο τους την κοινωνία αλλά τον κορονοϊό και την ταχύτητα κυκλοφορίας του. Αν επιστήμη και εξουσία δεν συντονιστούν στις προβλεπόμενες τροχιές εξάπλωσης της πανδημίας τότε η ατομική ευθύνη δεν υπάρχει περίπτωση να αποδίδει στο κυνήγι με τον χρόνο και την θανατοστατιστική. Έτσι, θα θρηνούμε δυστυχώς θύματα (αλλά και αβίωτο χρόνο με μειωμένη απασχόληση/ παραγωγή/εισοδήματα), για αρκετούς μήνες ακόμη. Η δε εμφανής συρρίκνωση του βίου δεν μπορεί επ’ ουδενί  να αναχαιτιστεί με την στρατηγική της ατομικής ευθύνης και της προσαρμογής στην κοινωνική μηχανική , σε καμία χώρα, ειδικά όταν ένα τέτοιο γεγονός (πανδημία)είναι παγκόσμιας εμβέλειας…