Βαγγέλης Παυλίδης

Μου είναι πολύ δύσκολο την στιγμή αυτήν να σχολιάσω νηφάλια το συλλαλητήριο στο Σύνταγμα, ακόμα και με σκίτσο -την “ειδικότητά” μου. Διαβάζοντας το ρεπορτάζ των εφημερίδων πρώτα δάκρυσα. Θυμήθηκα τα χρόνια εκείνα που με το αυτί κολλημένο στο ραδιόφωνο περιμέναμε ν’ακούσουμε τα τραγούδια του Μίκη στην Deutsche Welle, το BBC, το Ράδιο Μόσχα. Για να πάμε ύστερα να τα τραγουδήσουμε στα κρυφά κάνοντας την δικιά μας μικρή δήθεν επανάσταση. 
Κι ύστερα θύμωσα με τον Μίκη, όσο μπορεί να θυμώσει κανείς με κάποιον που κάποτε βοήθησε να κρατηθείς ηθικά ζωντανός. Θύμωσα με όσα είπε απευθυνόμενος όχι απλά και μόνο στον “Κυρίαρχο Λαό” μα και στην εθνικιστική σούπα και το παπαδαριό, ακόμα και στον εσμό του φασισταριού και του ίδιου του Φύρερ Μιχαλολιάκου που τον άκουγε εκεί κοντά. Θύμωσα γιατί έδωσε το δικαίωμα στον Κασσιδιάρη, τον αρχι-κασσίδη της Χρυσής Κασσίδας, να καπηλευθεί την παρουσία του Μίκη δίνοντας με μπόλικη δόση ειρωνείας τις δικές του ερμηνείες σ’ αυτήν. Ειρωνεία που την ένοιωσα σαν μαχαιριά. Κι ύστερα λυπήθηκα. Λυπήθηκα γιατί ενώ δεν μπορώ να σβήσω από την μνήμη μου τα τραγούδια που μου έδωσαν ελπίδα και την δύναμη να αντισταθώ πνευματικά και συναισθηματικά σε χρόνια σκοτεινά (ακόμα και τώρα τα τραγουδώ μόλις βρω την ευκαιρία), τώρα τα τραγούδια αυτά θα μου φέρνουν ανεπιθύμητους συνειρμούς κι ίσως και ειρωνικά χαμόγελα απο το διπλανό τραπέζι στην ταβέρνα. Η αλήθεια είναι πως όταν ένα έργο τέχνης, μουσικό, λογοτεχνικό, εικαστικό, οτιδήποτε, φύγει πια από τα χέρια του δημιουργού του ξεκινάει ένα δικό του ανεξάρτητο πια ταξείδι στις “γειτονιές του κόσμου”, άσχετο από τις προθέσεις και τις επιθυμίες εκείνου που τό’φτιαξε και πέρα απο τον έλεγχό του. Κι είναι αλήθεια πως τις περισσότερες φορές αγαπάμε ένα έργο χωρίς να γνωρίζουμε ή χωρίς να ενδιαφερόμαστε ιδιαίτερα για τις λεπτομέρειες της προσωπικής ζωής του δημιουργού του. Το έργο είναι αυτό που είναι, μας αρέσει ή όχι. Έτσι και τώρα. Εγώ (εσεις;) δεν θα πάψω να τον τραγουδώ τον Μίκη -και μαζί τον Ρίτσο, τον Ελύτη, τον Βάρναλη, τον Αναγνωστάκη, τον Νερούδα, τον Λόρκα, τον Μπρένταν Μπήαν και.. και… και..). Απο την άλλη μεριά μου φαίνεται πως απο ‘δω κι εμπρός το όνομα του συνθέτη των τραγουδιών αυτών θα έναι κάπως πιο αχνό, μέσα σε παρένθεση ίσως, κι όχι πια με κεφαλαία όπως μέχρι σήμερα. 
Τα παραπάνω γράφτηκαν εν θερμώι. Ίσως να μην είναι πολύ συγκροτημένα όπως θα ήθελα να είναι. Ζητώ κατανόηση. Ίσως , στις επόμενες μέρες να τα ξαναπούμε πιο ψύχραιμα την φορά αυτήν.

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author.

Iporta.gr