Οκ. Βασίλειος Μαστρογιάννης είναι Διδάκτωρ Δημοσίου- Διοικητικού Δικαίου.

“Μπακλαβάς”

Κάθε χρόνο από τη δεκαετία του εξήντα ακόμα και για τριάντα συνεχόμενα χρόνια, πότε με δυσχέρειες και προβλήματα, πότε με σχετική άνεση και χαλαρότητα, αλλά πάντα με χαμόγελο, αγάπη και προσμονή, εκτυλίσσονταν το ίδιο σκηνικό στο φτωχόσπιτο της γενέτειράς μου  ή αργότερα σε αστικό περιβάλλον κατά την εφηβική ηλικία και την ενηλικίωσή μου.

΄΄ Άντε παιδιά πήγε πέντε η ώρα, σηκωθείτε!!!!

Η Βάνα ετοιμάζει το τραπέζι, κόβει ένα μικρό κομμάτι ζυμάρι που το ΄χει από χτες αφήσει να φουσκώσει και το κόβει σε μικρά κομμάτια.

Στη συνέχεια πατάει το κάθε κομμάτι λίγο από πάνω, ρίχνει και λίγο αλεύρι κι αρχίζει με τον πλάστη να το απλώνει, μέχρι που γίνεται ψιλό σαν τσιγαρόχαρτο ( που έλεγε κι ο παππούς).

Τα παιδιά ( τα αγόρια) έχουν πιάσει από ένα σφυράκι και σπάνε τα καρύδια. Η Γιούλα μαζεύει τα καθαρά καρύδια σε ένα ταψάκι και βοηθάει τη μάνα της στο στρώσιμο των φύλλων μέσα στο μεγάλο ταψί, το ειδικό για τον μπακλαβά.

Η Βάνα μόλις έχει πλάσει και στρώσει τα πρώτα είκοσι φύλλα, σηκώνεται και ρίχνει μια ματιά αν έχει πέσει η φωτιά στο φούρνο. Κατόπιν συνεχίζει να στρώνει ένα –ένα τα φύλλα και από πάνω σκορπάει ισομερώς τα καρύδια που στο μεταξύ έχουν κόψει τα παιδιά σε μικρά κομματάκια για να στρώνει το φύλλο.

Έχει πια ξημερώσει όταν η Βάνα έχει στρώσει τα τελευταία τρία από τα σαράντα συνολικά φύλλα στο ταψί, πατάει με μαεστρία τις άκρες και κάνει το σταυρό της.

Η ώρα είναι κρίσιμη τα κομμάτια σε σχήμα ρόμβου πρέπει να κοπούν με ακρίβεια, ένα στραβό κόψιμο αρκεί να πάει στράφι όλη η προσπάθεια για έναν τέλειο μπακλαβά. Η Βάνα κάνει μια δυο δοκιμές με το μεγάλο μαχαίρι πάνω από το ταψί κι αρχίζει εν είδη ιεροτελεστίας το κόψιμο. Τα παιδιά παρακολουθούν σιωπηλά και στο τελευταίο κόψιμο χαμογελούν και δίνουν συγχαρητήρια στη μάνα τους.

Αμέσως μετά καθαρίζει από τα κάρβουνα το φούρνο και βάζει μέσα το ταψί για να ψηθεί ο μπακλαβάς. Η Γιούλα στο μεταξύ έχει ανάψει την κουζίνα για να βάλουν πάνω την κατσαρόλα να βράσει το σιρόπι.

Μακρύς ο χρόνος της προσμονής για το αποτέλεσμα, αλλά οι διάφορες δουλειές στο σπίτι για τα μικρότερα παιδιά και οι εξωτερικές δουλειές για τον μεγάλο τον Χρόνη, τον  κάνουν να περνάει λίγο πιο γρήγορα.

Όταν όμως φτάνει η ώρα, τα τρία παιδιά μαζεύονται γύρω από τη μάνα τους, η οποία,  μόλις βγάζει το ταψί από τον καυτό ακόμη φούρνο και αφήνει το ξυλόφουρνο όρθιο δίπλα του, πιάνει δύο χοντρές πετσέτες και σηκώνει με ασφάλεια το βαρύ ταψί με τον μπακλαβά για να το μεταφέρει στην κουζίνα.

Όλοι μαζί σε σειρά τρέχουν προς τα κει όπου η μάνα σιγά –σιγά αδειάζει το σιρόπι με τέτοιο τρόπο, ομοιόμορφα, που να πέσει ίδια ποσότητα σε όλο το ταψί.

Αυτή η μυρωδιά, η ευωδία με τον φρεσκοψημένο μπακλαβά περιχυμένο με το καυτό σιρόπι, έχει μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη και η γεύση από τη δοκιμή του πρώτου κομματιού, μόνιμη στο στόμα του Βάιου.΄΄

Μπορεί η Βάνα να θωρεί από ψηλά εδώ και μια εικοσαετία τα παιδιά της, μπορεί ο ξυλόφουρνος να μην υπάρχει πια, αλλά εκείνες οι γιορτές με την προσμονή για τη δοκιμή του μπακλαβά μπροστά στο αναμμένο τζάκι, που η φωτιά του σε έκαιγε μπροστά αλλά η πλάτη ήταν πάντα κρύα,  είναι αλησμόνητες, μοναδικές και δυσαναπλήρωτες.

Όχι γιατί απλά ήταν όμορφες και με το πέρασμα των δεκαετιών τις εξιδανικεύουμε ακόμη πιο πολύ, αλλά γιατί ήμασταν παιδιά, γιατί ήμασταν όλοι μαζί και κυρίως γιατί είχαμε όλη τη ζωή μπροστά μας.

Ίσως με άγνοια κινδύνου αλλά με τη σκέψη και την αισιοδοξία ότι η ζωή είναι ωραία.

Με αυτή τη σκέψη και με αυτή τη φράση πρέπει να αντιμετωπίζουμε και το σήμερα, παρ΄ όλες τις δυσκολίες και τις απουσίες.

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ!!!!!

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ

ΥΓ   Το παραπάνω είναι ένα μικρό απόσπασμα από το νέο μου μυθιστόρημα που ευελπιστώ να κυκλοφορήσει με το τέλος της καραντίνας.