Η απότομη αυτή υπερμετάδοση του ιού καθιστά ουσιαστικά τον πλανήτη έναν «μη τόπο», ένα αχανές σύμπαν δυνητικής καταστροφής και ταυτόχρονα μεταλλάσσει την ανθρωπότητα σε «στατιστικό πληθυσμό». Παράλληλα με την εξάπλωση, που τρομάζει, ο καθένας νιώθει πλέον ότι μπορεί και να μολύνθηκε, οπότε πέρασε ανώδυνα την αρρώστια. Ο δε Άλλος δεν είναι πια κρούσμα αφού όλοι μάλλον μολυσμένοι θα είναι σχεδόν σύντομα. Και εδώ είναι που οι περισσότερες κυβερνήσεις και οι ειδικοί φαίνεται προς ώρας να ποντάρουν: στην ανοσία της αγέλης ( με την ατομική ευθύνη να εξασθενεί όμως εκ των πραγμάτων)  αφού η μετάλλαξη Ομικρον συμπεριφέρεται προς το παρόν ως το αποτελεσματικότερο «εμβόλιο». Ας μην ξεγελαστούμε φυσικά από την εικόνα της ήπιας μαζικής μόλυνσης. Πρέπει να συνεχίσουμε να φοβόμαστε την άγνοια και τον ανορθολογισμό, και παράλληλα να αισιοδοξούμε με την μή αναμενόμενη αλλά κάπως «αντιφατική» εξέλιξη. Η αλήθεια είναι ότι ο κίνδυνος παραμονεύει πάντα στην συνεχώς μεταβαλλόμενη πραγματικότητα, περισσότερο παρά ποτέ, μετά από δυο χρόνια μαινόμενης αδράνειας και παθητικής προσαρμογής στα γεγονότα. Και καλό είναι να θυμόμαστε την ρήση του σοφού Τσώρτσιλ : «Αυτό δεν είναι το τέλος. Δεν είναι καν η αρχή του τέλους. Ίσως είναι το τέλος της αρχής…»