Νίκος Βασιλειάδης

Ζήσαμε πολλά μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα. Απάνθρωπους πολέμους, την εξαθλίωση στον κόσμο, τις κυβερνητικές βλέψεις υπεραξίας και τον φασιστικό τρόπο αντιμετώπισης του λαού και της κοινής γνώμης με τις όχι και τόσο δημοκρατικές μεθόδους καταστολής. Τα πάντα μοιάζουν ανεξέλεγκτα, και τα θύματα προέρχονται όπως πάντα από τα στρατόπεδα των αθώων. Κάτι που εξισώνει τις κυβερνήσεις με τις τρομοκρατικές οργανώσεις, τις κάνει να μοιάζουν πιότερο σαν οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, κομμάτια του ιμπεριαλιστικού κόσμου της εποχής μας.

Θυμάμαι είχα διαβάσει στα χρόνια της νεότητας πως η μνηστή του Andreas Baader, του ιδρυτή της οργάνωσης Baader-Meinhof, η Gudrun Ensslin, μιλώντας για τον τρόπο που λειτουργούν οι φιλελεύθερες δημοκρατίες είχε γράψει πως στον δυτικό κόσμο και οπουδήποτε αλλού ο κόσμος θα πρέπει να τρώει και να καταναλώνει συνεχώς ώστε να μη σκέφτεται. Γιατί αν σκέφτεται τότε ίσως αποκτήσει συνείδηση και τότε ίσως θα πρέπει να κάνει κάτι. Όμως δεν κάναμε τίποτε και φυσικά, δεν άλλαξε τίποτε.

Είναι μέρες τώρα που νοιώθω πως ολοένα και περισσότερο όλα τελειώνουν, σαν ένα σκουπιδιάρικο να έχει έρθει και να αρμενίζει στους δρόμους της ψυχής μας. Να έρχεται να μαζέψει και να μας αλαφρύνει από τα βαριά μπαγκάζια της συνείδησής μας. Να ξεδιαλύνει τη χωματερή των τύψεων και των ενοχών μας. Να βγεις να μιλήσεις, να πεις, να γράψεις. Λες και έμειναν μόνο οι συγγραφείς να βγουν να φτιάξουν την Ιστορία, να χτίσουν ξανά ένα σπίτι από συντρίμια. Πού όμως…

Σ’ έναν τόπο που τελικά καταλήγει να μη μας ανήκει σε έναν κόσμο ο οποίος είναι τεχνητός και εκ των προτέρων διαμορφωμένος. Κελιά ευρύχωρα και διαρκώς λευκά φωτισμένα σε μια τεχνητή ψευδαίσθηση άνεσης. Ίσως τελικά ήρθε η ώρα να ψαχνίσουμε στη χωματερή τα υπάρχοντα μας Και να στάξουμε το πικρό μελάνι μας, στις γλαφυρές ψευτοκαλλιγραφίες τους.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr