Την πείνα την τρέμω, η αδιαφορία όμως με σκοτώνει

Μετακομίζει κάθε πρωί από τις επτά και μισή έως περίπου τις πέντε το απόγευμα έξω από σούπερ – μάρκετ . Το διπλό καρότσι με το οποίο μεταφέρει τα δυο της μωρά της το χάρισαν κάποιοι γείτονες. Είναι τόσο γλυκιά, τόσο ήσυχη, αθόρυβη και διακριτική όπου υπάρχει πιθανότητα να περνιέται και απαρατήρητη πολλές φορές. Σχεδόν αόρατη.

Εάν δεν υπήρχε κι αυτό το πεζοδρόμιο για να παίζουν τα μωρά της με ένα μπουκάλι νερό κυλώντας το στα πλακάκια, εύκολα θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος ότι είναι και άλαλη.

Αραιά και που απευθύνεται χαμηλόφωνα σε εισερχόμενους και εξερχόμενους του καταστήματος : ‘’ αντί χρήματα, λίγο κρέας εάν είναι δυνατόν μου αγοράζεις για να τους φτιάξω; Μπορείς; ‘’.

Και ο κόσμος περνά από μπροστά της χωρίς σταματημό με τα καρότσια του φορτωμένα, τα κρέατα του, και τα παιδιά του.

Τη φτώχεια. Ναι, τη φτώχεια τη φοβάμαι. Την πείνα την τρέμω, όμως εκείνων των ανθρώπων την αδιαφορία που περαστικοί ακουμπώντας σχεδόν στα γόνατα της προσποιούμενοι ότι δεν την βλέπουν, αυτή με σκοτώνει στην κυριολεξία.

Δημήτρης Κατσούλας

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr