(Μάθημα δημοκρατίας – Αύριο στον Άλιμο)

Σήμερα είναι η μέρα που γέρασε ο Τσίπρας. Όπως μία μέρα έκλαψε ο Νίτσε και μια άλλη η Περιστέρα. Από σήμερα ο Τσίπρας μπορεί να θεωρείται ο Νέστορας του ΣΥΡΙΖΑ. Και να τοποθετηθεί τιμητικά στο πρυτανείο των σοφών μαζί με τον Φλαμπουράρη, τον Δραγασάκη, τον Δρίτσα την σύζυγο του Τασία και τον Βίτσα. Να γίνει δηλαδή ένα είδος ιερού ξόανου του κόμματος όπως ήταν παλιά για την ανανεωτική αριστερά ο Λεωνίδας Κύρκος.

Εφόσον είναι τα πολιτικά παιδιά του, τα δημιουργήματα της προσωπικής του αυλής, εκείνα που πλέον διεκδικούν σήμερα την ηγεσία του κόμματος. Και οι τέσσερις υποψήφιοι βρίσκονται στον ΣΥΡΙΖΑ ελέω Τσίπρα ενώ και ο ίδιος ο Τσίπρας, ουδέτερος κατά τα άλλα, βρίσκεται πίσω από όλη αυτή την οπερατική διαδικασία. Έτσι το κόμμα αντί να αγωνίζεται ενωμένο ώστε να απαλλάξει την Αθήνα από τον Μπακογιάννη και να εκλέξει στην Περιφέρεια Αττικής τον υπεράξιο Ιωακειμίδη, κατατρύχεται και διχάζεται με υποψηφιότητες τύπου Κασσελάκη ή Τζουμάκα. Δηλαδή ανθρώπων που δεν έχουν καμία σχέση ούτε με το κόμμα ούτε με την παράδοση του. Αλλά αποτελούν βούτυρο στο ψωμί και το παντεσπάνι των συστημικών μέσων ενημέρωσης. Ειδικά ο πρώτος, ουρανοκατέβατος!

Από την άλλη, θα ήθελα την Αχτσιόγλου ή και τον Κασσελάκη να κατέβουν στον Δήμο της Αθήνας και όχι να διεκδικούν – με τί background, με τί προσόντα; – την ηγεσία ενός κόμματος που φιλοδοξεί να ξαναγίνει κυβέρνηση. Έχω ήδη δηλώσει πως προτίθεμαι να ψηφίσω τον Ευκλείδη Τσακαλώτο εκτιμώντας και την κοινοβουλευτική του παρουσία και το έργο του στο υπουργείο Οικονομικών. Αλλά και τις ακαδημαϊκές του περγαμηνές. Όπως είχα δηλώσει ότι στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές, ψήφισα ΚΚΕ. Πιστεύω λοιπόν ότι στο πρόσωπο αυτού του ευρωπαίου πολιτικού η ευρωπαϊκή αριστερά, ευρύτερα, θα κερδίζει πράγματα ουσίας πέραν των επικοινωνιακών πυροτεχνημάτων.

Από την άλλη, ελπίζω ο μοιραίος Αλέξης να αποσυρθεί ουσιαστικά και όχι προσχηματικά και να μην κινεί τα νήματα από το παρασκήνιο. Ώστε να λειτουργήσει πραγματικά ως Νέστορας – παρά την νεαρή του ηλικία – για το κόμμα που ο ίδιος δημιούργησε. Γιατί αλλιώς το κόμμα αυτό θα διαλυθεί με ρυθμούς ταχύτερους από εκείνους του μεταπαπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ. Επειδή στην πραγματικότητα είναι ο Αλέξης – κι όχι ο Σημίτης ή ο Γιώργος Παπανδρέου – ο ουσιαστικός διάδοχος του Αντρέα, ένα είδος Λαλιώτη της αριστεράς, που όμως θυμίζει το πρότυπο του μόνο στη λαϊκίστικη γοητεία αλλά όχι και στο πολιτικό ταλέντο. Δυστυχώς.

Σήμερα λοιπόν ο Αλέξης βρίσκεται πάλι κατά πρόσωπο με την Ιστορία και γίνεται εκατό χρονών – εκατό χρόνια μοναξιάς. Οπότε ο τρόπος με τον οποίο θα λειτουργήσει από τούδε και στο εξής είναι πολύ σημαντικός για το μέλλον της παράταξης. Κι αυτό οφείλει πρώτα να το συνειδητοποιήσει ο ίδιος και μετά όλοι όσοι ονειρεύονται την επάνοδο του. Για το καλό και της αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και για την προσωπική του υστεροφημία…

ΥΓ. Όπως ίσως γνωρίζετε, όταν Πρόεδρος του Συνασπισμού ήταν ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, εγώ ήμουν υπεύθυνος Πολιτισμού του κόμματος και σε κάποιες εκλογές υποψήφιος του στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας. Παράλληλα επί δεκαετίες είχα μόνιμη στήλη στην “Αυγή” και έγραφα σχεδόν εξολοκλήρου το περιοδικό “αντί”. Παρόλα αυτά δεν ήμουν ποτέ μέλος του κόμματος γιατί πίστευα πως κάτι τέτοιο είναι απαγορευτικό για έναν διανοούμενο. Σήμερα όμως πήγα και γράφτηκα και μάλιστα έγραψα και την κόρη μου με πολλή χαρά. Κυρίως γιατί πιστεύω πως όλοι πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας μπροστά σε αυτήν την τόσο περίεργη συγκυρία. Για τον ίδιο λόγο εγκαταλείπω τη μόνωση ή την απόσταση μου και εκτίθεμαι με τον Γιώργο Ιωακειμίδη για την Περιφέρεια Αττικής. Και τούτο γιατί πιστεύω πως η Αττική, το σπίτι, η γειτονιά και η ταυτότητα μας, δικαιούται μιας καλύτερης τύχης. Γιατί η Αττική κινδυνεύει. Κάνω λοιπόν έκκληση προς όλους και όλες:Πηγαίνετε να ψηφίσετε ό,τι θέλετε και όποιον πιστεύετε. Πηγαίνετε και σήμερα αλλά και στις αυτοδιοικητικές εκλογές που έπονται. Πείστε τους νέους και τις νέες να συμμετάσχουν αφού ενημερωθούν και αποκτήσουν δική τους άποψη. Είναι μάθημα δημοκρατίας. Κι επειδή η αποχή είναι συνενοχή.