Ο κ. Αντώνης Διαματάρης είναι Ομογενής Έλληνας της Αμερικής, Αρθρογράφος, Επιχειρηματίας, πρώην Εκδότης, Πρόεδρος και Διευθυντής της Εφημερίδας “Εθνικός Κήρυξ” που κυκλοφορεί καθημερινά στην Αμερική, νυν Σύμβουλος του “Ε.Κ” και πρώην Υφυπουργός Εξωτερικών. 

GREEK RESTAURANT – NEW YORK 253-17 NORTHERN BLVD

Επισκεφθείτε τη νέα ιστοσελίδα μας

visit our new web site

Εν μέσω πανδημίας θα περίμενε κανείς ότι θα σημειωνόταν μια μαζική στροφή προς την θρησκεία. Την κάθε θρησκεία. Είναι κυρίως σε περιόδους κρίσης που ο άνθρωπος καταφεύγει στα θεία για προστασία, για ψυχική ανακούφιση, για την άντληση δύναμης.
Ωστόσο, στην εποχή μας συμβαίνει το αντίθετο. Σύμφωνα με την τελευταία  δημοσκόπηση του Pew Research Center, συνεχίζεται η μείωση του ποσοστού  των θρησκευόμενων, όλων των θρησκειών.
Συγκεκριμένα, το ποσοστό των χριστιανών Αμερικανών μειώθηκε στο 63% σε σύγκριση με 65% που ήταν το 2019 και 78% το 2007.
Εν τω μεταξύ, το 29% των Αμερικανών δηλώνουν άθεοι, σε σύγκριση με το 26% το 2019 και 16% το 2007.
Ελπίζω ότι τα στοιχεία αυτά θα χτυπήσουν τον κώδωνα της συνείδησης και της ευθύνης σε κάθε υπεύθυνο χριστιανό ηγέτη.
Και, ακόμα, ελπίζω ότι οι ηγέτες αυτοί θα ερευνήσουν μετά μεγάλης προσοχής τους λόγους για τους οποίους ένα τόσο μεγάλο ποσοστό ανθρώπων απομακρύνεται από τη θρησκεία.
Αν και δεν βρήκα ξεχωριστά στοιχεία για τις διάφορες ηλικίες στην χθεσινή «Wall Street Journal», από την οποία άντλησα τα στοιχεία αυτά, εντούτοις θεωρώ βέβαιο ότι τα ποσοστά στους νέους ανθρώπους που απομακρύνονται από την θρησκεία είναι εξαιρετικά υψηλότερα από τις άλλες ηλικίες.
Οι νέοι άνθρωποι, που στον σημερινό κόσμο ενημερώνονται με αστραπιαία ταχύτητα, δεν συμβιβάζονται με την υποκρισία, τα σκάνδαλα, την γενική απομάκρυνση πολλών θρησκευτικών ηγετών από τον ορθό δρόμο των θρησκειών τους.
Το αποτέλεσμα είναι ότι η απογοήτευση που αισθάνονται τους απομακρύνει από τη θρησκεία, καθώς είναι δύσκολο γι’ αυτούς να διαχωρίσουν -όπως πρέπει- την θρησκεία από τους κληρικούς.
Επίσης συχνά δεν λαμβάνουμε υπόψη μας ότι και οι άνθρωποι που απαρτίζουν τον κλήρο, σε κάθε θρησκεία, προέρχονται μέσα από τις κοινωνίες τους.
Και όσο μεγαλύτερη η παρακμή που περνά μία κοινωνία, τόσο πιο προβληματικοί είναι και οι άνθρωποι που στελεχώνουν τους εκκλησιαστικούς οργανισμούς.
Ωστόσο, θα περίμενε κανείς ότι οι ηγεσίες των Εκκλησιών θα έκαναν σωστότερη αξιολόγηση των ανθρώπων που επιλέγουν ή που επιτρέπουν να γίνουν στελέχη τους και επίσης ότι θα τους απομάκρυναν αμέσως με την πρώτη διαπίστωση συμπεριφοράς αταίριαστης με το λειτούργημά τους.
Φαίνεται όμως ότι σε αρκετές περιπτώσεις τα κριτήρια της επιλογής των κληρικών –όλων των θρησκειών- είναι λανθασμένα, πιθανώς εξαιτίας του ότι συχνά οι ίδιες οι ηγεσίες τους έχουν επιλεγεί με ανάλογα κριτήρια και, επομένως, κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια.
Εδώ όμως μιλάμε για θρησκείες. Μιλάμε για τη σωτηρία των ψυχών των ανθρώπων. Μιλάμε για τη δυνατότητά τους να ζήσουν μία ζωή ενάρετη, ειρηνική, σε αρμονία με τα ηθικά διδάγματα των θρησκειών τους.
Γι’ αυτό και η ευθύνη τους είναι τεράστια.