Γιώργος Αρκουλής

Τέσσερις μήνες μετά την απώλεια του σχεδόν αιωνόβιου (γεν. το 1921) σπουδαίου ποιητή Νάνου Βαλαωρίτη, η ελληνική ποίηση χάνει μία εξαιρετική εκπρόσωπο της τέχνης που μας έχει χαρίσει δύο «Νόμπελ» λογοτεχνίας. Στα 81 της, έφυγε χθες η Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ, αφήνοντας σημαντικό έργο αλλά και μεταφράσεις σπουδαίων της παγκόσμιας ποίησης, όπως θεωρούνται ο Πούσκιν, ο Μαγιακόφσκι, ο Βλαντιμίροβιτς, ο Σαίξπηρ κ.α. Στο βιογραφικό της Κατερίνας, ο επιμελητής (‘Βικιπαίδεια’) σημειώνει ότι «(…) η ποίησή της διακρίνεται από έντονη καταφυγή σε φανταστικές χώρες». Ωστόσο, ξεφυλλίζο0ντας τις συλλογές με το έργο της, διακρίνει κάποιος έντονο το στοιχείο του έρωτα και κάποιας υπόγειας θλίψης. Επιτρέψτε μου να την αποχαιρετήσω από αυτή την γωνιά με λίγους στίχους από «Το τελευταίο φως» της, που ίσως ταιριάζει με το τελευταίο της  «ταξίδι».

Εκεί που βυθίστηκα για να σε βρω

 έχει χαθεί πια το ον

 κι άλαλος ο προφήτης της καρδιάς μου

 είσαι σε μια μορφή απόλυτη

 απρόσιτη και στη ζωή την ίδια,

 μια άσπρη κηλίδα είσαι

 λίγο θολό νερό.

 Θέλω να φθείρω

 το τελευταίο μου φως

 εκεί που τίποτα

 δεν σταματάει το μάτι

 ούτε χελιδόνι θέλω στον ορίζοντα

 καμιά αυταπάτη

 θα’ χει πεθάνει η καρδιά μου

κι ακόμα θα ζω

 θα προσβλέπω στη φύση

 και θα σε λέω καλοκαίρι

 χωρίς μνήμη πια

 θα σε λέω ανθό, ώσπου

 ο μύθος να τραβήξει

 πίσω μου την κουρτίνα

 απέναντι ο άσπρος τοίχος

 όλα τελειωμένα και λευκά

 κι εγώ μια πατημένη κατσαρίδα.

Καλό σου ταξίδι Κατερίνα. Και να ξέρεις, τον Ντίνο, την Κική, τον Νάσο, όλους μας, μάς άφησε φτωχότερους κι’ αυτό κοστίζει!

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr