Η Μάρω Κακαβέλα είναι Μηχανολόγος Μηχανικός και ήταν υποψήφια ευρωβουλευτής με το ΠΟΤΑΜΙ.

Σε μια από τις νύχτες της αϋπνίας μου, δόξα και τιμή στην εμμηνόπαυσή μου, έπεσα πάνω σε μια συνέντευξη του Απόστολου Γκλέτσου. Η άποψη μου και η γνώμη μου για τον Αποστόλη, είναι αυτή που τόσο χρόνια καλλιεργείται, υποθέτω με την αποδοχή/ανοχή του ίδιου, από τα ΜΜΕ. Ήτοι ένα μάτσο αρσενικό που περπατάει και χορεύει ζεϊμπέκικα και τρίζει ο τόπος, ένας ανελέητος εραστής που αλλάζει τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα, ένας γραφικός δήμαρχος επαρχιακής πόλης με σχεδόν αποκλίνοντα πολιτικό λόγο. Στα δικά μου τα μάτια λοιπόν, ένας μάλλον ανάξιος λόγου επώνυμος.

Και ο κύριος Γκλέτσος ξεκινάει να μιλάει. Και όχι δεν είναι ο λόγος του ακαδημαϊκός και καλογυαλισμένος, είναι όμως αναπάντεχα στρωτός. Τα ελληνικά του είναι καλά, σωστά, χωρίς να προσπαθεί να χώσει κάπου μια λέξη εντυπωσιασμού που δεν την καλοκατέχει. Κι εντυπωσιάζομαι. Πρώτη ανατροπή, ο brutal ωραίος ξέρει να μιλάει. Κι ύστερα οι εκπλήξεις συνεχίζονται. Ξαφνικά μου αποκαλύπτεται ένας άνδρας που ξέρει ποια είναι η ηλικία του, που εμμέσως ομολογεί ότι φοβάται τον χρόνο, κι ότι το σκέφτεται για μπότοξ. Ότι η γυναίκα της ζωής του, η κόρη του, τον κάνει ό,τι θέλει εν γνώσει του και εν αποδοχή του. Ότι μένει ξανά με την μάνα του, που όμως έχουν κάνει μια συνεννόηση και μια ανακωχή -γιατί σαφέστατα έχουν θέματα- και τώρα επικρατεί μια ηρεμία στο σπίτι. Και πολύ το εκτιμά το σερβιρισμένο φαγητό στο τραπέζι. Ότι έκανε λάθη στις σχέσεις του. Ότι έβγαλε πολλά λεφτά, απλώς και μόνο επειδή ήταν ωραίος. Ότι φυσικά και κατέβηκε δήμαρχος στην Στυλίδα, αφού εκεί τον ήξεραν και οι πέτρες. Κι άλλα πολλά. Για περιπέτειες υγείας και για ευγνωμοσύνες και χρέη σε πρόσωπα. Και κουβέντες για ζώντες και τεθνεώτες. Όλα ειπωμένα απλά, γραμμικά, με επίγνωση του τι λέω αυτή την στιγμή και του ποιος κατέληξα να είμαι. Κι έτσι εν τω μέσω της νυκτός ο ωραίος Απόστολος μεταμορφώνεται σε έναν όμορφο άνθρωπο.

Και ναι είμαι σίγουρη ότι επειδή οι άνθρωποι ελάχιστα αλλάζουν στην διαδρομή της ζωής τους, ότι κατά πάσα αβεβαιότητα, ο Αποστόλης κάπου εκεί βολόδερνε όλα αυτά τα χρόνια της απηνούς έκθεσής του στην ανθρωποφαγία του μέσου θεατή. Και ότι κάποια από τα χαρακτηριστικά που στόλιζαν τις φυλλάδες, ακόμα τον καθορίζουν. Και ναι, δεν έπαψε να είναι ο άντρας ο πολλά βαρύς, Μόνο που στην πλάτη του πια, ήρθε και του επικάθισε και ο καιρός. Βαρύς κι ασήκωτος και γι’ αυτόν και για όλους μας. Άντεστε τώρα να μας δω πώς θα πορευόμαστε.

Κι είμαι εκεί ανακαθισμένη και σχεδόν άφωνη από την εγκατεστημένη προκατάληψη μέσα μου. Όσες φορές κι αν το γράφω τιμωρία τα τελευταία χρόνια, ότι δεν θα κρίνω τον Άλλο από το φαίνεσθαι, αυτή η ύπουλη οπτική μας για τον κόσμο, που έχει εγκατασταθεί και καλλιεργηθεί μέσα μας, καλά οργανωμένη και ενορχηστρωμένη από σπίτι και κοινωνικό περίγυρο, έρχεται κάθε φορά και με καπελώνει, και μου θολώνει το βλέμμα. Και ξανά-μανά, δόμηση και αποδόμηση, και έλεγχος και επανέλεγχος.

Γι’ αυτό σας λέω, το νου μας ρεμάλια, πριν ξεσκίσουμε μεταφορικά και κυριολεκτικά κάποιον και τον πριχού τον πετάξουμε στην ζοφερή αρένα του facebook, twitter, Instagram, και δεν συμμαζεύεται, κάντε κι ένα check και cross-check, όπως λένε και στο χωριό μου.

Ά ρε Αποστόλη τι μας έκανες νυχτιάτικα.

Αθήνα, 1 Νοεμβρίου του  μη σωτήριου έτους 2020