Εδώ και μέρες σκεφτόμουν τι θα ήθελα να γράψω σαν τελευταίο κείμενο για το 2018. Σίγουρα κάτι όμορφο και αισιόδοξο. Κάτι που να μας γεμίζει με ελπίδα∙ για το νέο έτος που έρχεται. Έτσι, προσπάθησα να βρω μια θετική στιγμή ετούτης της χρονιάς για να πιαστώ∙ όμως, έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε ως είδηση μόνο ό, τι περιέχει κέρδος, βία, αίμα, αδιέξοδο ή σκάνδαλο.

Συλλογισμένος πηγαινοερχόμουν μέσα στο σπίτι. Άνοιγα φακέλους. Έκλεινα φακέλους. Σερφάριζα στο ίντερνετ. Ξεφύλλιζα παλιά ξεχασμένα βιβλία. Αποφθέγματα και στιχάκια των ημερολογίων γινόντουσαν χαρτοπόλεμος μέσα στο δωμάτιο. Το γραφείο μου εμπόλεμη ζώνη. Άγριες συγκρούσεις μεταξύ προθέσεων και γεγονότων ηλέκτριζαν ακόμη περισσότερο την ατμόσφαιρα.

Κάπου κάπου ηχούσαν ευχές και τα γκλινγκ γκλανγκ των τριγώνων. Η Άγια Νύχτα με τα πολύχρωμα φωτάκια της έδινε μια νότα μελαγχολίας στην βραδινή αγρύπνια. Μα η αδειανή κάλτσα στο τζάκι κάπως την μαλάκωνε. Κι έπειτα ξημέρωνε. Και δώσ’ του χιόνια στο καμπαναριό ηλιόλουστη μέρα με δίχως χιόνι. Και δώσ’ του τραγούδι με τον Ρούντολφ το ελαφάκι…

Κι εγώ τελείως απηυδισμένος. Με τον κέρσορα να αναβοσβήνει στην οθόνη. Και το αρχείο να μην έχει τίποτε να αποθηκεύσει μετά το κλείσιμό του. Ώσπου…

Ένα γελάκι τα διέλυσε όλα στην στιγμή. Μια ιπτάμενη σκιά παρέσυρε το μάτι μου. Κάτι σαν πέταγμα του Πίτερ Παν. Ήταν ο μικρός Στέφανος που γελούσε και διασκέδαζε στα χέρια του μπαμπά του. Κι ο χρόνος έπαψε να κυλά. Κι όλα ευθύς ξεχάστηκαν. Γίνανε τα πάντα γύρω μου δίχως ηλικία.

Σαν ρόγες από ρόδι τα χειλάκια του. Γελούσε. Και γελούσαν όλα. Τα στολίδια του χριστουγεννιάτικου δέντρου, πιάτα, ποτήρια, έπιπλα… ακόμη και οι άγιοι (συνήθως βλοσυροί) γελούσαν επάνω στο εικονοστάσι της μάνας μου. Γίναμε η Χώρα του Ποτέ. Που όλα τα κάνει να φαντάζουν δυνατά.

Και τώρα βρίσκομαι εδώ και σας γράφω ετούτα τα λόγια. Έχοντας στο νου μου τα μάτια του Στέφανου. Ο κόσμος γι’ αυτόν είναι ένα μυστήριο. Πιάνει στα χέρια του ένα κοχύλι και το θαύμα γίνεται αμέσως: μια θάλασσα κάτω από τα ποδαράκια του τον περιμένει για αν του αποκαλυφθεί. Αρχίζει να μηρυκάζει ένα φωνήεντο κι όλα τα αρκουδάκια στην σειρά τραγουδάνε το τραγούδι του.

Επομένως, μετά απ’ όλα αυτά…

Τι άλλο να ευχηθεί κανείς για την νέα χρονιά, παρά…

Να αποκτήσουμε όλοι τα μάτια του μικρού Στέφανου.

Να αποκαλυφθεί εμπρός μας όλο το μυστήριο της ζωής,

μήπως και μάθουμε τελικά τι πρέπει να κρατηθεί και τι να πετάξουμε.

Μα κυρίως, σε ποιον ρυθμό αξίζει να συντονίσουμε

τις καρδιές και τα βλέμματά μας∙

ώστε να γίνει ο κόσμος μας

-επιτέλους!-

αληθινά

ανθρώπινος.

Καλή Χρονιά!!!

* Ο Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος ασχολείται με την δημοσιογραφία, την κριτική λογοτεχνίας και την ποίηση