Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις

PANE DI CAPO – AT RHODES – ΣΤΗ ΡΟΔΟ – ΤΗΛ: 22410-69007

Νίκος Σταθόπουλος

Γιατί πας στον κινηματογράφο; Εγώ πηγαίνω, διότι απολαμβάνω να μοιράζομαι το ίδιο συναίσθημα με τους άλλους θεατές, την ίδια νέα κατανόηση που προκύπτει από την οπτική του σκηνοθέτη, την ίδια διήγηση και τις ίδιες εικόνες, που καθώς εντυπώνονται στο μυαλό όλων μας, δημιουργούν νέα κοινά εδάφη για αλληλοκατανόηση και συνεννόηση. Όπως φαίνεται, όπως ενοχλούσε τον εντιμότατο Βέγγο ο χαρισματικός Τσάπλιν, όταν σε μια ταινία του έτρωγε, ξενηστικωμένος, το ψωμί ενός μικρού παιδιού, ανάλογα ενόχλησαν εμένα “Τα Παράσιτα” της Κορέας.

Την βρήκα μια θλιβερή, τραβηγμένη απ’ τα μαλλιά τραγική φάρσα, με θέμα τις κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση ψιλοαπάτες από δυό οικογένειες φτωχοδιάβολων. Τις οργανώνουν και τις εκτελούν μεθοδικά, ψύχραιμα και χωρίς τύψη, με σκοπό να ξεφύγουν από την ένδεια και τη μιζέρια. Ιερός ο σκοπός τους, αλλά τα μέσα τους άχαρα, χωρίς φαντασία. Το κοινωνικό μήνυμα της ταινίας το ίδιο, αδιέξοδο και απαισιόδοξο, με ψυχοπλάκωσε. Δεν θέλω να γράψω περισσότερα για την πάσιβ-αγκρέσιβ διάθεση του σεναρίου, για να μη γίνει σπόιλερ.

Σε αντιπαραβολή, οι χιλιοπαιγμένες ασπρόμαυρες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου με το ίδιο θέμα, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν αριστουργήματα της έβδομης τέχνης, καθώς με το χάπυ έντ τους, φέρνουν την κάθαρση που ξαλαφρώνει την ψυχή. Μιλάω για όλες αυτές τις ταινίες, που η πλοκή υφαίνεται με ψέματα και πλαστοπροσωπίες, για να επιτευχθεί ο ίδιος ιερός σκοπός, του βιοπορισμού, με ανυποψίαστο θύμα τον θείο από την Αμερική ή τον πλούσιο κιμπάρη.  Αυτές, συγκριτικά, βρίθουν από σπιρτόζικα ευρήματα, περιέχουν πλήθος σκηνές εύπεπτου αλλά λεπτού χιούμορ, πάντα οι χαρακτήρες τους έχουν ανθρωπιά και, τελικά, δείχνουν μια ανωτερότητα. Η σκηνή με την ατάκα του Παπαγιαννόπουλου ‘χούφτωσες; Χούφτωσε, χούφτωσε!’ που απευθύνει στον Κωσταντάρα, δεν είναι από μόνη της άξια για Όσκαρ σκηνοθεσίας, σεναρίου, πρώτου και δεύτερου ρόλου; Αυτές οι ταινίες δεν διαμόρφωσαν την συλλογική συνείδηση μιας μεγάλης μερίδας του κόσμου, αυτής που θεωρεί την διάχυτη καταφερτζίδικη κακομοιριά, κανονικότητα; Όλη η εγγράμματη προηγούμενη γενιά, δεν καταβρόχθισε και μεταβόλισε τα Παιδιά της Πιάτσας του Τσιφόρου;

Το συμπέρασμά μου:  Αν έχεις ευχαριστηθεί τις ελληνικές ταινίες, δεν θα κερδίσεις κάτι σε νοήματα, από την ταινία που πήρε τέσσερα Όσκαρ. Εμένα μου χάλασε τη διάθεση, μπορεί και να την χαλάσει και σε σένα.

  GREEK RESTAURANT – NEW YORK 253-17 NORTHERN BLVD

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr