(Τσαρούχης, Τζεφιρέλι, Κάλλας, Μινωτής, Μπεργκάντσα. Α, τα λόγια κι οι φωνές, οι τόσο εκκωφαντικές, των νεκρών …

ή, αυτών που είναι πια ίδιοι νεκροί για σένα. Ίδια φαντάσματα. Τόσο εύγλωττες οι σιωπές τους, τόσο ακαταμάχητη η επιχειρηματολογία τους. Κι εμείς πάλι … όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο απολαμβάνουμε τον διάλογο με τους νεκρούς, τους παντοτινούς, τους αμετακίνητους φίλους μας)

* Λυπάμαι όσους διαμαρτύρονται για την ζωή τους παρότι, την κρίσιμη ώρα, δεν πήραν το ρίσκο της ευτυχίας, το κόστος του πάθους. Δεν τόλμησαν να ζήσουν επιλέγοντας την ασφάλεια του μικροαστικού πένθους. Τώρα ψευτοκλαίνε στα όρια μιας μίζερης ευτυχίας που φτιάχτηκε από αρνήσεις, συμβιβασμούς κι υποχωρήσεις. Αφού δεν διακινδύνευσαν το απόλυτο, πώς ζητούν από το απόλυτο να τούς ευλογήσει; Εμείς όμως; Α, εμείς … τραγούδια και χορούς για το Πένθος. Και ξεφαντώματα!

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr