Λογικό ήταν να θέλει ο προπονητής να επιτύχει ευρεία νίκη απέναντι σε μία από τις πλέον αδύναμες ομάδες της ΟΥΕΦΑ (κάτι που αφορά την ομάδα της Μολδαβίας), αλλά όταν δεν έχει  κατά νου σωστή επιλογή να το κάνει, τότε καλύτερα να αφήνει το ματς να κυλήσει.  Έτσι κι’ αλλιώς την υπεροχή ήταν δύσκολο να την χάσουμε.

Εντούτοις, ο Ολλανδός ομοσπονδιακός της εθνικής Ελλάδας, αναζήτησε μεγάλο σκορ, ρίχνοντας στο τελευταίο κομμάτι του αγώνα τρεις φρέσκους κυνηγούς (Τζόλη, Χατζηγιοβάννη, Γιακουμάκη) αλλά ταυτόχρονα έβγαλε από το γήπεδο τον ΚΟΡΥΦΑΙΟ ως τότε μπαλαντέρ Φορτούνη. Τον παίκτη που πέτυχε το πρώτο γκολ, έδωσε πάσα για το δεύτερο και απασχολούσε δύο αμυνομένους. ‘Όταν λοιπόν αφαιρείς αυτόν τον ποδοσφαιριστή με τις επικίνδυνες πάσες κλπ., τότε δεν μπορείς να περιμένεις καλούδια από τους φορ. ‘Ασε που οι Μολδαβοί πήραν θάρρος και ήταν ισάξιοι με τους Έλληνες. Το ότι  δεν κατάφεραν να σημειώσουν γκολ, ήταν  επειδή απλά δεν είχαν ταλέντο να το κάνουν.

Ο Ολλανδός Φαν’τ Σιπ (και ζητώ συγγνώμη αν δεν το… προφέρω σωστά), αναρωτιέμαι γιατί έβγαλε τον κορυφαίο του χαφ, αφήνοντας εντός τερέν τους ‘κόφτες’ Ζέκα, Μπουχαλάκη και έναν Μπακασέτα φανερά κουρασμένο. Θα μου πείτε, αυτός ο προπονητής ο οποίος δεν πλησιάζει στο ελάχιστο την αξία ενός Ρεχάγκελ ούτε καν ενός Φερνάντο Σάντος, είναι πιθανό μεθαύριο βράδυ στη Ριζούπολη να οδηγήσει την ομάδα μας στην πρώτη θέση του ομίλου, χρυσώνοντας το χάπι στους απογοητευμένους οπαδούς, αλλά αυτό δεν πρόκειται  ν’ αλλάξει κάτι. Η σύγχρονη εθνική ομάδα είναι δύσκολο να κάνει σύντομα την υπέρβαση σε υψηλότερο επίπεδο – η στήλη το έχει επισημάνει και σε προηγούμενο σημείωμα.

Οπότε, καλά είναι κι ‘ έτσι…