Δημήτρης Κατσούλας

Είναι οι χώροι και οι τόποι, είναι οι σταθμοί που πάντα θα κτυπούν στο φόρτε τους οι νεανικές καρδιές, οι καρδιές που αγάπησαν και δικαιώθηκαν αλλά και εκείνες που έχασαν την αγάπη μια για πάντα, άλλες γιατί προδόθηκαν και έκλαψαν πικρά σ’ αυτούς τους χώρους της επαρχίας, της Αθήνας, της Λιοσίων, του Κηφισού, παντού όπου υπάρχει σταθμός και ενδιάμεση στάση. Ό, τι κι αν σου έχει συμβεί πάντως σε αυτούς είτε χαρούμενο είτε λυπητερό ποτέ δεν τους ξεχνάς, σε αυτούς επιστρέφεις όσο μακριά με τα λεωφορεία τους κι αν ξεμάκρυνες.

Είναι οι πρωινοί αντικατοπτρισμοί των νερών τους μετά από μια ολονύχτια νεροποντή καθότι εσύ κουκουλωμένος με ένα τζάκετ πάνω σε μια καρέκλα πέρασες ολόκληρη νύχτα γιατί οι δρόμοι ήταν κομμένοι και τα δρομολόγια αναβλήθηκαν «μέχρι νεωτέρας». Πόσοι μα πόσοι στα χρόνια που διάβηκαν φιλοξενήθηκαν στις κρύες αίθουσές τους ζωγραφίζοντας με την άχνα τους στα τζάμια τους από καρδιές και χείλη αφίλητα έως αγκαλιές που ανέμεναν κάποια επιστροφή αγαπημένου τους προσώπου με την ανάσα να κόβεται κι άλλοτε με τους χτύπους της καρδιάς να παίζουν ταμπούρλο, ανάμεσα σε βαλίτσες να σέρνονται, σε τηλεοράσεις να παίζουν ειδήσεις στη διαπασών, σε χυμένους καφέδες καταγής;

Αμέτρητοι οι επιβάτες που σήμερα ενώ ξεκίνησαν ως παιδιά να κάνουν τα πρώτα τους ταξίδια σήμερα βρίσκονται να έχουν κλείσει μισό και παραπάνω αιώνα ζωής στις ράμπες και στις αποβάθρες τους. Ναι, είμαστε εμείς που μπροστά στα τεμαχισμένα τικ τακ τικ τακ τικ τακ κομμάτια του χρόνου του αμείλικτου, τα δευτερόλεπτα, πορευόμαστε στο έλεος της μνήμης.