* Ο Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας του Παν/μιου Αθηνών

Δεν μπορούμε να’μαστε βέβαιοι
Δεν μπορούμε να’μαστε χαρούμενοι
Δεν έχουμε περιθώρια πολλά
Γι’αυτό και αμφιβάλλουμε

Λουκάς Αξελός, Ταξίδι στη νύχτα

Αν δεν κάνω λάθος ο Βασίλης Βασιλικός είχε γράψει ότι όλες οι ύποπτες λέξεις στην ελληνική γλώσσα αρχίζουν από Π.

Στη βάση αυτής της, αφοριστικού χαρακτήρα, διατύπωσης θα επιχειρήσω να σκιαγραφήσω τα τρία πιο σημαντικά για μένα Π της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας [κατά σειράν όχι αξιακής προτεραιότητας αλλά ισχύος]: Πολιτικοί-Πραματευτάδες-Ποιητές.

Πολιτικοί: Χαρακτηρίζονται από έντονη ανάγκη εξουσίας/επικυριαρχίας, από αίσθηση ιστορικού πεπρωμένου, ακόμα και από βεβαιότητα ότι καθοδηγούνται από “καλό άστρο” ή ότι διαθέτουν “καθαρό αίμα”. Εκπαιδευμένοι ή μαθημένοι στην επικίνδυνη ισορροπία ανάμεσα στην αλήθεια και τη σκοπιμότητα [πάντοτε όμως με δίχτυ ασφαλείας από κάτω] διανύουν συχνά ολόκληρο βίο χωρίς να κόπτονται και ιδιαίτερα για τα άλλα κρίσιμα Π [Πόλη-Παιδεία –Πολιτισμός], αφού η επιβίωσή τους εξαρτάται κυρίως από κάποια άλλα Π [εύνοια του Πρωθυπουργού και του αυλικού Περιβάλλοντός του]. Μονίμως ετεροκαθοριζόμενοι κι αενάως [αυτο]διαψευδόμενοι αρκούνται στην Πολιτική τους καταγραφή, μη-δυνάμενοι να συνειδητοποιήσουν καν την ανθρώπινη Πτώση και την Προδοσία των αξιών.

Πραματευτάδες: Χωρίς να υπάρχει μία αξεπέραστη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε αυτούς και τους πολιτικούς, οι εν λόγω ανθρωπολογικοί τύποι, συνήθως έμποροι ή εμπορευόμενοι δημόσια αγαθά [ίσως και ψευδαισθήσεις ευτυχίας] δεν εκτίθενται στο φως προτιμώντας να ζουν και να κινούνται στο Παρασκήνιο. Συχνά-πυκνά συμμετέχουν σε διαδικασίες Παρα-Οικονομίας ή και Παρα-Κράτους αλλά, μέσω της διαπλοκής/διαφθοράς, επιτυγχάνουν το απυρόβλητο κι απολαμβάνουν το ατιμώρητο. Εξασφαλίζουν ειδικά Προνόμια και Πλούτο στη διαχείριση του δημοσίου χρήματος αν και πολλάκις καταλήγουν στο Περιθώριο του πολιτικού γίγνεσθαι αφού οι Πολιτικοί βρίσκουν πάντοτε, στη δύσκολη στιγμή, τρόπο να τους ‘’Πουλήσουν’’.

Ποιητές: Όσοι δεν νοιώθουν άχρηστοι αυτή την περίοδο στην Ελλάδα, προσπαθούν να δηλώσουν “Παρών” μέσα από Προσωπικές καταθέσεις βιωμάτων. Επειδή όμως απευθύνονται σε ώτα κωφών και κωφαλάλων, αλλά και σε σκληρυνθείσες καρδιές και συνειδήσεις, σύντομα αντιλαμβάνονται το μάταιο της λογοτεχνικής/πνευματικής Παλιγγενεσίας και προτιμάνε την Περηφάνεια της μοναχικότητας. Όσο για εκείνους που επιλέγουν κοινή ή παράλληλη Πορεία με τους Πολιτικούς και τους Πραματευτάδες νομίζω ότι χάνουν κάθε ίχνος ευαισθησίας κι αξιοπιστίας λόγου και γραφής με αποτέλεσμα τα Πέτρινα γεφύρια που χτίζουν να γκρεμίζονται πολύ γρήγορα σαν χάρτινοι πύργοι.

Οι παραπάνω-σε κάθε περίπτωση απλώς χαρακτηριστικές και ενδεικτικές – κατηγοριοποιήσεις των Π κατα-στάσεων δεν έχουν ως στόχο ν’αμαυρώσουν το γράμμα Π της αλφαβήτου, αλλά ευελπιστώ να τροποποιήσουν τα Παραδείγματα προς μίμηση, τουλάχιστον για τη νέα γενιά.

ΥΓ 1ο: Προφανώς μέσα από τις γραμμές του κειμένου μπορεί κάποιος να διαβάσει [και να λύσει;] έναν υπαινικτικό πολιτικό γρίφο με πολλά και διάφορα Π, αλλά και που προφανέστερα δεν πρόκειται να τον αποκαλύψω.

ΥΓ 2ο:  “Με λέξεις παίζω κάθε μέρα
                Κι απ’τη χορεία τους τη μεθυσμένη
                εκείνες ξεχωρίζω που γραμμένες
                κομπάζουν μες στα κείμενά μου
                ενώ οι άγραφες προσμένουν…” [Ηλίας Κεφάλας, Με λέξεις παίζω]

 Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr