Η Μαρία Γεωργαλά  είναι MSc Επικοινωνιολόγος/  Πιστοποιημένη Σύμβουλος Σταδιοδρομίας (GCDF)/ Corporate Advisor & Trainer 

Πριν από μήνες πήγα πολύ μακριά. Ένα ταξίδι ζωής.

Τι σημαίνει αυτό; Για μένα σημαίνει μια βαθιά ανάγκη να πραγματοποιηθεί έστω και για μια φορά, κάτι που ξέρω ότι είναι δύσκολο να γίνει ξανά.

Σκέφτομαι τώρα που ΜΕΝΩ ΣΠΙΤΙ, πόσα ταξίδια ζωής θα ήθελα να κάνω και δεν έχω κάνει. Και δεν εννοώ σε τόπους, αλλά ταξίδια σε όνειρα ανεκπλήρωτα, ανθρώπους, σχέσεις, επιθυμίες.

Δεν τα σκέφτομαι με λύπη, όσα δεν έχουν γίνει, αντίθετα σκέφτομαι με αισιοδοξία  τι με  κάνει  να νιώθω όμορφα και θέλω να το ξαναθυμηθώ, αυτό που ονειρεύτηκα, τώρα που δεν υπάρχει το άλλοθι “δεν έχω χρόνο”.

Αν δεν είχα ναυτία, θα ήμουν ναυτικός. Γι’ αυτό από πολύ μικρή συνδέθηκα με τον Καββαδία και στις δύσκολες στιγμές με συντροφεύει στα εύκολα και στα δύσκολα, μέσω των ποιημάτων του.

Πάντα μου άρεσε να χορεύω. Για αυτό και παρακολουθώ όταν βρω την ευκαιρία μπαλέτο ή μοντέρνο χορό. Να’ ναι καλά η τεχνολογία…

Πάντα μου άρεσε η μουσική και τα τραγούδια. Κάθε πρωί αυτές τις μέρες ανοίγω το ραδιόφωνο και σιγοτραγουδάω. Αντιλαμβάνομαι ότι ξέρω πάρα πολλά τραγούδια απ’έξω.

Τρελαίνομαι για το σινεμά. Μικρή, όταν γυρίζαμε από κάποια ταινία με τους γονείς μου, που τους άρεσε πολύ το θέατρο και το σινεμά, πριν να κοιμηθώ ζούσα ξανά όλη την ταινία με πρωταγωνίστρια εμένα. Μέχρι τα 10-12 το έκανα αυτό. Μετά άρχισα να μεγαλώνω.

Και δεν θα μιλήσω για την γραφή …..με τη γραφή.

Αυτές τις μέρες σκέφτομαι ότι ο πραγματικός, ξεχασμένος, ανομολόγητος, εαυτός μας θα μας σώσει με τις χίλιες του φωνές και εκφάνσεις, οι φίλοι μας και οι αξίες μας.

Εξάλλου το μυαλό ευτυχώς δεν μπορεί να ΜΕΙΝΕΙ ΣΠΙΤΙ.

Οποιοσδήποτε ιός δεν μπορεί να μολύνει ή να καταστρέψει τα ταξίδια ζωής μας. Ειδικά αυτά που έχουμε κάνει μέσα σε ένα δωμάτιο, μόνοι μας ή με ανθρώπους που έχουμε αγαπήσει και αγαπάμε.

Από το ταξίδι ζωής, είχα φέρει μερικές καρτ ποστάλ. Ήταν κρυμμένες σε ένα συρτάρι και όλο έλεγα θα πάω να τις κάνω κάδρο, να τις κρεμάσω στο γραφείο μου. Πέντε μήνες τώρα τίποτα δεν είχα κάνει. Δεν προλάβαινα. Είναι όπως παλιά που δεν άνοιγαν το σαλόνι για να το κρατάν καθαρό μόνο για τις μέρες γιορτής.

Χθες το βράδυ τις έβγαλα από το συρτάρι και τις κόλλησα στον τοίχο. Στραβά, χωρίς να με νοιάζει αν θα λερωθεί ο τοίχος. Και τις θαυμάζω, και θυμάμαι και ξεχνιέμαι. Είναι ένα καινούργιο ταξίδι, μέσα στο ταξίδι και κάθε φορά κι άλλο…..

Θα ανοίξω λοιπόν τα συρτάρια, τα κλειστά σαλόνια κι ας σκονιστούν, και θα είναι κάθε μέρα ταξίδι και γιορτή. Έτσι αντέχουν οι άνθρωποι στα δύσκολα. Με το να δημιουργούν, να  ανακαλύπτουν, να θυμούνται, να  αγαπούν, με το να μοιράζονται ταξίδια και δύναμη. Έτσι θα αντέξουμε και εμείς.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr