Ο παππούς μου ο Νικόλας ήταν ανάπηρος πολέμου. Είχε πολεμήσει στο αλβανικό μέτωπο. Θυμάμαι κάθε φορά που πήγαινα μαζί του στο Στρατόπεδο ΣΑΚΕΤΑ για να παραλάβει τα ειδικά υποδήματά του, τον ρωτούσα σε επανάληψη: «Και πέθαιναν οι άνθρωποι από το κρύο;». Έγνεφε καταφατικά με το κεφάλι. Στην ηλικία των 12 και 13 χρόνων νόμιζα πως τα κρυοπαγήματα άνηκαν μόνο στο έπος του ’40.

Άστεγους και παγωμένους από το κρύο συναντάς όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά και στη Νέα Υόρκη, την Πρωτεύουσα του κόσμου. Στρατιώτες, όμως, να πεθαίνουν γιατί υπηρετούν την πατρίδα τους, το συναντάς μόνο εκεί όπου η ανθρώπινη υπόσταση είναι απλώς ένας αριθμός.  Ένας ψυχρός αριθμός.

Αν και η Τουρκία ανέκαθεν στήριζε την εξωτερική της πολιτική στη στρατιωτική της ισχύ, ο κος Ερντογάν δεν κατάφερε να γλιτώσει τον παγκόσμιο ευτελισμό μετά τον θάνατο των δύο στρατιωτών που πέθαναν από το κρύο. Η δυναμική και φοβιστική Τουρκία του κου Ερντογάν βάσει του εξοπλισμού της δεν κατάφερε να φροντίσει την απαραίτητη εξάρτυση των στρατιωτών που θα πήγαιναν στα χιόνια. Και προφανώς δεν φρόντισε όχι μόνο την εξάρτυση. Δεν φρόντισε για το φαγητό, για την ψυχολογία που παίζουν επιπρόσθετα αρνητικό ρόλο δημιουργώντας συνθήκες κακουχίας. Δεν μερίμνησε για όλες τις διαδικασίες που απαιτούνται σε δύσκολες συνθήκες για τους ανθρώπους που υπερασπίζονται την πατρίδα τους.

Σύμφωνα με την ιστοσελίδα globalfirepower.com [ενεργός σύνδεσμος εδώ ] η δυναμική του τουρκικού στρατού είναι μη συγκρίσιμη με την ελληνική. Γρήγορη ματιά στα στοιχεία προβληματίζουν και τρομάζουν, αν δεν υπήρχε το συγκριτικό πλεονέκτημα του αισθήματος της ευθύνης προς τον άνθρωπο που έχουν οι  Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις και τα Στελέχη τους σε σχέση με την ανάπηρη φιλοσοφία της τουρκικής στρατιωτικής ηγεσίας.

Ο κος Ερντογάν, του οποίου τα παιδιά εξαγόρασαν την στρατιωτική τους υποχρέωση στη χώρα τους λόγω σπουδών, δείχνει να αδιαφορεί για το επίπεδο της ζωής που διάγει το στρατιωτικό προσωπικό του, το οποίο όμως συχνά χρησιμοποιεί για να παραστήσει τον «κόκορα» του Αιγαίου. Ο λόγος της δικής του ατέλειας είναι απλός: δεν έχει τη στόφα του ηγέτη. Δεν σέβεται το ανθρώπινο δυναμικό του διότι τόσο ο ίδιος, όσο και η χώρα του, στερούνται «χάρτη» αρχών και αξιών. Η συμπεριφορά του ηγέτη της Τουρκίας διέπεται από την αλαζονεία, τον τραμπουκισμό, την ασέβεια. Και ηγέτης χωρίς σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή, η οποία είναι το κέντρο και ο άξονας του σύμπαντος, δεν έχει επιτυχία, δεν έχει μέλλον. Ίσως να είναι και βραχείας ή μακράς διάρκειας, πάντα όμως είναι χωρίς βαθιά ερείσματα. Ίσως η Τουρκία για να φτιάχνει στρατιώτες κάνει επίκληση στο συναίσθημα και το θείο, ωστόσο το στράτευμα της κάθε χώρας γίνεται συμπαγές όταν διέπεται από την αρχή του σεβασμού στον άνθρωπο, σε όποιο ‘στρατόπεδο’ κι αν βρίσκεται

Στην Τουρκία του ζηλευτού[;] στρατιωτικού εξοπλισμού, δυο άνθρωποι που υπηρετούν την χώρα τους πεθαίνουν από το κρύο. Αν η σιωπηρή απάντηση στους δυο θανάτους περιορίζεται στο «ήταν δυο τυχαίοι στρατιώτες» επιβεβαιώνεται η κυνικότητα της Τουρκίας η οποία μηδενοποιώντας την ανθρώπινη ύπαρξη, κάνει ακόμη πιο εμφανή τη θεμελιώδη διαφορά της  Ελληνικής Στρατιωτικής Ηγεσίας, που είναι η μέριμνα και ο σεβασμός στον άνθρωπο. Ο Έλληνας ίσως γίνει σκληρός ως επιχειρηματίας, αλλά ως Αξιωματικός έχει φιλότιμο, συναίσθηση του βάρους και της ευθύνης του προς τους οπλίτες, τα στελέχη, τις οικογένειες των στελεχών που ανήκουν στις Ένοπλες Δυνάμεις, προστατεύει την ανθρώπινη ζωή, ελαχιστοποιεί στο μέτρο του δυνατού την αποτυχία ή την απώλεια. Από φυλάκιο σε στρατόπεδο, από το Καστελόριζο μέχρι τον Έβρο. Αδιαλείπτως οι Ένοπλες Δυνάμεις μεριμνούν για τους στρατιώτες από την πρώτη στιγμή που θα κληθούν να υπηρετήσουν την Πατρίδα μέχρι τη στιγμή που θα ολοκληρώσουν την στρατιωτική τους θητεία. Με μεθοδικότητα, οργάνωση, τεχνογνωσία, μα πρωτίστως σεβασμό και φροντίδα προς όλους ανεξαιρέτως τους οπλίτες. Στο ελληνικό στράτευμα παρέχονται όλα  τα στοιχεία που θα διευκολύνουν τις ζωές τους  εκπαιδεύοντάς τους ταυτόχρονα ώστε να χτίσουν χαρακτήρα και προσωπικότητα. Η «φτωχή» Ελλάδα διαθέτει στρατιωτικό προσωπικό απείρως ισχυρότερο από της Τουρκίας, διότι διαθέτει ψυχή και λεβεντιά. Το βλέπουμε στα πρόσωπα των στρατευομένων. Το βλέπουμε όπου στρέψουμε το βλέμμα… Σαφώς και υπάρχουν και εκείνοι που ίσως ακόμη δεν έχουν πειστεί για την αξία της στρατιωτικής θητείας στην Ελλάδα. Όπως υπάρχουν και οι μίζεροι, μικρόνοες  που έχουν πάρει εργολαβία την λασπολογία στοχοποιώντας συγκεκριμένα πρόσωπα των Ε.Δ., κατηγορώντας όσους δεν μπορούν φτάσουν σε κανένα επίπεδο: ψυχικό, νοητικό, πνευματικό, επίπεδο αρχών και ιδεωδών. Πάντα θα υπάρχουν οι «μικροί» και ό,τι μπορούν θα κάνουν. Οι μικροί για τα μικρά και οι σπουδαίοι για τα σπουδαία.

Τελικά, τα ράσα κάνουν τον παπά; Είναι ισχυρότερος ο κος Ερντογάν λόγω του εξοπλισμού του; Φυσικά όχι. Ο Άνθρωπος στον Ελληνικό Στρατό έκανε και θα κάνει πάντα τη διαφορά. Το γνωρίζουν άπαντες . Τα ηγετικά στελέχη, οι ανώτεροι Αξιωματικοί, οι στρατιώτες μας. Η αμεριμνησία του Ταγίπ Ερντογάν για το στρατιωτικό προσωπικό του στην χαμηλότερη βαθμίδα, κάνει την Ελλάδα ακόμα μια φορά περήφανη για τον δικό της Στρατό, για την δική της υπεροχή. Ο Τούρκος Πρωθυπουργός έχει πολλές ανοιχτές πληγές εντός. Τα κάστρα πάντα πέφτουν εκ των έσω. Όσο και αν στηρίζει την εξωτερική πολιτική και το γόητρό της χώρας του στα όπλα, το σημαντικότερο δεν έχει καταφέρει να το αποκτήσει: τον σεβασμό και τη μέριμνα στην ανθρώπινη ζωή, τον ίδιο τον Άνθρωπο που αποτελεί το ισχυρότερο οπλικό σύστημα σε καιρό ειρήνης και πολέμου.

Τζίνα Δαβιλά

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr