Η Ιωσηφίνα Τσουμπή είναι απόφοιτος της Γαλλικής και Ελληνικής φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Εργάστηκε ως καθηγήτρια Γαλλικών και την τελευταία εικοσαετία εκτελεί φιλανθρωπική εργασία συμβάλλοντας στην σίτιση άπορων οικογενειών. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Το βιβλίο της “Η νύφη της απέναντι πολυκατοικίας” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΔΙΑΝΟΙΑ και το τελευταίο βιβλίο της “Ζωές” από τις εκδόσεις ΟΤΑΝ. 

Από την πολύ μικρή ηλικία μου ένιωθα ότι οι γιορτές Χριστουγέννων-Πρωτοχρονιάς-Πάσχα, ασκούσαν μια έντονη γοητεία στον ψυχισμό μου!

Αυτή η ανυπόμονη προσμονή των γιορτινών ημερών, ο στολισμός των σπιτιών και των δρόμων, τα ψώνια , η ανταλλαγή δώρων, ο κόσμος που γέμιζε το σπίτι μας, η ευχάριστη  ατμόσφαιρα, έδιναν μια ξεχωριστή νότα στις παιδικές -και όχι μόνο- ημέρες μου! Έπειτα, το βράδυ, όταν το σπίτι άδειαζε από τους επισκέπτες, η γλυκιά κούραση και ο ήρεμος  ύπνος  που ερχόταν γλυκά ενώ  άκουγα τις σιγανές ομιλίες των μελών της οικογένειας μου που τακτοποιούσαν το σπίτι,  με γέμιζε σιγουριά κι ασφάλεια!

Ποτέ δεν είχε περάσει από το μυαλό μου ότι ίσως υπάρχουν σπίτια που η χαρά είναι απούσα αυτές τις ημέρες και που η στεναχώρια έπαιρνε τη μορφή μιας ανελέητης οδύνης.

Ποτέ δεν είχα σκεφθεί ότι υπάρχουν σπίτια που αυτές τις Άγιες ημέρες λείπει ακόμη και το ψωμί από το τραπέζι τους, πίστευα ότι τα όσα λίγα ή πολλά πρόσφεραν οι γονείς μου ιδιωτικά  σε φτωχικές οικογένειες  ήταν αρκετά για να χορτάσει όλη η Αθήνα!

Αναρωτιόμουν …” μα, υπάρχει κανείς που δεν χαίρεται αυτές τις ημέρες;”

Είχα την απάντηση σε μικρή ηλικία, στη δεύτερη τάξη του δημοτικού αν θυμάμαι καλά.

Τότε πήγαινα σε ένα ιδιωτικό σχολείο κοντά στο σπίτι μου, μετά πήγα σε άλλο σχολείο όπου και αποφοίτησα .

Στο σχολείο ερχόταν  ( με αρκετά διαστήματα απουσιών ) ένα αγοράκι 7-8 ετών . Μου έκανε εντύπωση το ότι δεν είχε μόνιμη τάξη , έμπαινε σε διαφορετική αίθουσα  κάθε μέρα , οι δασκάλες ποτέ δεν τον εξέταζαν , μόνο κάποιες φορές τον σήκωναν στον πίνακα και του έλεγαν να κάνει με το στόμα του το κελάηδισμα της καρδερίνας που το έκανε τόσο πειστικά…κι εμείς με  την προτροπή της κάθε δασκάλας χειροκροτούσαμε.  Ήταν πολύ φτωχοντυμένο και η μητέρα του που ερχόταν συχνά να το βλέπει, ήταν ρακένδυτη. Πολλές φορές έβλεπα τις δασκάλες να του δίνουν φαγητό που εκείνο σπάνια έτρωγε γιατί δεν είχε όρεξη.

Την ημέρα του Πάσχα της δεύτερης δημοτικού,  μετά το φαγητό βγήκαμε στην πλατεία απέναντι από το σπίτι μου  με τα ξαδέρφια μου να παίξουμε.

Ξαφνικά ακούω κλάματα και την καμπάνα της εκκλησίας (πολύ κοντά στο σπίτι μου ) να χτυπά πένθιμα, εκείνη την εποχή γινόντουσαν κηδείες  όλες τις ημέρες. Διακρίνω έναν άνδρα να μεταφέρει στα χέρια του ένα μικροσκοπικό φέρετρο. Στην εκκλησία που μπήκα γεμάτη περιέργεια,…είδα μέσα στο φέρετρο το αγοράκι  του σχολείου με  τα μάτια και το στόμα που  σφύριζε μιμούμενο  την καρδερίνα, κλειστά για πάντα!

Κοκκαλωμένη από τη λύπη και την έκπληξη, κοιτούσα τη ρακένδυτη μητέρα του να οδύρεται!

Έφυγα κλαίγοντας! Η γιαγιά μου που κάτι είχε ακούσει έτρεξε και με πήρε στην αγκαλιά της ρίχνοντας άγριες ματιές στα μεγαλύτερα ξαδέρφια που με άφησαν να μπω στην εκκλησία κι εγώ μη έχοντας άλλο τρόπο να εκφράσω τον πόνο μου  της είπα ” Μα γίνεται να πεθαίνει κανείς το Πάσχα ;” Στην  παιδική νοημοσύνη μου  δεν χωρούσε κάτι τόσο οδυνηρό!

Πολλά χρόνια μετά, θα ένιωθα μέχρι τα βάθη της ψυχής μου το πόσο θλιβερό είναι να χάνεις τον άνθρωπο σου μέσα στις γιορτινές ημέρες, όχι ότι πονάς λιγότερο τις υπόλοιπες ημέρες!

Αλλά εκείνες τις ημέρες δεν θέλεις να μειώσεις τη χαρούμενη διάθεση συγγενών, φίλων, γειτόνων και δεν το κοινοποιείς παρά σε λίγους. Κλείνεις πόρτες- παράθυρα, φυλακίζεις τον πόνο σου και ψιθυρίζεις  με αφέλεια την παιδική σου  απορία…” μα γίνεται να πεθαίνει κάποιος Παραμονή Χριστουγέννων;”

Μια Παραμονή Χριστουγέννων έσβησε ο πατέρας μου!

Γιατί τα λέω όλα αυτά;

Γιατί σε λίγες ημέρες έχουμε Πάσχα, μια γιορτή που τιμώ ιδιαίτερα!

Ξέρω ότι για πολλούς από εμάς θα είναι ημέρες ευλάβειας και χαράς!

Όμως σίγουρα δεν είναι για όλους έτσι!

Ας θυμηθούμε τους πονεμένους που όταν εμείς θα γλεντάμε, εκείνοι θα θρηνούν! Ας στείλουμε τη σκέψη μας  με μια αύρα παρηγοριάς  σ’ εκείνους που έχασαν τους δικούς τους στα Τέμπη, στο Μάτι, στις πυρκαγιές της Ηλείας, σ’ εκείνους που έχασαν σπίτια και βιός μιας ολόκληρης ζωής στην πυρκαγιά του περασμένου καλοκαιριού  στα περίχωρα της Αττικής.

Ας χαρίσουμε μια θετική σκέψη και μια δυνατότητα αλληλεγγύης στους αρρώστους των  νοσοκομείων, ας συμβάλλουμε στην προστασία των κάθε λογής ΑΜΕΑ, ας προσέξουμε με όποιον τρόπο μπορούμε τους άστεγους, όλοι αυτοί είναι μόνοι, βυθισμένοι στην σωματική και ψυχική εξαθλίωση!

Θα είναι ευεργετική μια επίσκεψη σε ένα γηροκομείο και μια κουβεντούλα ανάλαφρη με τους ηλικιωμένους!

Ακόμη, μια επίσκεψη αγάπης σε ορφανοτροφείο και μια αγκαλιά στα άτυχα ορφανά ή  άπορα ή εγκαταλελειμμένα μαζί με  ένα μικρό σοκολατένιο αυγό στα μεγαλύτερα – ίσως να το χαρούν περισσότερο κι από ένα ρούχο που θα τους προσφερθεί!

Ένα παγωτό ή μια σοκολάτα στα κακόμοιρα εκείνα παιδάκια που τα βάζουν να ζητιανεύουν έξω από τις εκκλησίες ή τα σούπερ μάρκετ!

Μια βόλτα σε ένα πάρκο κι ένα λουλούδι σε κάποιο πρόσωπο  μοναχικό που  κάθεται  με βλέμμα απλανές και μελαγχολικό  σε ένα παγκάκι!

Είναι απίστευτη η ψυχική ανάταση και η συναισθηματική ικανοποίηση που νιώθει κάποιος πραγματοποιώντας μια σκέψη, μια κίνηση, μια προσφορά αγάπης και ελπίδας μικρή ή μεγάλη!

Γιατί όλες οι μεγάλες γιορτές, μόνο την αγάπη  προσδοκούν και στην αγάπη προτρέπουν!

Καλή Ανάσταση Αδέρφια!

Καλό Πάσχα!

Υγεία, Αγάπη, Ειρήνη!