Ειλικρινά εύγε, από καρδιάς, στον νυν δήμαρχο της Αίγινας που φιλοδοξεί να ξαναβγεί – και γιατί να μην ξαναβγεί; εδώ ξαναβγαίνει με τα τσαρούχια ο Μπακογιάννης – αλλά και στους φιλότεχνους καταστηματάρχες με τα τραπεζοκαθίσματα τους και τις καλαίσθητες ομπρέλες τους! Οι οποίοι καταστηματάρχες, με μεγάλη κομψότητα, σ έναν δημόσιο χώρο, σε μία πλατεία και σ’ ένα μνημειακό γλυπτό – προσφορά του καλλιτέχνη Νεκταρίου Κοντοβράκη προς τον Δήμο Αίγινας, βρήκαν την πρακτική λύση πως να στηρίξουν τις ομπρέλες τους! Πολύ απλά δένοντας το σχοινί τους στον κορμό του ξύλινου αγάλματος. Του ιερού ξόανου της Αίγινας Αφαίας. Πρακτικότητα χρήση και αισθητική.

Τώρα δεν έχω καταλάβει γιατί διαμαρτύρεται ο δωρητής γλύπτης Νεκτάριος Κοντοβράκης; Πού θα έπρεπε να δέσει την ομπρέλα του ο συμπαθής καταστηματάρχης εκτός από ένα γλυπτό σε δημόσιο χώρο; Γιατί υπάρχουν οι πλατείες και οι δημόσιοι χώροι γενικότερα, αν δεν μπορούν ν’ απλώνουν οι φιλότεχνοι επιχειρηματίες τα τραπεζοκαθίσματα τους και για να δένουν οι καταστηματάρχες τις ομπρέλες τους; Μην είμαστε και πλεονέκτες που θα έλεγε και ο Χατζηχρήστος. Τα ίδια εξάλλου και χειρότερα γίνονται και εν Αθήναις. Ζήτω η τοπική αυτοδιοίκηση! Στις 8 Οκτωβρίου τους (ξανά) ψηφίζουμε! Ζήτω!