Πολύ άσχημο το τέλος της Μάνιας Τεγοπούλου που κατέληξε χτες σε ηλικία 59 ετών, αλκοολική και με σακατεμένο το συκώτι της. Άσχημο και θλιβερό. Πρόκειται για την κατάρα των Ατρειδών, μεταφερμένη κωμικοτραγικά στην εποχή του ” Όλα επιτρέπονται – Όλα τα παίγνια είναι νόμιμα και Όλα είναι ένα παιχνίδι – ακόμη και η Επανάσταση”. Η σύνολη εποχή της Μεταπολίτευσης με άλλα λόγια. Τραγικό τέλος. Όπως εξάλλου και της Ηλέκτρας, της πρώτης της ξαδέλφης που κάηκε ζωντανή με το τσιγάρο της. Η γλυκιά, εύθραυστη, αντιφατική Ηλέκτρα… Η πιο αφοσιωμένη μαθήτρια του Γιώργου Μαυροΐδη. Η Μάνια πάλι υπήρξε μονομανής, αλλοπρόσαλλη και έβαλε επί των ημερών της την οριστική ταφόπλακα στην ιστορική εφημερίδα. Δεν έφταιγε όμως μόνο αυτή. Ή μάλλον έφταιξε ελάχιστα. Η Ελευθεροτυπία λειτουργούσε χρόνια ως ΔΕΚΟ του ΠΑΣΟΚ με εκατοντάδες (!) άχρηστους μισθωτούς και με ανεξόφλητα πλην πλουσιοπάροχα δάνεια. Συγχρόνως υπήρξε εκ του ασφαλούς και με το αζημίωτο το απόλυτο, αριστερό άλλοθι του Συστήματος. Η εφημερίδα των διανοουμένων και κάθε προοδευτικού, έστω κατά δήλωση, ψηφοφόρου. Ασκούσε δηλαδή βελούδινη εξουσία, με τους επικεφαλής της να ζούνε σαν πρίγκιπες ενός κατά φαντασίαν σοσιαλισμού, παιδιά του Αντρέα, του Άκη και του Κοσκωτά. Συνοδοιπόροι της 17 Νοέμβρη και κύριοι υπεύθυνοι της πολιτικής αγωγής του Τσίπρα και της γενιάς του… Ο νυν πρωθυπουργός στην Ελευθεροτυπία έμαθε όσα ξέρει ή δεν ξέρει…

Θυμάμαι τον Αλέξη, νεόκοπο μόλις αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να παρουσιάζει ενθουσιασμένος στο μπαρ Booze το βιβλίο μου” Γυάλινο Μάτι” με τις επιφυλλίδες μου από την Κυριακάτικη Ε και το τηλεπεριοδικό της. (Εκεί με πρωτοέστειλε η διεύθυνση της εφημερίδας, φοβούμενη το ύφος που καλλιεργούσα στο Αντί. Όλα κι όλα, στην Ελευθεροτυπία περίσσευε η ευπρέπεια).

Η καλύτερη λοιπόν εφημερίδα της Μεταπολίτευσης είναι βασικά και η υπεύθυνη για τον ιδεολογικό πολτό που κυριάρχησε έκτοτε. Περισσότερο ακόμη και από τον ΔΟΛ. Επειδή επέτρεπε όλες τις αποχρώσεις του μωβ… από τον Μίχα ως τον Ιό και από τον πάντα εύστοχο Βότση ως τις πραγματείες του Κουφοντίνα. Γραμμή της εφημερίδας ήταν το πιασιάρικο “Στηρίζουμε τη κυβέρνηση, ελέγχουμε την εξουσία”. Ήταν τόσο βολικό που χωρούσε οποιαδήποτε ανάλυση αφού στις σελίδες της πρωταγωνιστούσαν δημοκρατικά όλα τα κυρίαρχα στερεότυπα. Πολυφωνία γαρ. Εξ ού και η δημοφιλία της.

Βασιλιάς βέβαια του στυλ ” Όλοι έχουν δίκιο, από τα Εξάρχεια ως τον Σημίτη και τον Άκη ” υπήρξε ο σερ Φυντανίδης, διπλωμάτης και ικανότατος ισορροπιστής, με την αστρονομική αμοιβή των 50 κάτι χιλιάδων ευρώ τον μήνα. Αλλά κι όλοι οι μισθοί των διακεκριμένων στελεχών κυμαίνονταν ανάμεσα στις 10 και τις 20 χιλιάδες… Η Ελλάδα της ψεύτικης ανάπτυξης, του ύποπτου εκσυγχρονισμού, του εύκολου ψεύδους απέναντι στην πάντα οδυνηρή αλήθεια. Δεν θα δίσταζα να υποστηρίξω πως η Ελευθεροτυπία του Ευάγγελου Γιαννοπούλου με τους προικισμένους συντάκτες ήταν το άλλο σκέλος, το σοβαρό, σε σχέση με τα έντυπα του Κωστόπουλου. Οι δύο εκδοτικοί πυλώνες του ΠΑΣΟΚ. Ούτως ή άλλως συνεκτικό πρόσωπο αμφοτέρων υπήρξε ο Κώστας Λαλιώτης.

Η ιστορία της Ελευθεροτυπίας συνεκδοχικά ερμηνεύει απολύτως την ιστορία της κρίσης σε μια χώρα που έμαθε άλλα να λέει, άλλα να πιστεύει και άλλα να πράττει. Το τέλος, φυσικό και συμβολικό, των Τεγόπουλων σηματοδοτεί το τέλος μίας εποχής. Κυρίως συμβολίζει την απομυθοποίηση της αριστεράς και των “συνοδοιπόρων” της και τον κορεσμό ή μάλλον την κατάντια των ιδεολογιών. Η κατάντια ακριβώς της Εφημερίδας των Συντακτών δηλοί του λόγου το αληθές. Οι δημοσιογράφοι πάλι εξακολουθούν να είναι ό τι ήσαν πάντα: Χαριτωμένοι απλώς ή και ευφυείς στις καλύτερες περιπτώσεις, χυδαίοι και δουλικοί συνήθως, υπάλληλοι πάντα είτε κομμάτων, είτε μεγαλοεργολάβων, είτε σκοτεινών προσώπων που βγάζουν λεφτά στο περιθώριο νόμων και υπονόμων. Οι υπάρχουσες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν οδυνηρά τον κανόνα. Πώς σας ακούγεται σήμερα το σύνθημα ” Ελέγχουμε την Εξουσία”;

ΥΓ. Και λίγη αυτοκριτική: Πήγα στην Ελευθεροτυπία λόγω του Θανάση Τεγόπουλου και έφυγα επί Μάνιας Τεγοπούλου. Έπαιρνα πενήντα ή ογδόντα ευρώ το κομμάτι. Ήμουν ένας ανάμεσα στους 800!!! Δεν είχα , πάντως, την τύχη να γνωρίσω τον Κίτσο, την ψυχή του εντύπου. Είχε πεθάνει νωρίς. Έκανα και εκεί αυτό που κάνω πάντα. Να συγκρούομαι. Γιαυτό και είχα μεγάλη αναγνωσιμότητα και μάλιστα με κείμενα που αποθέωναν τον πολιτισμό και μυκτήριζαν την πολιτική. Ο Θανάσης μάλιστα που ήταν πολύ διαβασμένος, μού επέτρεπε να πειραματίζομαι με φόρμες πιο λυρικές, αντιδημοσιογραφικές. Σήμερα έχω το φ.μπ σαν ημερολόγιο δοκιμών και σαν υποκατάστατο. Μου λείπει όμως φοβερά η εφημερίδα. Η αγωνία αν θα μπει το κείμενο ή θα το κόψει ο αρχισυντάκτης. Εννοώ τον Σήφη Πολυμίλη που δεν άφηνε να περνάνε κείμενά μου εναντίον του Λαμπράκη και του Ψυχάρη. Σήμερα είναι αρχισυντάκτης στο Βήμα. Πού αλλού;

Καληνύχτα Μάνια, καληνύχτα Κεμάλ…

Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr