Οκ. Βασίλειος Μαστρογιάννης είναι Διδάκτωρ Δημοσίου- Διοικητικού Δικαίου.

Με αφορμή τις οικονομικές κυρίως κρίσεις τα τελευταία χρόνια, αλλά και ιδιαίτερα με την παρούσα επιδημιολογική κρίση, έχουν ειπωθεί πολλά για θεωρίες συνωμοσίας, ότι “μας ψεκάζουν” κλπ, κλπ.

Τελευταία έγραψα “ότι η επίκληση συνωμοσίας για κάθε θέμα και για επί μέρους επουσιώδη ζητήματα, απομακρύνουν τον άνθρωπο από την ουσιαστική διερεύνηση και εξεύρεση της κάθε φορά αλήθειας και τον οδηγούν στο μηδενισμό και την περιθωριοποίηση.”

Επ΄ αυτών δύο σκέψεις:

Οι συνωμοσιολογίες, οι ιδεοληψίες, οι φανατισμοί και οι σκοταδιστικές αντιλήψεις για την αντιμετώπιση ή την μετάδοση ενός ιού, ενός φαινομένου ή οποιουδήποτε γεγονότος δεν μπορούμε να εξηγήσουμε, πρέπει να παραμείνουν περιθωριακές και απορριπτέες από το σύνολο των πολιτών.

Αυτό όμως είναι τελείως διάφορο και δεν αναιρεί σήμερα την αναγκαιότητα για διαφάνεια και πλήρη κοινωνικό έλεγχο των  ανακαλύψεων και την διαχείριση των αποτελεσμάτων των επιστημονικών εργαστηρίων ανά τον κόσμο από την παγκόσμια κοινότητα και προφανέστατα δια των παγκόσμιων οργανισμών και των κρατών μελών τους.

Ανεξάρτητα των ισχυρισμών ότι ο επίμαχος (ή άλλος) ιός μπορεί να ξέφυγε από επιστημονικά εργαστήρια, η αλήθεια είναι ότι σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο πραγματοποιούνται επιστημονικές συνεργασίες και λαμβάνουν χώρα ανακαλύψεις, οι οποίες σπανίως βλέπουν τα φώτα της δημοσιότητας.

Ένα παράδειγμα αποτελεί η ύπαρξη ραδιοβιολογικοχημικών υλικών (ΡΒΧΠ) για πάνω από εκατό χρόνια  τα οποία, παρά την απαγόρευσή τους, υπήρξαν και πρόσφατα καταγγελίες για χρησιμοποίησή τους σε εμπόλεμες περιοχές  (Μέση Ανατολή) με θύματα (και) άμαχο πληθυσμό.

Το γεγονός ότι οι σύγχρονες βιοεπιστήμες, η βιοτεχνολογία, η νανοτεχνολογία, η κβαντική μηχανική, έχουν εξελιχθεί σε επίπεδα που δεν μπορεί να φανταστεί ο μέσος ανθρώπινος νους (και πριν από λίγα μόλις χρόνια δεν γνώριζαν ούτε οι πιο εξειδικευμένοι κορυφαίοι επιστήμονες), δεν είναι κάτι που πρέπει να το προσπερνάει κανείς με ευκολία.

Έχω την άποψη, ότι ο έλεγχος της επιστημονικής εξέλιξης ( για κάθε θέμα) αυτού του μεγέθους, δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι σε χέρια ιδιωτών ή ομάδων συμφερόντων, αλλά να υφίσταται κοινωνικός έλεγχος και εποπτεία από εξειδικευμένες επιστημονικές επιτροπές διεθνών οργανισμών .

Με όσα έχει ζήσει η ανθρωπότητα τα τελευταία εκατό χρόνια, με δύο καταστροφικούς παγκόσμιους πολέμους, με ρήψη ατομικών βομβών, με ραδιοβιολογικούς περιφερειακούς πολέμους, με ανάπτυξη πολεμικής ατομικής ενέργειας σε πολλές περιφερειακές δυνάμεις και συσσώρευση μαζικών όπλων καταστροφής, που ελάχιστη μόνο (ποσοστιαία) χρησιμοποίησή τους αρκεί να αφανίσει την ανθρωπότητα, δεν μπορούν όλα να αφεθούν πλέον στην τύχη τους.

Αυτό το “πακέτο” καταστροφής δεν μπορεί να είναι στα χέρια κάποιων ολίγων ή κάποιων κρατών, χωρίς τον έλεγχο από την παγκόσμια κοινότητα.

Ένα καλό παράδειγμα διακρατικής επιστημονικής συνεργασίας (χωρίς να είμαι σε θέση να γνωρίζω τις λεπτομέρειες λειτουργίας του) μπορεί να είναι το CERN. Το γεγονός βέβαια ότι στους επισκέψιμους χώρους δεν υφίσταται ένα δείγμα ευγνωμοσύνης των σύγχρονων επιστημόνων σε κάποιον Δημόκριτο, σε ξενίζει λίγο, αλλά αυτό είναι άλλης τάξεως ζήτημα.

Αυτά είναι θέματα που νομίζω πως πρέπει να αναδειχτούν από το σημερινό άνθρωπο και από τα σύγχρονα Κράτη, γιατί τώρα όσο ίσως ποτέ στο παρελθόν, το πάτημα ενός και μόνο κουμπιού αρκεί να γυρίσει τον άνθρωπο ( αν κάποιος επιζήσει) στην προϊστορία κι ακόμη πιο πίσω.

Ο ισχυρισμός πρόσφατα Ρώσου αξιωματούχου ότι “μας ανήκει η Αφροδίτη” ή άλλων παλαιότερα ότι “μας ανήκει η Σελήνη” κλπ, είναι αναφορές που καταδεικνύουν την λανθασμένη νοοτροπία περί του “κοινού χώρου, περί του κοινού πράγματος” που κυριαρχεί στους ηγέτες ( κι όχι μόνο ) του Πλανήτη.

Αν δεν ξεφύγουμε από την λογική της “κτήσης” και της κακώς εννοούμενης “ιδιοκτησίας” και μάλιστα σε αγαθά πανανθρώπινα, αν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι οι πόροι του πλανήτη αλλά και κάθε άλλο υλικό στο σύμπαν ολόκληρο, είναι “δάνειο” που δίνεται στην παρούσα γενιά για ορθή χρήση και ( πρέπει να) παραδίδεται στις επόμενες γενιές αυτούσιο και αενάως, αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία και δεν πάμε από την αναφορά του “μου ανήκει” στη λογική του “συν- ανήκειν”, η Ανθρωπότητα δεν έχει καμία ελπίδα επιβίωσης.

Ας ελπίσουμε να επικρατήσει (πριν είναι πολύ αργά) η σύνεση και η σωφροσύνη και η παγκοσμιοποίηση να μην αφορά μόνο (όπως γίνεται πολλά χρόνια τώρα ) το κέρδος και την κυριαρχία πάνω στην εφοδιαστική αλυσίδα, αλλά να υπάρξει μέριμνα από την παγκόσμια κοινότητα και για τον έλεγχο και αποτροπή της καταστροφής.

19.9.2020

& PANE DI CAPO ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ- ΑΡΧΟΝΤΙΚΗ ΑΠΟΛΑΥΣΗ

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr