Η Ιωσηφίνα Τσουμπή είναι απόφοιτος της Γαλλικής και Ελληνικής φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Εργάστηκε ως καθηγήτρια Γαλλικών και την τελευταία εικοσαετία εκτελεί φιλανθρωπική εργασία συμβάλλοντας στην σίτιση άπορων οικογενειών. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Το βιβλίο της “Η νύφη της απέναντι πολυκατοικίας” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΔΙΑΝΟΙΑ. 

Η αρχική μου σκέψη ήταν να γράψω για τα ανθρώπινα συναισθήματα μόνο , αρνητικά ή θετικά και να μιλήσω με λεπτομέρειες για το καθένα από αυτά. Γράφοντας,  το μυαλό μου με οδήγησε  και σε άλλες παραμέτρους με αποτέλεσμα να αποφύγω  την λεπτομερή ανάλυση των συναισθημάτων.

Θέλησα να  αναφερθώ σε αυτά όχι από την πλευρά  ενός ψυχολόγου ή ψυχιάτρου γιατί δεν είμαι, μια απλή φιλόλογος είμαι που προσπαθώ ακόμη και τώρα που έχω αρκετά χρόνια στην πλάτη μου να κατανοήσω τον κόσμο αλλά την στιγμή που πιστεύω ότι κάτι πάω να καταφέρω…τσακ…μου φεύγει και …μένει μετέωρη η προσπάθεια! Επειδή όμως σαν χαρακτήρας δεν αφήνω τίποτα μισό, λέω να  προσπαθήσω  πάλι.

Το συναίσθημα λοιπόν είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε κάθε κατάσταση και κάθε συμβάν στη ζωή μας και είναι μια φυσιολογική  και ανθρώπινη ενέργεια-αντίδραση.

Τα συναισθήματα πολλές φορές στα εξωστρεφή άτομα εκφράζονται με συγκεκριμένες εκφράσεις  του προσώπου, αλλά και κινήσεις του σώματος.

Με τα συναισθήματα είχε ασχοληθεί ο Αριστοτέλης  από τον 4ο πΧ αιώνα, τα οποία τα είχε ξεχωρίσει σε συναισθηματικές εκφράσεις όπως είναι ο φόβος, η εμπιστοσύνη, ο θυμός, η φιλική διάθεση, η ηρεμία, η εχθρότητα η ντροπή, η καλοσύνη, ο φθόνος, η αγανάκτηση, η περιφρόνηση, η άμιλλα. Ο  Δαρβίνος το 1872  σημείωσε πως τα συναισθήματα εξυπηρετούν   την λειτουργικότητα για επιβίωση και αναπαραγωγή και τα ξεχώρισε σε: φόβο, θυμό, θλίψη, ευτυχία, αγάπη…

Και  υπάρχει πλήθος άλλων σοφών, φιλοσόφων και  διανοουμένων που ασχολήθηκαν με τα συναισθήματα….:

Αρνητικά κατά τη γνώμη των περισσότερων είναι: ο φόβος, ο θυμός, το μίσος, το άγχος, η θλίψη, η  κακία, η ζήλεια, η στεναχώρια, η ντροπή, οι ενοχές, η αδικία, ο πόνος.

Δεν συμφωνώ σε όλα, με όλο μου τον σεβασμό στους ψυχολόγους, ψυχιάτρους. Διότι πώς μπορούμε να καταλογίσουμε τη στεναχώρια σαν  αρνητικό συναίσθημα σε κάποιον που πενθεί για απώλεια δικού του προσώπου; αρνητικό συναίσθημα που πρέπει να καταπολεμηθεί κιόλας… Δηλαδή τι να κάνει; Σε αντιδιαστολή υπάρχει η άποψη ειδικών που υποστηρίζουν ότι πρέπει να βιώνουμε το πένθος μας! Επίσης  πώς να καταλογίσουμε σαν  αρνητικό το συναίσθημα του πόνου σε κάποιον ασθενή; αφού πονάει…

Στα θετικά συμπεριλαμβάνονται : η χαρά, η ευτυχία, η αγάπη, η ικανοποίηση, το ενδιαφέρον και το χαμόγελο!…το χαμόγελο…

Όλοι οι άνθρωποι έχουν συναισθήματα εκτός από δύο κατηγορίες ανθρώπων που για συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα  δεν έχουν συναισθήματα , κατά τη δική μου άποψη.

1) Οι εντελώς άποροι που νυχθημερόν παλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί. Το κυνηγητό  της επιβίωσης  και το δικαίωμα  στη ζωή , τους απομακρύνει  από   κάθε συναίσθημα και τελικά τους το στερεί.

2) Οι επαγγελματίες πολιτικοί. Το τονίζω  – επαγγελματίες πολιτικοί -κάντε το διαχωρισμό εσείς, διότι ο στόχος τους είναι μόνο  τα υψηλά αξιώματα , η καρέκλα, ο θρόνος (με κάποιες εξαιρέσεις όπως κάθε κανόνας)

Κι έφτασα στο σημείο που ήθελα.

Στα σημεία των καιρών μας, στα χαρακτηριστικά της εποχής μας.

Δεν μ’ αρέσει η εποχή μας, καθόλου!

Είναι δύσκολη, χωρίς προσανατολισμό, χωρίς πυξίδα, έρμαιο της κάθε λογής πολιτικής άποψης. Δεν υπάρχει στον κόσμο ενδιαφέρον, ζήλος για το καλύτερο, προσπάθεια εξέλιξης και ανέλιξης. Δεν υπάρχει όραμα – θα μου πείς η ζωή είναι σχεδόν ανυπόφορη, με οράματα και όνειρα θα ζούμε;

Εκεί οδηγηθήκαμε να απορρίπτουμε εμείς οι ίδιοι το καλό καγαθό που εκφράζεται με την αγάπη, την αλληλεγγύη, την καλοσύνη, την έγνοια για τον συνάνθρωπο , το πνεύμα – ποιο πνεύμα; λέξη και έννοια σχεδόν άγνωστη πια μέσα στην ψυχική ξηρότητα που αναγκασθήκαμε να αποδεχθούμε. Και δεν φταίει  μόνο η ανάπτυξη της τεχνολογίας.

Καθήστε μια μέρα  σε μια γωνία  μιας πολυσύχναστης μεγαλούπολης  ή ακόμη και μιας μικρότερης πόλης και παρατηρείστε προσεκτικά.

Άνθρωποι χωρίς έκφραση που τρέχουν…τρέχουν…να προλάβουν τι;

Άνθρωποι μέσα σε αυτοκίνητα που σε κάθε φανάρι ανοίγουν το κινητό και επικοινωνούν με τον κύριο Google,  ενώ μπορούν να στρέψουν λίγο το πρόσωπο τους και να χαμογελάσουν στον /στην οδηγό του διπλανού αυτοκινήτου, να πουν μια καλημέρα!

Όχι ότι στα χωριά (που εξυμνούν κάποιοι ) είναι καλύτερα. Εκεί σε περιμένουν στη γωνία ή το χειρότερο στην πλατεία για να ξεφωνίσουν το λάθος σου!

Στις εκκλησίες….Πώς θα φέρουν στους κόλπους της νέους, μ’ αυτήν την τυπολατρεία και την επιχρυσωμένη αμφίεση; και το λέω εγώ που πιστεύω πάρα πολύ στα Θεία…στα Θεία όμως !

Στο σχολείο…Πως θα συνεργαστούν με αφοσίωση και σεβασμό τα παιδιά , όταν ο κάθε γονιός πιστεύει ότι ο δάσκαλος κι ο καθηγητής είναι το λιγότερο υπάλληλος του, υποταχτικός του ?Τελικά μ αυτόν τον τρόπο οδηγούν τον ίδιο  τον  εκπαιδευτικό στην αδιαφορία και στην ξύλινη διδασκαλία (άντε να κάνω το ωράριο μου να φύγω και να ξεφύγω)

Στα νοσοκομεία…(δεν αναφέρομαι στα ιδιωτικά ιατρεία ). Πώς θα σε υπολογίσουν και δεν θα σε κακολογήσουν, βρε γιατρέ, όταν ζητάς το φακελάκι κι αν δεν το ζητήσεις θα αντιμετωπίσεις τον ασθενή πάνω στο θρόνο σου, ο οποίος θρόνος  βρίσκεται στην κορυφή ενός παγόβουνου! Θα μου πεις χρόνια και χρόνια  σπουδών πρέπει κάποτε να αποζημιωθούν …ναι μα κάποτε πρέπει και να χορτάσουν!

Και φτάνουμε στους πολιτικούς, τους πολιτικούς του κέρδους, της καρέκλας, της ίντριγκας , της διαφθοράς , της απονιάς της αδιαφορίας, της δουλοπρέπειας στον  ανώτερο , στον οποιοδήποτε ανώτερο.

Θα μου πεις οι πολιτικοί είναι η εικόνα σου λαέ! Μα, αυτούς είχαμε, δεν είχαμε άλλους καλύτερους, αυτούς ψηφίσαμε, γιατί η μη ψήφος δεν είναι αντίσταση!  Γι αυτό και κρατιόμαστε γατζωνόμαστε καλύτερα να πω  από τον κάθε διάττοντα αστέρα (που μπορεί να μετατραπεί και σε μόνιμο) , αστέρα που ξεπροβάλει ουρανοκατέβατος, μήπως και…

Σ όλα αυτά που αναφέρω  ξέρω ότι υπάρχουν  εξαιρέσεις που αισιοδοξώ ότι θα επικρατήσουν , θα νικήσουν ίσως…

Εξ άλλου και η αισιοδοξία ένα συναίσθημα είναι!