Ωραιοζήλη – Τζίνα Δαβιλά

Σε αποκάλεσαν

“συνείδηση του κόσμου”

ω! ποιητή, και σύ ξιπάστηκες

Τώρα όμως που ο κόσμος καταποντίζεται

Κανένας δεν έχει πια ανάγκη

Τη συνείδησή σου.

Το χάος

το βλέπουν

και οι τυφλοί.

Γιάννης Πανούσης, Αντι-ποιητικό- Τηλεθάνατοι 1975-1984*

Για σαράντα ημέρες η κοινωνία είχε τη βεβαιότητα ότι το έγκλημα διεπράχθη από αδίστακτους ληστές. Στις λεπτομέρειες όμως κρύβεται η αλήθεια. Και βγήκε στο φως όπως συμβαίνει πάντα. Ακόμη και μετά θάνατον. (Να γιατί καύση των νεκρών δεν ευνοεί ιατροδικαστικές και λοιπές έρευνες).

Σήμερα η κοινωνία νοιώθει απέχθεια για τον συζυγοκτόνο πιλότο. Και σκυλοκτόνο. Να μην ξεχνάμε το παράλληλο κρέμασμα του σκυλάκου. Τι έφταιγε το έρημο το ζωντανό;

Όταν, ωστόσο, συνάφθηκε η σχέση του τριαντάχρονου με μια ανήλικη και ο γάμος τους, η κοινωνία μακάριζε την τύχη της Καρολάϊν και του συζυγοκτόνου, υποθέτω. Δεν βρέθηκε κάποιος να εμποδίσει τον γάμο μια ανήλικης και ενός άνδρα με διαφορά τουλάχιστον δύο γενεών; Νέος, καλοβαλμένος, με εντυπωσιακό επάγγελμα ο κύριος, τι να έκρυβε που θα ήταν απαγορευτικό για τον γάμο; Ποιος πήρε αρνητική θέση για αυτό που συνέβαινε; Μήπως δεν υπήρξαν αντίστοιχες σχέσεις και γάμοι που σημείωσαν μόνο επιτυχία, ευζωία και ευημερία;

Η ψυχιατρική και η εγκληματολογία πρέπει να κάνουν την έρευνα τους, αν ήδη δεν έχουν διεξάγει επιστημονικά συμπεράσματα για αυτήν ή παρόμοιες περιπτώσεις. 

Στην πραγματικότητα κανείς δεν γνωρίζει κανέναν. Μόνο ενδείξεις υπάρχουν, που δεν πρέπει να μένουν ανερμήνευτες. Η εγωπάθεια, η αλαζονεία, το σύμπλεγμα κατωτερότητας, η ανελευθερία που απαιτεί ο ένας σύντροφος από τους δύο, έμμεσα ή άμεσα, ο εξουσιαστικός και χειριστικός χαρακτήρας κρούει κώδωνες κινδύνου που ΔΕΝ επιτρέπεται να αντιμετωπίζονται αδιάφορα.

Και έναν σωρό ερωτήματα γεννώνται:

Μιλούσε ή δεν μιλούσε η Καρολάϊν για την πίεση που της ασκούσε ο πιλότος; (ντρόπιασε το επάγγελμα ο ελεεινός)

Αν μιλούσε σε ποιους μιλούσε και τι την συμβούλευαν;

Όσοι είχαν διαπιστώσει ότι η σχέση ήταν προβληματική, γιατί δεν παρενέβησαν όσο ήταν καιρός;

Είναι κάπως απίθανο να έπεσαν από τα σύννεφα όσοι έμαθαν την αλήθεια. Και το επιβεβαιώνουν -κατόπιν “εορτής” (τα εισαγωγικά γιατί κάθε άλλο παρά γιορτή είναι αυτό που συνέβη, αλλά είθισται ως έκφραση στην Ελλάδα ) – κάποιοι γείτονες και συγγενείς. Όμως επέλεξαν τη σιωπή. Γιατί η σιωπή να είναι πιο δυνατή από την κραυγή;

Σε κάθε έγκλημα που συμβαίνει και συγκλονίζει την κοινωνία έχουμε όλοι ευθύνη. Όσοι ψυχανεμιστήκαμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, ότι κάποιος ένοιωθε φυλακισμένος, εγκλωβισμένος, φοβισμένος, κακοποιημένος ψυχικά, συναισθηματικά, σωματικά, τρομοκρατημένος, απειλούμενος, αδύναμος, ανήμπορος, ενήλικος ή ανήλικος και δεν πράξαμε ό,τι απαιτείται για να τον βοηθήσουμε να απεμπλακεί από τα δεσμά του, έχουμε μεγίστη συν-ευθύνη. Τα δεσμά έχουν πάντα αλυσίδες κι ας μην φαίνονται. Η αλληλέγγυα κοινωνία έχει μάτια και αυτιά ανοιχτά και “ετοιμοπόλεμα”.

Συγκλονιστικό ήταν το έγκλημα κατά της Ελένης Τοπαλούδη. Η Ελένη ήταν το τραγικό θύμα, τα προηγούμενα χρόνια, όμως – που δεν ήταν και λίγα – τα θύματα του ροδίτη δολοφόνου ήταν αρκετά. Έβριθε η τοπική κοινωνία αγανακτισμένη για την συμπεριφορά του. Και της οικογένειάς του όταν υπερασπιζόταν τον κανακάρη της. αλλά πόσοι μίλησαν; Και όσοι μίλησαν απειλήθηκαν. Και όσοι απειλήθηκαν έγιναν το παράδειγμα προς αποφυγήν για την λοιπή κοινωνία που δεν ήθελε να μπλέξει, που δεν ήθελε να απειληθεί, που δεν ήθελε να τα βάλει με την “οικογένεια” που είχε χρήματα (σιγά τους γόνους!!!). Ήξερε η τοπική κοινωνία, ωστόσο, ότι ο θύτης κάποια στιγμή θα πατούσε την κόκκινη γραμμή και θα εγκληματούσε.  Όπως κι έγινε. Και με τρόπο φρικώδη που όμοιός του  δεν ξανάγινε στην Ελλάδα. Εν πλήρει συνειδήσει πέταξαν δεμένη στη θάλασσα την κακοποιημένη και βασανισμένη Ελένη ώσπου ο θάνατος επήλθε από πνιγμό. Μόνο ένας διαβολικός νους σκέπτεται έτσι. Όχι ένας άρρωστος ψυχικά άνθρωπος. Μόνο ένα απαίσιο, σατανικό μυαλό.

Το ίδιο συνέβη και με τον πιλότο. Οργάνωσε το έγκλημα με θύμα την κοπέλα και τον σκύλο και έπαιξε θέατρο σαν πρωταγωνιστής σε έργο του Γιάννη Μαρή ή της Αγκάθα Κρίστυ. Ευτυχώς  που ο αστυνόμος Μπέκας και ο Βέλγος ντέντεκτιβ Πουαρό έχουν επίγονους. Είναι το μόνο θετικό της υπόθεσης. Γιατί αν η τεχνολογία δεν αξιολογείτο όπως έπρεπε, ο τύπος αυτός θα έμενε στην ιστορία ως ο τέλειος εγκληματίας. Για τον εαυτό του, αφού για κάποιο λόγο προσπαθούσε να αποδείξει στον εαυτό του ότι είναι υπεράνθρωπος, θεός.

Είναι από τις περιπτώσεις που πιστεύω ότι ποτέ, μα ποτέ, δεν θα νοιώσω συμπόνια, ή κάποια επιείκεια.  Η θανατική ποινή δεν θα ήταν λύση. Δεν μπορεί να εφαρμόσει η κοινωνία αυτό που καταδικάζει. Λύση θα ήταν η ισόβια κάθειρξη. Ισόβια-ισόβια, για όσο αναπνέει. Χωρίς καμία διαπραγμάτευση. Δικαιοσύνες και νομοθεσίες με άδειες και ισόβια των 16 χρόνων είναι συνθήκες που εξαγριώνουν την κοινωνία. Και πρέπει οι δικαστικές αποφάσεις  να ισορροπούν ανάμεσα στην εγκληματική πράξη και το κοινό αίσθημα της δίκαιης τιμωρίας. Το αυτό πρέπει να εφαρμοστεί και με τις περιπτώσεις των δολοφόνων Φύσσα και Τοπαλούδη. 

Σημειώνω μία αναφορά από τον “Μέγα Ιεροεξεταστή” του έργου του Ντοστογιέφσκι. “Η Θεομήτωρ επισκέπτεται την κόλαση. Ο Αρχάγγελος Μιχάηλ Την “περιάγει εις τα βασανιστήρια” . Βλέπει τους αμαρτωλούς. Ανάμεσα σε αυτούς υπάρχει και μια πολύ αξιοσημείωτη κατηγορία που βρίσκεται στη φλεγόμενη λίμνη: όσοι από αυτούς βυθίζονται τόσο πολύ στη λίμνη που δεν μπορούν να βγουν ώστε τους ξεχνάει και ο ίδιος ο Θεός” Συντετριμμένη η Παναγία πέφτει στα γόνατα για όσους είδε στην κόλαση και ζητά να τοςυ συγχωρέσει ο Θεός χωρίς καμία διάκριση. Ο Θεός της δείχνει χέρια και τα πόδια του γιου Της που φαίνονται ακόμη οι πληγές από τα καρφιά. Την ρωτά πώς μπορεί να συγχωρέσει τους βασανιστές του γιού Της κι εκείνη διατάζει όλους τους Αγίους και τους Αγγέλους να πέσουν στα γόνατα και να παρακαλέσουν τον Θεό να συγχωρέσει όλους ανεξαιρέτως τους αμαρτωλούς. Και πετυχαίνει να σταματούν τα βασανιστήρια κάθε χρόνο από την Μεγάλη Παρασκευή ως την Αγία Τριάδα και οι αμαρτωλοί ευχαριστούν τον Θεό και Του φωνάζουν  “Δικαίος ει Κύριε, ότι ούτως εδίκασας”. (εκδόσεις Γκοβόστη)

Αντί επιλόγου:  την μερίδα του λέοντος σε επίπεδο ενδιαφέροντος και ερωτήσεων την έχει ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος – ο πιλότος συζυγοκτόνος – για το πώς, γιατί, κάτω από ποιες ψυχολογικές συνθήκες κ.λπ. διέπραξε το έγκλημα. Διερωτάται κάποιος, έστω και τώρα, για το πώς και το γιατί η Καρολάϊν δεν έφυγε μία μέρα, μία εβδομάδα, ένα μήνα, ένα χρόνο πριν από τη δολοφονία της; Ή ως είθισται πάλι έπεσαν από τα σύννεφα όσοι τους ήξεραν;

Τίποτα δεν συμβαίνει ξαφνικά. Όλα προετοιμάζονται με κάποιο τρόπο τον οποίο εμείς, είτε δεν παρατηρούμε, είτε δεν θέλουμε να παρατηρήσουμε.

ΥΓ: Γιώργος Καμίνης (προς ΕΛΑΣ):  “ …[…]… φοβάμαι ότι υπάρχει ένα πάρα πολύ σοβαρό πρόβλημα και πρέπει να κοιτάξετε πώς στο μέλλον, όταν σημειώνονται εγκλήματα τα οποία συγκλονίζουν την κοινή γνώμη, θα διαχειρίζεστε την πληροφόρηση της κοινής γνώμης».

*  Την ποιητική συλλογή “Τηλεθάνατοι” ο Καθηγητής Εγκληματολογίας του Παν/μίου Αθηνών Γιάννης Πανούσης  υπογράφει ως Γιάννης Απαρθινός.