Νίκος Βασιλειάδης

Πώς αντιμετωπίζεις το κακό όταν σε επισκέπτεται; Πώς να μιλήσεις για ένα ακόμη δράμα που υπαγορεύει μια αρρωστημένη συνείδηση που υποβάλλεται μονίμως από την ατομικότητα και την αποξένωση; Αυτή η αφηρημένη πίστη, η ξελογιάστρα πίστη που για χρόνια τώρα υπαγορεύει τις εξιδανικεύσεις και τις παραδοχές που υιοθετεί κάποιος για να χτίσει την υπεροψία του και να οχυρωθεί πίσω απ’ αυτήν. Μια υπεροψία που εμφανίζεται άλλοτε ως άλλοθι κι άλλοτε ως άμυνα αφού χρησιμοποιείται σαν άλλοθι ότι οι πράξεις όσο τερατώδεις και να μοιάζουν αποσκοπούν σε κάτι ανώτερο και ιδανικό..

Η μισαλλόδοξη θρησκευτικότητα -η όποια θρησκευτικότητα- ως ένας μαύρος μανδύας που υπογραμμίζει τα σύνορα των ατόμων, και συνεπώς την δυσκολία τους να επικοινωνήσουν και να εκτεθούν με καθαρότητα το ένα απέναντι στο άλλο μέσα σ’ ένα βλέμμα αμοιβαίο και γεμάτο αγάπη για τον άνθρωπο. Αυτή η υπερφυσική εξιδανίκευση, που αφοσιώνεται και αφιερώνεται στο αυτοδημιούργητο κλουβί -της πίστης- με μηχανισμούς εξάρτησης. Η τυπολατρική καθημερινότητα, στην οποία το άτομο έχει αυθυποβληθεί, και πιστεύει πως αποτελεί μονόδρομο και πρόδρομο για το παραδείσιο κατώφλι της αρετής. Ανάμεσα σε όλα πέφτει η σκιά και η συνύπαρξη φαντάζει κάτι ακατόρθωτο. Αποτυγχάνει να εμπνέει εμπιστοσύνη. Μια καθολική εμπιστοσύνη. Όχι εμπιστοσύνη στο ότι υπάρχουμε αλλά μια ακλόνητη εμπιστοσύνη στο ότι μπορούμε να υπάρξουμε, συνυπάρξουμε…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr