Αλεξάνδρα Καρακοπούλου

Στην αρχή 

Όταν σε πρωτογνώρισα

λίγα μπόρεσα να καταλάβω, 

πολλές οι αλήθειες που κρατούσες στα χέρια σου

κι εγώ άνοιγα δειλά δειλά, ένα ένα τα κουτάκια,

αργά και σταθερά, 

με φόβο στην αρχή, 

για να σε δω

να νιώσω 

να πιστέψω,

ξανά.

Η δυσκολία βλέπεις στην ζωή είναι να ζήσεις, 

να αφεθείς, 

να δώσεις τα χέρια με κάποιον  

που να θέλει να ρισκάρει,

να νιώσεις πως μπορείς μαζί του

περισσότερα

αλλιώτικα 

σαν να είναι η πρώτη σου φορά, 

να τα νικήσεις όλα, 

μεγάλα συναισθήματα 

που αν μπορούσα θα τα έκλεινα για πάντα

μέσα σε ένα βάζο γεμάτο θάλασσα

και λόγια που δεν ειπώθηκαν για να σκορπίσουν στον αέρα,

παρά μόνο λέξεις που θα πάρουν σάρκα και οστά 

για να σου χαρίσουν όση ευτυχία νιώθεις πως μπορείς να αντέξεις

σε μια στιγμή 

ή και για περισσότερες,

ποτέ δεν ξέρεις άλλωστε.

Και όταν δεν το προσδοκάς

έρχεται 

σε βρίσκει

και σου αλλάζει τα μυαλά.

Το βλέπεις, 

δικό σου το σωστό,

δικό σου και το λάθος,

χαράζει την πορεία του 

και αλλάζει τη ζωή σου, όπως και να’ χει.

Η αρχή μπορεί να γίνει τέλος, 

μα έχει τέλος αυτός ο κόσμος;

Έχει τέλος η θάλασσα;

Έχει τέλος ο ουρανός;

Όταν ανοίξεις το βλέμμα σου

και σταματήσεις να ακούς 

μέσα από κύματα πελώρια 

που σου κόβουν την θέα,

θα δεις να απλώνεται η πιο λαμπρή αρχή

και εκεί να μείνεις,

όσο σου μέλλει,

να τα ξεχάσεις όλα 

να κάνεις ένα ακόμη δώρο στον πολύτιμο εαυτό σου 

και να του πεις να μην φοβάται πια,

αφού εδώ, 

είσαι ασφαλής. 

Το μόνο που μένει, 

είναι να το πιστέψεις.