Αλεξάνδρα Καρακοπούλου

Φως και σκοτάδι,

πόσο κοντά.

Όσα η ψυχή θέλει να κρύψει

μα η ζωή δεν την αφήνει,

της στήνει παγίδες

και παραμονεύει σε δρόμους αδιάβατους, στενούς,

γεμάτους πονηριά και δύσκολους ανθρώπους.

Το ακατέργαστο πολύτιμο πετράδι να μην σε ξεγελά όταν κρυφά γυαλίζει,

είναι παγίδα.

Σκέψεις που γίνονται εμμονές,

αφορμές που γίνονται θυμός

και μια ζεστή αγκαλιά που δεν θα νιώσεις ποτέ ξανά,

αφού με βία την έδιωξες από κοντά σου.

Όσες θυσίες κι αν κάνει κανείς στον βρόμικο βωμό σου,

όσα ξόρκια κι αν φωνάξει για να σε φέρει πίσω,

εσύ αρνείσαι την ζωή σου.

Επιμένεις να ζεις στην ιστορία σου

και να της δίνεις το τέλος που σου αρέσει πιο πολύ,

αυτό που σε εκφράζει περισσότερο,

μα η αλήθεια σου δεν πείθει.

Στο σκοτάδι το φως έχει αξία,

χαρίζει φτερά σε όλους αυτούς που θα ήθελαν να έχουν,

μα δεν μπορούν

δεν το αξίζουν.

Κι εσύ θα συνεχίσεις το ταξίδι σου

και θα ονειρεύεσαι μοναχικές στιγμές

που θα σε κάνουν να νιώθεις ένα με τον απατηλό, ψεύτικο κόσμο

αυτόν που τόσο σε στιγμάτισε

αυτόν που τόσο αντιπαθείς.

Όσα σημάδια και αν μετρήσω,

δεν θα τα δεις ποτέ

αφού η νύχτα θα τα κρύψει εκεί, καλά, μελετημένα.

Στα σκοτεινά σου μάτια δεν θα χαθώ ξανά.