Ο Δημήτρης Κατσούλας είναι συνταξιούχος του Ταμείου Νομικών. Παρουσιάζεται: “Εν συντομία λοιπόν, έχουμε και λέμε: Με καταγωγή από την Μεσσηνία, αποφάσισα εν μέσω Πανδημίας COVID-19, να αποχωριστώ την Ελλάδα και να εγκατασταθώ στο Μιλάνο, βρίσκοντας διέξοδο στις αναζητήσεις μου Μουσική και Θέατρο, όπου παραμένουν οι μεγάλες μου Αγάπες. Μότο ζωής: ΥΠΝΟΣ, Ο ΜΙΣΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ|

Ιταλία, περιοχή Λομβαρδίας, και το θερμόμετρο (την στιγμή που γράφονται τούτες οι αράδες, 10:38 πρωινή ώρα Ελλάδος) δείχνει 18 βαθμούς Κελσίου, με έναν καιρό μουντό και μουρτζούφλη ενώ στην Ελλάδα την ηλιόλουστη, όπως πληροφορούμαι, οι θερμοκρασίες καλά κρατούν, καταγράφοντας τιμές γύρω στους 29 με τάσεις ανόδου.

Ευκαιρία είναι για όσους συμπολίτες μας δεν τους επέτρεψαν τα Οικονομικά τους και οι …συνθήκες, να κατηφορίσουν προς τις θάλασσες προκειμένου να απολαύσουν το μπάνιο τους, μακριά από πολυκοσμία και τον «πόλεμο»  της ξαπλώστρας με ό, τι αυτός συνεπάγεται, επωφελούμενοι ταυτοχρόνως και των τιμών, οι οποίες (αναγκαστικά και λόγω έλλειψης παραθεριστών) καταγράφουν – όπως με ενημερώνει η φίλη Μυρτώ – μια κάμψη περίπου της τάξεως του 10% σε όλες τις προσφερόμενες υπηρεσίες. «Απ’ το ολότελα, καλή και η Παναγιώταινα», όπως λέει και ο λαός στην καθομιλουμένη.

Εάν το αντέχει η… τσέπη σας, πάρτε μαζί και το αυτοκίνητό σας, με μια επιπλέον επιβάρυνση των 105€ περίπου (μετ’ επιστροφής και των διοδίων συμπεριλαμβανομένων), και κινηθείτε προς Μεσσηνία, επιλέγοντας μια από τις μη ξακουστές μεν αλλά πολλά υποσχόμενη παραλία, αυτήν της Μπούκας Μεσσηνίας (απέχουσα από την Μεσσήνη ή Νησί μόνον 4 χιλιόμετρα). Όμως η απόσταση από το άγχος και το τσιμέντο είναι τεράστια. Δεν έχει δε τίποτα να ζηλέψει από τις επώνυμες ακτές, τις οποίες – τη συγκεκριμένη στιγμή – θα τις πληρώνατε «Ο κούκος …αηδόνι».

Είναι μια παραλία ήσυχη και φιλόξενη, απλωμένη τόσο που να χωρά βόλτες, καθαρά νερά, ρακέτες, ποδήλατα και οικογένειες, απαλλαγμένη από το άγχος της καταβολής υπέρογκου αντιτίμου για ομπρέλα, ξαπλώστρα, τραπεζάκι και καφέ, καθότι με 4€/άτομο, θα μείνετε πλήρως ικανοποιημένοι. Εδώ δεν υπάρχουν πολυκατοικίες ούτε ενοικιαζόμενα δωμάτια, παρά μόνον απλωσιά και μια θάλασσα να την πιεις στο ποτήρι, καθότι, αν και ευρέως άγνωστη, φέρει «Γαλάζια Σημαία», σημαίνον αυτό ότι τα νερά της είναι πεντακάθαρα.

Κι αν κάποια στιγμή ο ήλιος αρχίσει να τσούζει τις λευκές σας επιδερμίδες, ολίγα μέτρα από τη θάλασσα υπάρχει δάσος με λυγερόκορμες λεύκες στο οποίο μπορείτε να κάνετε το πικ νικ σας απλώνοντας την πετσέτα σας, κι ένας ύπνος τις μεσημεριανές ώρες επαρκέστατα θα σας ανταμείψει. Για την ιστορία της Μπούκας, ανάγκη είναι να υπενθυμιστεί ότι εδώ κάποτε – έως την δεκαετία του ’60 – υπήρξαν καλύβες με την σκεπή τους από χόρτα, κάτι το οποίο ο καλπάζων πολιτισμός και η «ευπρέπεια» εκ μέρους του Δήμου Μεσσήνης, απομάκρυναν. Την ιδία όμως «ευαισθητοποίηση» δεν έχει έως σήμερα δείξει όσον αφορά στο τελωνείο που χρονολογείται από το 1873 το οποίο ήκμασε έως το μέσον της δεκαετίας του 1960, διακινώντας σταφίδα, σύκα, κρασί, βελανίδια, ρύζι και σαρδέλες της ευρέως περιοχής της Μεσσηνίας και όχι μόνο, το οποίο τελωνείο παρά τις αποφάσεις του εν λόγω Δήμου αλλά και του Υπουργείου Πολιτισμού, παραμένει σε ημιθανή κατάσταση! 

Τέλος, στην παραλία της Μπούκας μπορείτε ακόμα και σήμερα να χτίσετε αναμνήσεις αναπολώντας την ιστορία της, διότι είναι το κάτοπτρο μιας κοινωνίας που αγαπήθηκε και στηρίχθηκε από τους ανίσχυρους οικονομικώς επισκέπτες της, και συνεχίζει να προτιμάται από τα μικρά έως τα μεσαία βαλάντια.

Θερμές ευχαριστίες στον εκ Μεσσήνης φίλο Κώστα για την αποστολή των φωτογραφιών, τις οποίες επιμελήθηκε δεόντως.

Καλή συνέχεια στο (μακρύ ως φαίνεται) εναπομείναν Καλοκαίρι σας, φίλες και φίλοι αναγνώστες.